Marcel Marchandeau

Touny-Lérys

Marcel Marchandeau Obraz w Infobox. Marcel Marchandeau (Touny-Lérys) w 1936 roku. Funkcjonować
Sędzia
Biografia
Narodziny 17 kwietnia 1881
Gaillac
Śmierć 1976
Imię urodzenia Marcel Paul Louis Silvain Marchandeau
Narodowość Francuski
Zajęcia Sędzia , poeta
Inne informacje
Nagrody National Order of the Legion of Honor
Prix ​​Kastner-Boursault (1975)

Marcel Marchandeau , znany jako Touny-Lérys lub Touny-Léris , urodzony dnia17 lutego 1881w Gaillac ( Tarn ), gdzie zmarł3 kwietnia 1976, Jest sędzią i poetą Francuzem .

Biografia

Jego pisma mieszają się z dziełami Georgesa Gaudiona , Francisa Carco , Tristana Derème i przyniosły mu przyjaźń Francisa Jammesa , Henry'ego Bataille'a , Charlesa Guérina , Henri de Regniera , Marca Lafargue'a , Josepha Rozèsa de Brousse i Armanda Praviela . Został wybrany opiekun z Akademii kwiatowe Olimpijskich w 1941 roku.

Sędzia, aw szczególności prezes sądu cywilnego w Albi, Marcel Marchandeau, alias Touny-Lerys, jest znany ze swojej działalności literackiej. Bardzo młody, wraz ze swoim ojcem, Léonem Marchandeau, animuje czasopisma biorące udział w prowincjonalnej odnowy w ramach Wysiłku Maurice'a Magre'a  : Gallia (1900-1902), potem Poezja (1905-1914). Opiekun na Igrzyskach Kwiatowych, bronił i ilustrował witalność intelektualną prowincji jako prezes Towarzystwa Pisarzy Prowincji Francuskich lub Towarzystwa Nauk, Sztuki i Literatury w Tarn. Opublikował liczne zbiory, a także różne prace prozatorskie.

Jego brat Paul był kilkakrotnie ministrem republiki w latach trzydziestych XX wieku. 1881 Narodziny Marcela Marchandeau w Gaillac dnia17 lutego. Pochodzący z rodziny pochodzącej z Bitche w Lotaryngii, studiował w lycée de Gaillac, wówczas prawa w Tuluzie. Wychowany w sprzyjającym kontekście rodzinnym młody Marcel opublikował już w 1899 roku (miał zaledwie 19 lat) swoje pierwsze tomy wierszy zatytułowane W ideale iw życiu oraz Córki Erosa. pisać i angażować się w tę działalność przez całe życie, początkowo pod pseudonimem Marc Lecram, a następnie od powstania recenzji Gallia, w 1900 roku, pod recenzją Touny-Lérys. (w ten sposób świadczy o swoim związku z rodzinnym domem Château Touny les Roses, kupionym w 1898 roku przez jego ojca, ale także z jego rodzinnym regionem, gdyż śmiech jest synonimem przyjemności, które, jak zobaczymy, dobrze korespondują ton jego pracy). Śmiejąca się radość. Vers de Boileau: „Maluje uczty, tańczy i śmieje się”. Podróżuje, przemierza Hiszpanię, odwiedza tam grupy literackie.

1900 Toulouse, recenzja Gallia (do 1902) Émile Pouvillon (1840-1904), poeta i powieściopisarz, ale także krytyk literacki, następnie dołącza Touny-Lérys do tak zwanej Szkoły Toulouse, skupiającej się wokół poety Marca Lafargue'a, autorów takich jak Emmanuel Delbousquet, Jean Fabre, Pierre Fons, George Gaudion, Hélène Picard, Armand Praviel, Paul Sentenac…, tak wielu artystów, których można znaleźć w korespondencji Touny-Lérys. W obliczu centralizacji Paryża i wybicia się na tle ówczesnej sztuki symbolistycznej artyści z prowincji wyraźnie zamierzają się wyróżnić i upowszechnić swoje słowa: recenzja będzie uprzywilejowanym medium.

