Rękopis „Vaudry de Saizenay” , głównym źródłem muzyczny, nazwany od jego właściciela i kopisty Jean-Étienne Vaudry de Saizenay, to zbiór utworów na teorba i lutni . Jest przechowywany w Bibliotece miasta Besançon i składa się z dwóch tomów, o wymiarach 279152 i 279153, oprawionych w marmurkową cielęcą skórę, tłoczoną na gorąco.
Jean-Étienne Vaudry, lord Saizenay (1668-1742), radny parlamentu Besançon, muzyk amator, który niewątpliwie grał na lutni i teorbie, był uczniem Roberta de Visée i Guillaume Jacquessona. Jakość jego pisma jest dość niezwykła, a staranność, z jaką dokonano transkrypcji utworów, sprawia, że rękopis ten nadaje się do użytku bez najmniejszego problemu dla obecnych muzyków. W jednym z dwóch rękopisów stwierdza, że „zacząłem 4 sierpnia 1699 r.”. ale biorąc pod uwagę liczbę transkrybowanych utworów, można sobie wyobrazić, że kompilacja ta rozciągała się na kilka lat.
Utwory na lutnię przeznaczone są na lutnię barokową (11 chórów z nowym akordem), natomiast teorbo na instrument 14-strunowy.
Kompozytorzy reprezentowani w zbiorze są liczni. Są tam:
Szereg utworów jest anonimowych; wydaje się, że pewna liczba transkrypcji utworów Lully'ego czy Couperina, które się tam pojawiają, jest zasługą Roberta de Visée, chociaż Gérard Rebours był w stanie zidentyfikować transkrypcję pochodzącą od samego Vaudry'ego.
Zestaw dwóch objętości ponad 500 stron, co czyni go wyjątkowym świadectwem bogactwa i różnorodności repertuaru i praktyki lutni i teorba we Francji w drugiej połowie XVII th wieku i na początku z 18 wieku .
Jeśli wielu wykonawców ( Hopkinson Smith , Pascal Monteilhet , Yasunori Imamura ...) wygrawerowało wybory utworów do teorii Roberta de Visée, Claire Antonini opublikowała w 2009 roku recital w całości poświęcony części rękopisu poświęconej lutni, dając usłyszeć mniej znanych autorów, takich jak Jacquesson, Du Pré czy de Launay.