Meir Kahane

Meir Kahane Obraz w Infobox. Funkcje
Rosz jesziwa
Jesziwa idei żydowskiej ( d )
1986-1990
Członek Knesetu
13 sierpnia 1984 -21 listopada 1988
Biografia
Narodziny 1 st August 1.932
Brooklyn
Śmierć 5 listopada 1990(w wieku 58 lat)
Manhattan
Pogrzeb Góra wytchnień
Narodowości Izraelski
Amerykanin
Trening New York Law School
Yechiva Mir ( en )
New York University
Yeshivah of Flatbush ( en )
Zajęcia Polityk , rabin , dziennikarz
Rodzeństwo Nachman Kahana ( we )
Dziecko Binyamin Ze'ev Kahane ( we )
Inne informacje
Religia judaizm
Partia polityczna Kach i Kahane Chai
Znak Kahane Park.JPG Widok na grób.

Meir Kahane David HaKohen ( hebrajski  : מאיר דוד כהנא), urodzony Martin Dawid Kahane (urodzony w Brooklynie , Nowy Jork na1 st August 1.932- zamordowany na Manhattanie w Nowym Jorku5 listopada 1990), jest izraelsko - amerykańskim rabinem i politykiem , opowiadającym się za nacjonalistyczną linią na rzecz Wielkiego Izraela i przeniesieniem z tego kraju wszystkich Palestyńczyków z terytoriów okupowanych, w tym Arabów mieszkających w Izraelu. Założyciel organizacji Jewish Defense League (JDL) w Stanach Zjednoczonych, a później Kach , skrajnie prawicowej izraelskiej partii politycznej , został członkiem Knesetu w wyborach w 1984 roku . Został wydalony z parlamentu po tym, jak rząd izraelski uznał Kacha za partię rasistowską . Kach został zakazany w Izraelu.

Kahane został zamordowany na Manhattanie w 1990 roku przez grupę powiązaną z Aymanem al-Zaouahirim , Omarem Abdelem Rahmanem i innymi uczestnikami zabójstwa prezydenta Egiptu Sadata wPaździernik 1981, po przemówieniu, w którym wezwał wszystkich amerykańskich Żydów do emigracji do Izraela .

Pierwsze lata w Stanach Zjednoczonych

Młodość

Meir Kahane, którego nazwisko rodowe brzmi Martin David Kahane, urodził się w 1932 r. W Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych w ortodoksyjnej rodzinie żydowskiej . Jego ojciec, Yechezkel (Charles) Kahane, autor Jeszary Tory , studiował w jesziwach polskich i czeskich, był zaangażowany w rewizjonistyczny ruch syjonistyczny i był bliskim przyjacielem Władimira Jabotinsky'ego . W młodości był członkiem Zjednoczonego Ruchu Syjonistyczno-Rewizjonistycznego w Ameryce. Adept i wielbiciel tez Jabotinsky'ego i Hillela Cooka (którzy byli często zapraszani do rodziców Kahane), jest także członkiem Betaru . Studiował w jesziwie Mir (szkoła talmudyczna) na Brooklynie, gdzie uzyskał tytuł rabina, studiował historię i politologię (licencjat), stosunki międzynarodowe (magister) i prawo.

Utworzenie Żydowskiej Ligi Obrony

W miesiącu Czerwiec 1968, połączył siły z Bertamem Zweibonem i Mortonem Dolinskim, tworząc Żydowską Ligę Obrony (JDL). Głównym celem organizacji jest ogólna walka z antysemityzmem , a dokładniej obrona nowojorskich Żydów atakowanych przez czarną społeczność. W tym celu ruch kładzie nacisk na powrót do żydowskich korzeni, połączony z fizycznym i quasi-wojskowym treningiem, w tym z użyciem broni.

Pod koniec 1969 roku Kahane - który stopniowo zyskiwał pozycję jedynego przywódcy i ideologa grupy - ogłasza zmianę orientacji LDJ: jest to teraz „sprawa” Żydów sowieckich, którym zakazano emigracji do Izraela , który będzie pierwszym motywem do działania. Mając to na uwadze, LDJ rozpoczyna kampanię przeciwko Związkowi Radzieckiemu, począwszy od bojkotu amerykańskich firm prowadzących interesy z ZSRR po nękanie (fizyczne lub telefoniczne) sowieckich dyplomatów, a nawet artystów rosyjskich. Użycie przemocy, zarówno symbolicznej, jak i rzeczywistej, przyciąga uwagę mediów, a uznanie LDJ rośnie, ułatwiając rekrutację i zbieranie funduszy. U szczytu sukcesu, w 1970 roku , LDJ miała 19 000 członków w Stanach Zjednoczonych, oddziały w Europie i Afryce Południowej .