To przy wsparciu swojego ojca Léona Marchandeau (Marc Dhano w literaturze) i pod wpływem Azémara, nadzorującego czas w College of Gaillac i dyrektora przeglądu Effort pod nazwiskiem Robert de Miranda, Touny-Lérys uruchamia sam na czele przeglądu Gallia, od 1900 do 1902. Kongres Poetów, w którym właśnie uczestniczył z ojcem w Béziers w Sierpień 1899, służył również jako zaczyn: tam „rozpromieniła się decentralizacja”, powiedział Touny-Lérys w 1935 roku. Redakcja Gallii mieści się przy 49 rue de la Madeleine w Gaillac; administrację i zarządzanie powierzono firmie Gaillac Dugourc. Dla 25 F, Gallia jest drukowana w 300 egzemplarzach. Bardzo budujące jest przeczytanie nagłówka pierwszego numeru wymyślonego przez Marca Dhano: brzmi to jak manifest. Linia redakcyjna jest wyraźnie ustalona. Decentralizujące pragnienie czasopisma jest potwierdzone i dołącza do innych czasopism prowincjonalnych, takich jak, by wymienić tylko kilka, Latin Soul (następca Meridional Echo) w Tuluzie przez Armanda Praviela, Clavellina autorstwa Antoine Orliac i Frédéric Saisset w Perpignan, Dzwonnica Léona Bocqueta i A.-M. Gossez w Lille i wiele innych. Od pierwszego roku, w 1900 roku, Gallia rozpoczęła badanie dotyczące decentralizacji i opublikowała odpowiedzi wielu autorów, w tym Touny-Lérys. W Trinques pamięci JM uprawnione studium magazynu: Gallia 1900-1902 przedstawiono na Wydział Nauk Humanistycznych i Społecznych w Tuluzie w 1967 roku farby jasny obraz kontekstu literackiego XX th  nowego wieku. Zapraszamy do zapoznania się z dokładną analizą, w której mamy pełny wgląd w autorów, zawartość, strukturę i trendy czasopisma. Gallia żyła przez trzy lata i otrzymała pochwały od Francisa Jammesa (1868-1938), poety i przyjaciela Touny-Lérys.

1901 „Mariette la mendiante” (opowiadanie), 1902 „Mimi et Nina”, powieść dwóch namiętnych, niemożliwych i kruchych małych estetów, którzy tworzą wersety i jadłodajnię, i są perwersyjni bez złośliwości Ale Touny-Lérys nie traci tchu . Spotkanie z George'em Gaudionem, jednocześnie malarzem i poetą, na ławach uniwersytetu. prawo obowiązujące w Tuluzie jest decydujące. Zawsze przy współudziale Marca Dhano - który wiernie nadal wspiera swojego syna - i Louisa Estève, w 1905 roku znajdą nową recenzję, Poésie. Pierwszy miesięcznik ukazujący się w rytmie pór roku od 1907 roku, w małym formacie, który już zapowiada kieszonkowy tom, przegląd publikuje, obok znanych autorów, takich jak Francis Jammes czy Guillaume Apollinaire, prace początkujących, jak może jeszcze być Tristan. Derème lub Francis Carco, który opublikował tam swoje pierwsze eseje. Wydrukowano tylko 200 egzemplarzy, ale jego jakość zaowocuje licznymi opracowaniami literackimi, zwłaszcza Michela Décaudina w 1957 r., The Crisis of Symbolist Values ​​i Jean Noël Lalande w 1971 r., Podsumowaną przez niego tezą w książce Around Touny-Lérys. Zamierzeniem jest wydawanie tylko niepublikowanych i uczynienie z niego magazynu artystycznego zawierającego „wiersze, opowiadania, artykuły krytyki literackiej i studiów nad malarstwem i muzyką”, jak wyraźnie zapowiada drugi reportaż, trzymając się z dala od przypadkowych klasyfikacji i propagandy. Jednak w 1909 roku, w reakcji na włoski „Futuryzm” Filippo-Tommaso Marinettiego, dyrektor tytułowego przeglądu Poesia w Mediolanie, Marc Dhano, George Gaudion i Touny-Lérys sprzeciwił się ich teorii „prymitywizmu”, którą opublikowali w nosie. 28, 29 i 30 przeglądu i raportu o stanowiskach innych pisarzy w numerach od 31 do 33. Ta pokojowa kontrowersja wzbudziła zainteresowanie francuskich i włoskich kręgów intelektualnych tamtych czasów, ale zespół Poetry, nie mając zamiar uczynić z tego szkolną bitwę, kontrowersje ustają, a recenzja trwa spokojnie, publikując także kilka książek, jak Gallia już tam ryzykował, aż do 1911 roku. 1902 „Chansons dolentes et indolentes”, w którym poeta ujawnia się być uczniem Francisa Jammesa. 1905 Spotkanie Georgesa Gaudiona Revue Poésie z Markiem Dhano, jego ojcem (léon Marchandeau), Tristanem Derême i Francisem Carco (do 1911). Przegląd ten opublikował w szczególności Francis Jamme i Henri de Régnier. 1906 małżeństwo z Marie Deguin na27 marca 1907Narodziny jego córki Georges Jeśli poezja nie przyniosła mu ani grosza, otworzyła drzwi imponującej liczbie czasopism, a zwłaszcza wydawnictwu Mercure de France, które w 1909 r. Wydało La Pâque des roses. „Wydanie jego książki pod żółtą okładką ozdobioną kaduceuszem było konsekracją… Kiedy Mercure de France otworzył przed Tobą drzwi, byliśmy z domu i spotkaliśmy tam wspaniałą starszyznę…” - zdradza Touny-Lérys w Hot Cendres.

