Michel de Laumur

Francuski generał 2 etoiles.svg Michel de Laumur
Michel de Laumur
Narodziny 22 lutego 1730
Paryż
Śmierć 24 marca 1794(w wieku 64 lat)
zgilotynowany w Paryżu
Wierność Francja
Uzbrojony Piechota
Stopień generał brygady
Lata służby 1753 - 1794
Nagrody Rycerz Saint-Louis

Michel de Laumur , urodzony w Paryżu i ochrzczony ( parafia Saint-Eustache ) dnia22 lutego 1730zgilotynowany w Paryżu dnia 24 marca 1794, jest generałem brygady rewolucji francuskiej , zaangażowanym w kontrrewolucyjne spiski.

Syn Guy de Laumur, Sieur de La Porte i Julienne Le Boucher mieszkający przy rue du Gros-Chenêt. Piqueur markiza de Livry, pierwszego lokaja króla, został wprowadzony w świat gier, w którym zadebiutował i doświadczył pierwszych niedogodności. Zadłużony nie ma wyboru, musi udać się na wygnanie i podróżować.

Oficer w Indiach

Przybył do Indii i zaciągnął się jako ochotnik w 1753 r. Do pułku Lally , a następnie został mianowany podporucznikiem na10 listopada 1756. Przeprowadził wszystkie kampanie w Indiach z Aché i Suffrenem i brał udział w oblężeniu Mafras, gdzie został ranny. Po podniesieniu stopnia został kapitanem piechoty, a następnie adiutantem generała Lally-Tollendala , dowódcy Calicut . Ożenił się bogato w Pondicherry na19 czerwca 1759, z dziewiętnastoletnią Marie-Suzanne Cordier, córką Jeana Cordiera, który „zginął w Indiach w służbie króla” . Kapitan kompanii robotniczej Legionu Île-de-France, kapitan pułku Bourbon (13.12.1772), a następnie Île-de-France (08.10.1775), osiadł w Île-de -Francja (Mauritius).

Po powrocie do Paryża w 1776 roku, pod nazwiskiem markiza de Laumur, Chevalier de Saint-Louis w 1777 roku, okazał wielki luksus i bywał w środku dworskich bankierów hazardowych. Zrezygnowawszy z powodów zdrowotnych w 1782 r., Dochodził prawa do otrzymanej emerytury. Następnie powrócił do Île-de-France , gdzie nabył plantacje i oddał jedyną córkę za żonę jedną z wielu Monneron dzieci , Pierre Antoine , bankiera. To małżeństwo, dzięki któremu Laumur jest związany z wielkim bankiem, odbywa się w Port-Louis21 listopada 1786i rodzina przybywa do Paryża w czasie rewolucji: Monneron wraz z trzema braćmi jest zastępcą do Zgromadzenia Narodowego i członkiem komitetu kolonialnego i umiera podczas swojej kadencji.

Pochwycony ideami liberalnej gospodarki, Michel de Laumur również przyjechał do Paryża i zamieszkał u M. Bourdeta przy rue Croix des Petits Champs. Należy do grupy nacisku właścicieli kolonialnych. Jest członkiem klubu Valois i uczęszczał do podziemnego stowarzyszenia Palais-Royal, spotykając tam swoich przyjaciół, markiza de Travanet i markiza de Livry , byłych bankierów gier sądowych i zostali członkami Czarnego Bande . Nie może nie spotkać się także z Maximilienem Radixem de Sainte-Foix, któremu zaoferowałby swoje usługi.

Laumur i ministrowie wojny Dumouriez i Pache

Kiedy generał Dumouriez dostaje Ludwika XVI Spraw Zagranicznych, że wojny sam mianowany ppłk Laumur z 5 th Pułku Piechoty , a jego pierwszym pomocnikiem gdy Dumouriez rozpoczął kampanię w Belgii. Plik18 listopada 1792Dumouriez nalegał wraz z Jean-Nicolasem Pachem , nowym ministrem wojny, aby jego protegowany uzyskał stopień feldmarszałka, ale musiał czekać.

