| Narodziny |
27 stycznia 1927 Archangielsk związek Radziecki |
|---|---|
| Śmierć |
31 marca 2017 r Jerozolima Izrael |
| Zawód | dyrektor |
| Wybitne filmy | W poszukiwaniu słońca Żegnajcie dzieciaki! Lubić |
Mikhaïl Naoumovich Kalik (po rosyjsku : Михаил Нау́мович Ка́лик ), urodzony dnia27 stycznia 1927w Archangielsku i zmarł dalej31 marca 2017 rw Jerozolimie to radziecki reżyser i scenarzysta .
Michaił (Mojżesz) Kalik urodził się w rodzinie żydowskiej w Archangielsku . Jego ojciec Naoum Kalik jest aktorem teatru lalek i jednym z założycieli Archangielskiego Workers 'Youth Theatre , matka imieniem Lea-Liba pochodzi z zamożnej rodziny w Kijowie .
Najpierw zapisał się na wydział historii teatru Rosyjskiej Akademii Sztuk Teatralnych. Kalik w 1949 roku przeniósł akta studenckie do Narodowego Instytutu Kinematografii (WGIK), gdzie studiował w klasie Grigorija Aleksandrowa .
W 1951 r., Określany wraz z kilkoma innymi studentami jako „żydowski burżuazyjny nacjonalista”, został aresztowany i oskarżony o działalność kontrrewolucyjną. Orzeczono mu wyrok dziesięciu lat aresztu. Został wysłany do Lefortovo więzienia , a następnie do Ozerlag ( Taïchet ) obozu i innych Gułagu stron . Zostanie zwolniony i zrehabilitowany dopiero w epoce destalinizacji . Tym razem wznowił naukę pod kierunkiem Siergieja Jutkiewicza i odszedł, ukończył VGIK w 1958 roku.
Zadebiutował z Ataman Kodr , filmu przygodowego z elementami mołdawskiego folkloru, wyreżyserował z Boris Rytsarev w Moldova-Film studiach (in) w roku 1958. W tym samym roku, dwaj dyrektorzy kontynuowała dostosowania La fiasku przez Fadeiev , wydany pod tytułem La Jeunesse de nos pères . Następnie Kalik wyreżyserował samodzielnie La Berceuse ( Kolybelnaïa , 1960) i Człowiek podąża za słońcem, które można również przetłumaczyć jako W poszukiwaniu słońca ( Chelovek idet za solntsem , 1962), inspirowane francuskim kinem Nowej Fali . Wpływ nowej fali jest szczególnie widoczny w Człowieku podążającym za słońcem, gdzie znajdujemy podobieństwa do Czerwonego balonu (1956) Alberta Lamorisse .
Kalik rozważa adaptację opowiadania Borisa Baltera Adieu, les kids! wydany w 1964 roku . Film z trudem znajdzie swoją publiczność z powodu sowieckiej cenzury.
Z Inną Toumanian w 1968 roku wyreżyserował Aimer ( Liubit ), w którym fikcyjny temat mieszał wywiady nakręcone w gatunku dokumentalnym, w tym jeden z kaznodziei Alexandre Men, który był wówczas nieznany mediom. Film jest ocenzurowany , cięcia wykonywane są bez zgody autorów, a jego emisja jest ograniczona. Ostatecznie został wycofany z dystrybucji latem 1969 roku.
Krótko przed emigracją do Izraela, w 1971 roku, Kalik wniósł na ekran Le Prix ( The Price , 1968) sztukę Arthura Millera, której widzowie nie odkryją aż do 1989 roku, bo w Związku Radzieckim dzieła artystów, którzy wyjechali. za granicą mają zakaz wstępu na scenę kulturalną.
Mieszka w Izraelu od 1971 roku, poświęca się telewizji i pracy dydaktycznej. W 1975 roku nakręci film fabularny Three and One , filmy krótkometrażowe i dokumentalne. W 1989 roku pierestrojka dała mu możliwość powrotu do ojczyzny. Skorzystał z okazji, aby znaleźć oryginalne filmy i odnowić swój film Aimer . W 1992 roku „Los And the wind” to jego najnowszy film, w dużej mierze autobiograficzny.
Reżyser umiera w Jerozolimie po długiej chorobie31 marca 2017 r.