Regius profesor matematyki ( d ) | |
---|---|
od 2013 |
Narodziny |
14 listopada 1975 r. Genewa |
---|---|
Narodowość | austriacki |
Dom | Londyn |
Trening | Uniwersytet Genewski |
Czynność | Matematyk |
Tata | Ernst Fryzjer |
Pracował dla | University of Warwick , University of New York |
---|---|
Pole | Teoria prawdopodobieństwa |
Członkiem |
Amerykańskie Towarzystwo Matematyczne Académie Léopoldine Królewskie Towarzystwo (2014) Academia Europaea (2015) |
Kierownik | Jean-Pierre Eckmann ( w ) |
Stronie internetowej | www.fryzjer.org |
Nagrody |
Medal Fieldsa (2014) |
Martin Hairer (ur.14 listopada 1975 r.w Genewie ) jest austriackim matematykiem , zdobywcą Medalu Fieldsa w 2014 roku.
Martin Hairer dorastał w Genewie i uzyskał maturę w Claparède College . Następnie studiował na Uniwersytecie Genewskim i uzyskał tytuł licencjata z matematyki, dyplom z fizyki w 1998 roku, a następnie doktorat z fizyki w 2001 roku, pod kierunkiem Jean-Pierre'a Eckmanna . Był docentem w Courant Institute of Mathematical Sciences na Uniwersytecie w Nowym Jorku i profesor na Uniwersytecie w Warwick w Wielkiej Brytanii . Obecnie jest profesorem w Imperial College w Londynie i członkiem Towarzystwa Królewskiego .
Jego praca badawcza dotyczy teorii prawdopodobieństwa , aw szczególności stochastycznych równań różniczkowych cząstkowych.
Wraz z amerykańskim matematykiem Jonathanem Mattingly badał, za pomocą rachunku Malliavina , zachowanie w czasie rozwiązań dwuwymiarowych stochastycznych równań Naviera-Stokesa , które opisują płaski przepływ płynu poddanego działaniu siły losowej, ustalenie w szczególności ergodyczności tego przepływu.
Następnie Hairer opracował nowe podejście matematyczne do silnie nieliniowych stochastycznych równań różniczkowych cząstkowych. Pojęcie „lokalnej struktury regularności”, wprowadzone przez Hairera, umożliwia nadanie znaczenia tym równaniom w pojedynczych przypadkach, dla których nie istnieją rozwiązania klasyczne, poprzez zdefiniowanie ich jako punktu stałego procedury renormalizacji i uzyskanie opisu lokalnego rozwiązań. Takie podejście umożliwiło w szczególności potraktowanie równania Kardar – Parisi – Zhang (en) (KPZ), które opisuje losowy wzrost powierzchni chropowatych.