Pod koniec 1792 roku Laumur pomyślał o powrocie do Indii i wierząc, że może wyjechać, „objął swojego przyjaciela i generała Dumourieza”. Otrzymał już dowództwo nad miejscem Karikal i ponownie dzięki Jean-Nicolasowi Pache, który umieszcza arystokratów na kluczowych stanowiskach, uzyskuje, zgodnie z oczekiwaniami, mianowanie gubernatora Pondicherry na3 stycznia 1793. Interwencja Gasparda Monge - ministra marynarki wojennej i kolonii złożona przez jego przyjaciela Pache - na jego korzyść8 marca 1793, wreszcie pozwala mu uzyskać długo oczekiwaną nominację na generała brygady do pracy w koloniach. Jednak po śmierci Ludwika XVI i przystąpieniu do wojny Rosji, a następnie Anglii, Holandii i Hiszpanii, projekty dowodzenia w Indiach dobiegły końca.

Nawrócony na tezy rewolucyjnej przesady , udaje, że wypiera się generała Dumourieza po jego dezercji. W najlepszym przypadku z bankierami z dystryktu Vivienne, kreolskim społeczeństwem Paryża (Hosten, Monneron itp.) I bankierami hazardowymi z Palais-Royal, Laumur, którzy podzielają ich interesy, wydaje się, że odgrywali rolę pośrednika lub koordynatora między oni i administratorzy Ministerstwa Wojny, z którymi ocierał się w biurach wojny.

Widzimy to zarówno w Cordelierach, jak iw świcie Pache'a i innych wyższych urzędników Ministerstwa Wojny, a także generała Philippe'a Ronsina , który ogromnie się rozwinął od czasu10 sierpnia 1792i chyba nie tylko z jego wynagrodzeniem. Ale wieczorem Laumur odnajduje swoją oryginalną kompanię, własną, swoich dwóch przyjaciół Creole, M my z Epremesnil i Bonneuil , którzy reagują na tańce, nowofundlandzka ulica św. armia.

Pewnego dnia, rue Grange-Batelière, Michel de Laumur spotyka się z byłym hrabią Raymondem de Verninac , ministrem republiki w Szwecji i zięciem Carona de Beaumarchais . Opowiada mu nierozważnie o planowanym powstaniu w klubie Cordeliers i zamiarze powstańców powołania Wielkiego Sędziego, którym miał być Jean-Nicolas Pache . Michel de Laumur jest zatem dobrze wtajemniczony w tajność wielkiego spisku przesadnego, którego celem jest obalenie Konwencji, jeśli nie jej drastyczne oczyszczenie.

W Trybunale Rewolucyjnym

Laumur został aresztowany 23 Ventôse II roku za powołanie się na śledztwo w sprawie Exagéré . Wrócił z nimi do Trybunału Rewolucyjnego, został skazany na śmierć. Wydaje się, że przekonujący element tego przekonania pochodzi od byłego hrabiego Verninaca, którego Fouquier-Tinville wyznacza na świadka. Aby uniknąć kłopotów, opowiada o zwierzeniach, jakie złożył mu Laumur: „… powiedział, że po rozmowie z oskarżonym na sesji Cordeliers i zapytaniu go o powód zasłaniania praw Człowieka, Laumur miał odpowiedział: "Chcą ustanowić wielkiego sędziego i to Pache mianują: będzie to kwestia zabicia pięciu lub sześciu głów ..." "

Wspina się na rusztowanie z Hébertists . Mówi się, że kiedy był na peronie, Vincent i Ronsin powiedzieli o nim: „Bez niezręczności tych dżinsów pieprzyć się tam (rozumieć w sensie„ tchórz ”), jednak by nam się udało! "

(Dokumenty AN, W514)

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Uwagi

  1. w Genealogical & Armorial Dictionary of French India, Agnès de Place, Paryż 1997