Jego udział jako współpracującego redaktora i współpracownika Jewish Press, najlepiej sprzedającej się anglo-żydowskiej gazety w Stanach Zjednoczonych, służy mu jako platforma do ujawnienia swojej ideologii. Dziś LDJ jest klasyfikowana jako organizacja terrorystyczna w Stanach Zjednoczonych.

Instalacja w Izraelu

Kahane wyemigrował do Izraela we wrześniu 1971 roku , w którym to momencie alija (emigracja do Izraela) stała się głównym przedmiotem zainteresowania LDJ. Jeśli jego wyjazd ze Stanów Zjednoczonych zostanie wówczas oficjalnie usprawiedliwiony przez propagowaną przez niego ideologię syjonistyczną, przeciwnicy Kahane'a twierdzą, że w rzeczywistości nie miał on innego wyboru. Z jednej strony dlatego, że spotkał się z krytyką w już upadającej LDJ, ale także dlatego, że rząd amerykański, obawiając się, że brutalne zaangażowanie Ligi przeciwko ZSRR zagrozi okresowi odprężenia między dwoma supermocarstwami, zagroził coraz bardziej otwarcie sankcje .

Rabin jest aktywny od momentu przybycia do Izraela, rezygnując z początkowej chęci kontynuowania kariery w żydowskiej edukacji. Zdecydowany kontynuować swój antyradziecki aktywizm, wysunął także postulaty bardziej skoncentrowane na kwestiach właściwie izraelskich, protestując przeciwko działalności chrześcijańskich misjonarzy, ale przede wszystkim żądając wyjazdu wszystkich Arabów z Ziemi Izraela poprzez gwałtowne prowokacje. Chociaż od czasu do czasu przyciągał uwagę izraelskich mediów i opinii publicznej, Kahane był w tym czasie postacią marginalną, walczącą o zebranie funduszy i nowych rekrutów, po której szła mała procesja zwolenników złożona z młodych amerykańskich aktywistów. LDJ i garstka rosyjskich imigrantów.

Od LDJ do Kacha

Oprócz działalności pozaparlamentarnej starał się również zainwestować w instytucjonalny system polityczny: w 1973 roku Żydowska Liga Obrony stała się Kach (Stąd), organizacją, pod sztandarem której wystartował w wyborach parlamentarnych w tym samym roku. Otrzymał jednak tylko 0,8% głosów (nieco poniżej 13 000), podczas gdy próg wyborczy wymagał 1%.

W okresie po wojnie Jom Kippur Kahane usystematyzował i zintensyfikował stosowanie fizycznej i werbalnej przemocy wobec Arabów na Zachodnim Brzegu . Ta strategia okazuje się jednak politycznie niepłacona, gdyż jego druga próba wybrania do Knesetu w 1977 r. Zakończyła się wyraźną porażką: uzyskał zaledwie 4400 głosów, czyli tylko 0,25% głosów.

Porozumienia Camp David z 1979 r. , Ustanawiające pokój między Izraelem a Egiptem, są ważnym krokiem w radykalizacji Kahane i jego zwolenników, ponieważ „zdrada” Begina wobec obozu nacjonalistycznego powoduje, że tracą oni zaufanie do demokratycznego i instytucjonalnego systemu politycznego. . Początek lat 80. był w Izraelu okresem rozwoju radykalnej prawicy, co sprawiało, że ideologia rabina była coraz bardziej akceptowalna i akceptowana. Jednak po raz kolejny nie udało mu się poszerzyć bazy wyborczej: w 1981 roku Kach uzyskał zasadniczo takie same wyniki, jak w poprzednich wyborach parlamentarnych.

Wybory do Knesetu

W latach 1981 i 1984 , popularny ruch wsparcie dla rabina i jego partia ostatecznie został zbudowany, a on przestał być postrzegany jedynie jako marginalny, szalony, po prostu chce, aby przyciągnąć uwagę. To stopniowe wsparcie opiera się jednak na czynnikach zewnętrznych w stosunku do osobowości Kahane'a, aw szczególności na utracie autorytetu premiera Menachema Begina , która jest podkreślana aż do jego rezygnacji.