1909 Publikacja „Paschy Róż”, ze świeżym zapachem kwitnącej duszy. „Miłość rozłożona na wszystko; Miłość, żarliwa i pogańska zasada życia ”(R. Kemperheyde) Wiersz„ świt ”jest dedykowany Francisowi Jammesowi (przed książką ten sam Francis Jammes, który zadedykował mu także jeden z wierszy Źródeł (1936). )). Znajduje się w przeglądzie Poésie , wydanym w Tuluzie wGrudzień 1905, czyli opublikowano Manifest prymitywizmu w opozycji do futuryzmu Marinettiego. Wyrazom niszczącej przemocy futurystów prymitywizm przeciwstawia się mądrości przedstawianej jako religia sztuki, która zawsze żyła. Prymitywizm celebruje piękno we wszystkich jego obecnych przejawach, w tych, które przewidujemy, oraz w pamięci o godnej podziwu przeszłości. Zasadnicze elementy jego poezji wywodzą się z inteligentnej Dobroci i przeciwstawia się agresywnemu charakterowi futuryzmu gloryfikującemu wojnę i destrukcyjne gesty, wywyższając pokój, pracę i porządek. Ale Touny-Lerys i jego przyjaciele byli mniej zainteresowani teoriami niż samymi dziełami: „Prawdziwi poeci nie pisali swoich nieśmiertelnych dzieł z myślą o dostosowaniu się do doktryny: powstali spontanicznie pod wpływem emocji lub - zrodzeni przez długi czas w duszy wrażliwej, jak ziarno w żyznej glebie - kiełkowały cicho i przyszły do ​​dnia, w godzinie, w której miały się wykluć… ”Touny-Lerys mógł uczynić swoją własną myśl Maurice de Guérin . W całej jego twórczości wyraża się wyobcowanie z próżnych więzów świata i głębokie umiłowanie natury z delikatnym i intensywnym uczuciem ludzkiej litości. Maurice de Guérin nazwał ten świat „wielkim niszczycielem wszelkiej wewnętrznej radości, wszelkiej szlachetnej energii, wszelkiej naiwnej nadziei”.

„Następnego dnia” (W kraju Maurice'a de Guérina): „La Gloire? ... W kilku słowach patrzy, śpi! ... Niektórzy nie zaczynają żyć aż do śmierci, Inni widzą swoje laury koniec, usychają na głowach; Inni nie wiedzą, że ich serca ich czczą. I z miłości do pracy, w której oddane jest ich życie, Pick, dzień po dniu podążał drogą, kwiat ich myśli w ich ciszy kwitnie… ”

1910 „Z miłością: symfonia liryczna” 1912 Narodziny jego syna Léona Georgesa 1914 Wielka wojna. Zmobilizowany od pierwszych dni wojny i wyjechał do armii, gdzie przebywał do 1919 roku, napisał tam w uśmiechniętej i poważnej Printemps niektóre ze swoich najbardziej wzruszających wierszy pod tytułem Nasza dusza w nocy. Bez utraty wiary w przyszłość. „Od 1914 do 1918 roku miałem wszystkie nieszczęścia, rozumiałem smutek i odczuwałem cierpienie ludzi…” „In memoriam”: „To był oszałamiający szok, otępienie, Śmierć wykopała nowy grób. Zamieszanie, które pozwala tak wielu mężczyznom nienawidzić, zwiększa hojność poety. Brzydzi się tą straszliwą męką i myśli „o okrutnej głupocie wielkiej wojny”. Pośród ruin i masowych grobów patos myśli oczyszcza ten wyraz, a on pisze: „Będziemy musieli kochać więcej, niż znaliśmy: tyle dobra po tylu zła pozostanie należne. Siła snu poety jest taka, że ​​niebezpieczeństwa nie przeszkadzają jego myślom uciec, by odwiedzić dom nad brzegiem Tarn i ukochane głowy, które go zdobią. W „uśmiechniętej i poważnej wiośnie”: „Przy naszym palenisku, gdzie wciąż świeci płomień, Pomyśl o wygaszonych pożarach ...”

