| Narodziny |
16 stycznia 1947 Creil |
|---|---|
| Narodowość | Francuski |
| Zajęcia | Kompozytor , profesor uniwersytecki , pisarz |
| Pracował dla | Uniwersytet Sorbonne-Nouvelle (1994-2012) , Cahiers du cinema (1982-1986) |
|---|---|
| Członkiem | Zespół Badań Muzycznych (1971-1976) |
| Stronie internetowej | michelchion.com |
Michel Chion , urodzony dnia16 stycznia 1947w Creil ( Oise ), to kompozytor od konkretnej muzyki , filmu nauczyciela i francuski krytyk filmowy .
Był członkiem Zespołu Badań Muzycznych (GRM) od 1971 do 1976 roku . Zrealizował filmy oraz filmy i opublikował 33 książek na temat dźwięku, muzyki, kina, w tym monografii na Andrieja Tarkowskiego , David Lynch , Jacques Tati i Stanleya Kubricka .
Po studiach literaturoznawczych i muzycznych Michel Chion dołączył do Działu Badań ORTF w 1970 roku , gdzie był kolejno asystentem Pierre'a Schaeffera w Narodowym Konserwatorium Muzyki i Tańca w Paryżu , dyrektorem-producentem Groupe de musical research (GRM), i odpowiedzialny za publikacje Ina-GRM , której był członkiem w latach 1971-1976. Tam poznał Roberta Cahena , kompozytora i filmowca, z którym odtąd związał go przyjaźnią i współpracą.
Jednocześnie komponował muzykę konkretną w studiach GRM , w tym Requiem (1978 nagroda płytowa) i kilka konkretnych melodramatów, formę dramatyczną, którą zainaugurował w 1972 Le Prisonnier du son i kontynuował La Tentation de Saint Antoine , 1984, przejazd przez Tu , 1977-1985, oraz Nuit noire , 1985. Możemy też zacytować Koło, cykl dziennika , 1972-1985, 24 preludia do życia , Wariacje i Sonata , 1989-1991, Kredki kolejowe , 1992, Credo Mambo , 1992 - produkcja w studiach Musiques & Recherches (Ohain, Belgia) - Gloria , 1994 - prace, dla których rozwija autorskie techniki produkcji. Zawdzięczamy mu także projekty muzyczne i dźwiękowe do filmów i teledysków.
Jako teoretyk otworzył nową dziedzinę: systematyczne studiowanie relacji audiowizualnych, które wykładał w kilku ośrodkach (zwłaszcza na Uniwersytecie Paris III , gdzie był profesorem nadzwyczajnym) i szkołach filmowych ( La Fémis , l' ESEC , DAVI ) i rozwija się w zestawie pięciu książek. Wśród dwudziestu tytułów przetłumaczonych na dziesięć języków napisał także o Pierre Henry , François Bayle , Charlie Chaplin , Jacques Tati , David Lynch , Andreï Tarkovski na różne tematy muzyczne i filmowe, publikował we francuskich i międzynarodowych magazynach oraz współtworzył wiele słowników i encyklopedii . W tym samym czasie zbliżył się do reżyserii, zwłaszcza z filmem krótkometrażowym Éponine (nagroda Jean-Vigo, I nagroda w Clermont-Ferrand i Montrealu). W 1995 roku odbył audio-video Earth Mass w Międzynarodowym Centrum Kreacji Wideo im . Pierre'a Schaeffera w Montbéliard .
Po poświęceniu Przewodnika po obiektach dźwiękowych ideom Pierre'a Schaeffera założył w Le promeneur listening, eseje akulogii (Plume éditeur, 1993), uzupełnione o Muzykę, media, technologie (Flammarion), teorię dźwięku opartą na języku . Opublikował w 1991 roku, dzięki Jérôme'owi Noetingerowi , Sztuka dźwięków stałych , w której na określenie tej muzyki proponuje się powrót do nazwy „muzyka konkretna” w jej pierwotnym niekauzalistycznym znaczeniu . Jego redefinicja kładzie nacisk na efekty charakterystyczne dla „fiksacji” dźwięku, terminu, który inicjuje zamiast nagrywać.
O swojej pracy La Tentation de Saint Antoine , Lionel Marchetti pisze:
„W Kuszenie św. Antoniego pustynia jest powierzchnią inskrypcyjną. Pole cząstek zorganizowanych do czytania i chodzenia, powierzchnia do modelowania w dziewictwie głębokiego zdumienia. Jednak w objeździe wypływającym z tej chwili słychać cykl sił. Bo pustynia to też dźwięk. Dźwięk pustyni dla Michela Chiona jest ogromny i paradoksalny. Stawia słuchacza przed pełnym. Jest pokryta tą błoną obecności i czynnej płodności, którą otrzymała podczas pierwszego depozytu refluksu swojej konstytucji, czyniąc się z gorącego lazuru opadającego na ziemię zamienioną w złoto. Jak niemal bezgłośna katastrofa, jest jednym z wielkich miejsc dynamicznego i owocnego obiegu, który przecina kręgosłup całej muzycznej kompozycji. Strategicznie założony, ma być miejscem akustycznym, z którego będzie można czerpać z przeszłości naszego najbardziej uważnego słuchania. Dźwięk pustyni to dźwięk obciążony. Ujawnia, pod swoim minimalnym wyglądem, co to znaczy posiadać dźwięk jako kompozytor, kiedy jest to sukces pełnej abstrakcji i jest wystawiany jako miejsce objawienia. Stamtąd, w kompozycji, przywołuje wszystkie obrazy, które nawet jeśli są pogrzebane i zawoalowane w anarchistycznych wirach umysłu świętego, są naprawdę ekspresyjne. "
- Lionel Marchetti, Muzyka konkretna Michela Chiona, Éditions Metamkine, 1998.
Pełna bibliografia Michela Chiona jest dostępna na jego osobistej stronie internetowej.