Szkodliwa sytuacja gospodarcza przyczyniła się również do wzrostu konkurencji na rynku pracy między sefardyjskimi Żydami a izraelskimi Arabami, co jest tematem szeroko wykorzystywanym przez Kahane od kilku lat. Wreszcie, kontekst inwazji na Liban w 1982 r. , Który w dużej mierze przyczynił się do wzmocnienia politycznej i ideologicznej polaryzacji społeczeństwa izraelskiego oraz ujawnił jego rosnące niezadowolenie z rządzącej klasy politycznej, odegrał główną rolę. W wyborze Meira Kahane do Knesetu w wyborach w 1984 roku, po trzech nieudanych próbach. Po uzyskaniu poparcia prawie 26 000 wyborców, stanowiących 1,2% głosów w kraju, w końcu udało mu się wejść do Knesetu z siedzibą pod sztandarem partii Kasz.

Eksmisja z Knesetu

Po przybyciu do Izraela Meir Kahane skorzystał z dość luźnej postawy rządu. Zezwolenie instytucji politycznych i sądowniczych na Kahane i członków Kach wydaje się być czymś stałym w dekadzie lat siedemdziesiątych .

Reakcja państwa izraelskiego pojawia się dopiero w wyborach w 1984 r., A tym bardziej, gdy Kahane został wybrany do Knesetu, po dyskwalifikacji partii Kach przez Centralną Komisję Wyborczą przez Wysoki Trybunał Sprawiedliwości. Ten ostatni powołuje się na brak prawa zezwalającego na wykluczenie partii politycznej z wyborów ze względu na jej program lub ideologię.

Stojąc w obliczu „faktów dokonanych” obecności w Knesecie członka otwarcie opowiadającego się za jego rasistowskimi przekonaniami, w klasie parlamentarnej formuje się konsensus, aby spróbować „stygmatyzować” rabina, odmawiając mu legitymacji uzyskanej podczas procesu wyborczego.

Podejmowanych przeciwko Kahane'owi środków w celu zminimalizowania jego wpływów jest wiele: ograniczenie jego immunitetu parlamentarnego w celu wprowadzenia zakazu poruszania się w określonych miejscach (głównie miast arabskich, gdzie rabin i jego zwolennicy poddawali się w celu potwierdzenia żydowskiego charakteru miasta). Państwo Izrael), ustanowienie przez Ministerstwo Edukacji programu „edukacji na rzecz demokracji” w szkołach, ograniczenie jego wolności wypowiedzi decyzją izraelskiego organu nadawczego - kontrolowanego przez państwo podmiotu zarządzającego nadawaniem wszystkich media w kraju - cenzurować jego przemówienia i nie przekazywać informacji o jego działalności.

To brak Kahane'a narzędzia prawnego ograniczającego działalność parlamentarną zmotywował członków Knesetu do przyjęcia kilku ważnych poprawek:

  1. zaprzeczanie istnieniu państwa Izrael jako państwa narodu żydowskiego;
  2. zaprzeczanie demokratycznemu charakterowi państwa;
  3. podżeganie do rasizmu. "

Zamach

Ta dyskwalifikacja jest poważnym ciosem dla ruchu kahanistycznego, który w związku z tym może liczyć jedynie na jego pozaparlamentarną akcję rozpowszechniania swojej ideologii i realizacji swoich celów. Jeśli w ostatnich latach swojego życia Kahane sam nie brał już udziału w aktach przemocy i starannie starał się unikać jakiejkolwiek konfrontacji z władzami, jego zwolennicy nadal stosowali przemoc, domagali się jej i rozpowszechniali ją: od początku Pierwsza intifada i powstanie państwa Judea, sekcja Kach wspólnoty Kiryat Arba , na wschód od Hebronu , stała się antyarabską grupą samoobrony i najbardziej widocznym protestującym w państwie Izrael. W tym czasie pojawiło się nowe pokolenie działaczy, w wieku dwudziestu lub trzydziestu lat, w tym Baruch Marzel , Noam Federman i Yekutiel Ben-Yaakov .