Kiedy skończyła się wojna 1914-1918 i Touny-Lérys został zdemobilizowany, był aktywnym współpracownikiem L'Eclaireur de l'Est, dużej gazety codziennej, którą prowadził jego brat Paul w Reims; był dyrektorem literackim od 1919 do 1923 roku. Następnie w Tuluzie brał udział w „Groupe des XX”, utworzonej przez doktora Paula Voivenela, wybitnego eseistę, którego pismo „L'Archer” stało się w 1929 r. organem rozpowszechniającym. Touny-Lérys jest członkiem rady redakcyjnej i uważa pismo za „godną kontynuację, coraz większą i większą, Gallia and Poetry”. Przestaje się pojawiać z pierwszym i ostatnim numerem z 1940 r., Wypartym przez mobilizację 1939 r.

1916 „Poèmes des edge de l'Yser” 1919 Współpracuje z „harcerzem Wschodu”, sekcja literacka 1920 „Poèmes du retour” 1923 „Uśmiechnięta i poważna wiosna”, już z bardziej troskliwymi pieszczotami. Mimo ran wojennych wywołuje bardzo czułe, idylliczne południe, nie ekstrawaganckie, wręcz przeciwnie, dyskretne, pomimo słońca, które ożywia. 1926 „Wiersze kwitnącego lata i jesieni”, wiersze dojrzałości, pięknego, jasnego i owocnego sezonu. Kilka wierszy z tych dwóch utworów zostało napisanych przed wojną. Światło, które nie gaśnie, zostało napisane na pamiątkę jego najstarszego syna, Georgesa. Jest to jeden z utworów, w których według autora jest najwięcej z siebie. Grupa 20 osób z Tuluzy

1933 „Wybór wierszy” 1937 „W kraju Maurice'a Guérina” Ale Touny-Lérys nie przestaje pisać. Wybrany do Académie des jeux floraux de Toulouse w 1941 r., Prezes Société des sciences, arts et belles lettres du Tarn w 1949 r., Członek komitetu zarządzającego, a następnie prezes Stowarzyszenia Pisarzy Prowincji Francuskich w 1958 r., Touny- Lérys będzie nadal publikowany jako poeta lub krytyk, zwłaszcza w Revue du Tarn. Instants, opublikowane w 1965 roku, to jego ostatnie dzieło

1965 „Instants” „... wczoraj i dziś, to tylko jeden wiersz Jeden miłość i jedna piosenka ...” 1976 Śmierć w Gaillac na kwiecień 1 st . „Biedny głupcze, dłutuję i rzeźbię w piasku: słowo się porusza i ślizga jak on, a kiedy myślę, że przemówiłem, nic nie powiedziałem”

Touny-Lerys ma Croix de Guerre, został odznaczony Legią Honorową i podniesiony do stopnia oficera Legii Honorowej, był członkiem Akademii Prowincjalnej i delegatem w swoim regionie Towarzystwa Ludzi Literatury i Literatury. Towarzystwo Poetów Francuskich. Nadal był opiekunem Akademii Gier Kwiatowych. Ta akademia w Prowansji, Acadèmia dels Jòcs Florals, jest stowarzyszeniem literackim założonym w Tuluzie w średniowieczu, niewątpliwie najstarszym w zachodnim świecie. Swoją nazwę zawdzięcza igrzyskom kwiatowym, festiwalom obchodzonym w Rzymie na cześć bogini Flory. W odbywających się co roku konkursach członkowie Akademii, zwani „opiekunami”, nagradzają autorów najlepszych wierszy. Te nagrody mają postać pięciu złotych lub srebrnych kwiatów: fiołka, dzikiej róży, nagietka, amarantusa i lilii. Kto otrzyma trzy takie kwiaty, nosi tytuł „mistrza igrzysk”.

Publikacje


Opis fizyczny: 1 obj. (231 str.) Opis: Uwaga: zawiera wybór tekstów autorstwa Touny-Lérys. W załączniku zbiór listów adresowanych do Touny-Lérys przez różnych korespondentów Wydanie: [Sl]: [sn], 1974 Autor tekstu: Touny-Lérys (1881-1976)

[katalog]

Linki zewnętrzne