Medina bejaia lub starówce bejaia, jest historyczna część miasta bejaia w Algierii . Odpowiada starożytnemu punickiemu, rzymskiemu, a następnie średniowiecznemu berberyjskiemu miastu, w dużej mierze zmienionemu w okresie kolonialnym.
Stare miasto odpowiada punickiemu licznikowi, który później stanie się rzymskim miastem i kolonią ( Saldae ). Ona przechodzi pod Wandali dominacji V th wieku i arabski 708. W X th wieku był zamieszkany głównie przez Andaluzyjczyków do której zawdzięcza hiszpańsko-mauretańskim wpływy.
To właśnie za panowania dynastii Berberów Hammadidów wystartował. Wcześniej był prostym portem rybackim, stał się stolicą ich królestwa, zastępując zagrożone Beni Hammad Kalâa i ważne centrum handlowe na Morzu Śródziemnym. Szybko staje się głównym miastem środkowego Maghrebu i osiąga 100 000 mieszkańców.
W XIV -tego wieku, miasto jest siedziba księstwa Hafsid i handlu z państwami chrześcijańskimi. W 1509 r. Został przejęty przez Hiszpanów , zanim w 1555 r. Powrócił na orbitę Regencji Algieru, gdzie został w dużej mierze przyćmiony przez nową stolicę: Algier .
Cysterna rzymska.
Borj Moussa.
Bab Fouka.
Dzielnica Karamane i stara synagoga Béjaïa .
Casbah z Béjaïa.
Bab el bhar.