Plik 5 listopada 1990Wieczorem Kahane wygłasza przemówienie, w którym namawia amerykańskich Żydów do emigracji do Izraela, zanim będzie za późno. Większość ortodoksyjnych Żydów z Brooklynu spotyka się w sali konferencyjnej na drugim piętrze hotelu Marriott East Side w sercu Mahattan przy 525 Lexington Avenue. Pod koniec przemówienia, tuż po godzinie 21:00, wokół Kahane gromadzą się zwolennicy, który kontynuuje dyskusję i odpowiada na pytania. W tym momencie osobnik, ubrany w stylu ortodoksyjnego Żyda, podszedł do Kahane i strzelił do niego z bliska z pistoletu kalibru .357. Trafiony w szyję, Kahane wkrótce potem ulega kontuzjom.

Nagła śmierć lidera stawia ruch w trudnej sytuacji, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii jego sukcesji.

Ideologia: kahanizm

Kahanizm to doktryna najwyraźniej oparta na Torze, która nakazuje podbić Ziemię Obiecaną, która jest dziedzictwem narodu żydowskiego i zainstalować tam rząd, którego konstytucja jest prawem Tory. Kahanizm nie jest uznawany przez żaden żydowski autorytet duchowy w Izraelu ani gdzie indziej i pozostaje ograniczony do odizolowanych kręgów marginalnych.

Terroryzm i przekonania

Wielu członków i przywódców Żydowskiej Ligi Obrony , w tym Kahane, zostało skazanych za czyny związane z terroryzmem krajowym. W 1971 roku Kahane został skazany na pięć lat wyroku w zawieszeniu za spisek w celu produkcji materiałów wybuchowych. W 1975 roku Kahane został aresztowany za poprowadzenie ataku na misję ONZ w Związku Radzieckim i zranienie dwóch oficerów, ale został zwolniony po wezwaniu za zakłócanie porządku. Później w tym samym roku Kahane został oskarżony o spisek mający na celu porwanie radzieckiego dyplomaty, zbombardowanie ambasady irackiej w Waszyngtonie i wysłanie broni z Izraela za ocean . Został uznany za winnego złamania kary w zawieszeniu po skazaniu za zamach bombowy w 1971 roku i skazany na rok więzienia. Jednak większość z nich podawał w hotelu, z częstymi nieobecnościami bez nadzoru, ze względu na koncesję na dostarczanie koszernej żywności.

W wywiadzie z 1984 r. Z korespondentką Washington Post Carla Hall, Kahane przyznał, że JDL "zbombardowała rosyjską ( sowiecką ) misję w Nowym Jorku, rosyjską misję kulturalną tutaj ( Waszyngton ) w 1971 r., Sowieckie biura handlowe".

Bibliografia

  1. (w) Cnaan Liphshiz, „  Francuska Żydowska Liga Obrony podczas ataku  ” , Timesofisrael.com,13 czerwca 2013
  2. (w) Juergensmeyer, Mark, Terror in the Mind of God , University of California Press ,2003, s.  59
  3. (w) Katz, Samuel M., Relentless Pursuit: The DSS and the Manhunt for the Al-Qaeda terrorists ,2002
  4. (w) Hamm, Mark S, Terrorism as Crime: From Oklahoma City to Al Qaeda and Beyond , NYU Press,2007, 29  s. , s.  29
  5. „  Historia Bliskiego Wschodu: Żydowska Liga Obrony wyzwala kampanię przemocy w Ameryce  ” [ archiwum23 kwietnia 2005] , Wrmea.com (dostęp 23 listopada 2011 )
  6. Morris Kaplan, „  Kahane otrzymuje 5-letni wyrok w zawieszeniu w spisku bombowym  ”, New York Times ,24 lipca 1971, s.  26
  7. "  Kahane dostaje wyrok skazujący na rok '71  ", New York Times ,22 lutego 1975, s.  18
  8. Harvey W. Kushner , Encyklopedia Terroryzmu , SAGE ,2003, 192–193  s. ( ISBN  978-0-7619-2408-1 , czytaj online )
  9. Carla Hall , „  The Message of Meir Kahane: In Silver Spring, Boos and Applause for the Kneset Member Meir Kahane  ”, The Washington Post ,11 września 1984( czytaj online )

Bibliografia

Dalsza lektura (linki zewnętrzne)

[2]

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne