Maszyna do wybierania numerów

W druku , A maszyna wpisując to maszyna, która montuje prowadzić znaków przeznaczony do drukowania tekstu, zastępując tradycyjną ręczną skład tekstu. Niektóre z tych maszyn mogą zapewniać wyrównywanie wierszy i dystrybucję znaków po wydrukowaniu. Czasami spotykamy się z określeniem „kompozytor”, podczas gdy „kompozytor” odnosi się do typografki jako „tradycyjnej”.

Dane dotyczące problemu

Kompozycję typograficzną można podsumować w trzech etapach:

• Rzeczywisty skład : the typografem trwa znaki (w tym liter, znaków interpunkcyjnych i spacji) w przypadku , każdy z nich jest przechowywana w jego kasety . Nie musi widzieć postaci, ale potrafi czytać i dzięki temu od razu sprawdzić wynik swojej pracy w kompostowniku, który trzyma w dłoni. Maszyna może „wywołać” każdy znak, który był wcześniej przechowywany w jej własnej komorze, poprzez naciśnięcie klawisza.

• Uzasadnienie polega na dodaniu równomiernie rozmieszczone przestrzenie , tak, że linia jest wypełniony, bez żadnego luzu, do pożądanej długości. Mechanizacja tej operacji jest trudniejsza.
• Dystrybucja polega na zabieraniu postaci po kolei i umieszczaniu ich z powrotem w oryginalnym pudełku. Pracownik musi zobaczyć każdą postać, aby ją zidentyfikować. Aby mechanicznie zidentyfikować postać, musi być wyposażona w wyróżniające ją elementy materialne, które odróżniają ją od innych, takie jak nacięcia: tworzenie postaci komplikuje się i osłabia. W przeciwnym razie to robotnik rozpoznaje postać i przesyła ją w jej miejsce dotykiem: zarabiamy stosunkowo mało w porównaniu z dystrybucją ręczną.

Historyczny

Poszczególne wynalazki maszynowe komponowanie wszyscy pojawiły się podczas XIX th  century, gdy prasa drukarska znał wielkiego przewrotu i wydawnictwa i prasa były w pełnym rozkwicie. Tylko kompozycja pozostała praktycznie niezmieniona od czasów Gutenberga: typograf „podniósł” list do etui, położył na kompostowniku, wyrównał linię, a następnie przed wydrukowaniem położył wszystkie wiersze na kuchni . Następnie należało wykonać odwrotną operację, dystrybucję: wziąć każdą postać i umieścić ją w jej kasecie. Typografowie mieli dużą zręczność w tych ruchach, ale te ręczne operacje nadal wymagały dużo czasu, a mechanizacja ich stała się celem drukarzy lub mechaników, tak że między 1820 a 1925 rokiem zgłoszono prawie 300 patentów.

Cyklicznie przeprowadzane są eksperymenty w celu przyspieszenia kompozycji, zaczynając od „przypadków racjonalnych”, następnie logotypów , bloków składających się z kilku znaków w zależności od częstotliwości skojarzeń liter w języku (podwójne, potrójne lub poczwórne litery). Ale te innowacje niewiele znaczą w obliczu długiego doświadczenia tradycyjnego pracownika. Trend będzie zatem dążył do maszyn typu „piano”, z klawiaturą, która steruje wyborem znaku poprzez naciśnięcie klawisza: postać umieszczana jest w kompostowniku przez grawitację lub działanie mechanizmu., Sprężyny lub nawet , jak w jednej z pierwszych wersji Linotype, Blower Linotype, za pomocą dmuchawy na sprężone powietrze.

Pierwsze próby (1815-1850)

Pierwsze maszyny typu „fortepian” zostały wymyślone w 1815 r. Przez Anglika Benjamina Forstera, a następnie przez przyszłego wydawcę i filozofa Pierre'a Leroux w 1820 r., Ale pozostały w fazie szkicowej.

Podsumowując, znaki są przechowywane w sklepie, działanie klawisza obniża je w kompostowniku, uzasadnienie pozostaje ręczne, a dystrybucja jest ignorowana lub komplikowana przez fakt, że każdy znak musi mieć nacięcia lub kropki.

• Amerykański kościół Williama w Bostonie opatentował swoją maszynę w 1822 roku w Anglii.

• Oto eseje pisarza, filozofa i przyszłego francuskiego akademika Pierre-Simona Ballanche'a , syna dyrektora Imprimerie de Lyon, w latach 1819-1833: klawisze uruchamiają sprężynę, która wyrzuca charakter kasetyny. Jego pomysły mogły mieć wpływ na Williama Churcha.

• Gaubert, w 1826 r., Jest zrujnowany w rozwoju skomplikowanej maszyny Gerotype, w której operator musi obsługiwać klawiaturę i pedał, a postacie z nacięciami na wszystkich twarzach są poruszane we wszystkich kierunkach w celu dystrybucji.: Umieszczone we właściwym kierunku, a następnie „rozpoznane” i odłożone.

• Napoléon Chaix (około 1844 r.) Udoskonalił kompostownik, który działał z jednym pracownikiem, ręcznym uzasadnieniem, dystrybucją przez oddzielną maszynę.

• Adrien Delcambre, związany z Anglikiem Jamesem Heddenem Youngiem, oferuje Pianotyp (opatentowany w 1840 roku). Automat kompozytorski i automat sprzedający, nagrodzony na Międzynarodowej Wystawie w 1855 r., Prezentowany jako obsługiwany przez personel płci żeńskiej.

• Kapitan Rosenborg ze swojej strony zapowiada maszynę szybszą od Younga i Delcambre, w tym „kompozytora”, w którym postacie są przenoszone do kompostownika za pomocą niekończącej się śruby, a „dystrybutor” szybko popadł w niedopatrzenie.

• Poeta Gérard de Nerval , pasjonujący się typografią, złożył w 1845 roku patent na maszynę stereograficzną, w której szereg kół umieszczonych obok siebie na tej samej osi, na każdym z nich znajduje się wypukłość wszystkich znaków. Obracając je, tworzymy linię, którą można nadrukować w plastikowym materiale tworzącym formę lub wydrukować na papierze autograficznym do przeniesienia na kamień litograficzny .

• Od 1851 roku Dane Soërensen z siedzibą w Paryżu oferował maszynę Tacheoyp, wyposażoną w podwójny cylinder, działającą jako kompozytor i dystrybutor, o wielkiej pomysłowości mechanicznej. Po rozwiązaniu firmy Soërensen wrócił do Danii i zmarł, zanim jego wynalazek odniósł sukces.

Komponowanie maszyn w drugiej połowie XIX -go  wieku

W drugiej połowie stulecia pojawiają się maszyny, które są efektywnie wykorzystywane przez duże drukarnie i inne, które są awariami:

• Hattersley: Robert Hattersley z Manchesteru proponuje maszynę (1857), w której kompozytor siedzi przed klawiaturą i musi ręcznie uzasadniać; dystrybucja odbywa się za pomocą innej maszyny, w której operator musi wizualnie rozpoznać każdy znak. Hattersley był używany przez Newcastle Daily Journal , The New Free Press i Tageblatt w Wiedniu.
• Kastenbein: Charles lub Karl Kastenbein był introligatorem w Paryżu. Wrócił do Niemiec z maszyną wykonaną przez nieznanego francuskiego drukarza, który zmarł, zanim skończył swój wynalazek. Kastenbein sam ją rozwija. Maszyna, opatentowana w 1869 roku, wymaga dwóch operatorów, dialera i justatora. Na klawiaturze znajduje się pionowy magazyn znaków, maszynę można obsługiwać za pomocą pary lub pedału. Ma tę wadę, że złamie mniej więcej połowę postaci. W The Times problem rozwiązuje się, wysyłając znaki używane do czcionki i dostarczając nowe znaki za każdym razem, gdy są one używane. Oddzielna maszyna zapewnia dystrybucję: każda postać, wrzucona luzem do sklepu, prezentuje się przed operatorem, który wysyła ją do swojego sklepu, naciskając odpowiedni klawisz.
• Paige Compositor  : około 1885 roku James Paige zbudował udoskonaloną maszynę (według niego), która mogła usprawiedliwić i rozpowszechniać automatycznie, która nie odniosła żadnego sukcesu, z wyjątkiem tego, że była wspierana przez pisarza Marka Twaina, który zainwestował i stracił w przygodzie dużą część jego majątek (300 000  dolarów , czyli 7 milionów dolarów dzisiaj). Z dwóch zbudowanych maszyn jedna została sprzedana na złom, a druga znajduje się w Muzeum Domu Marka Twaina.
• Imperium: wśród kompozytorów, którzy odnieśli pewne sukcesy, jest Imperium. Według patentu złożonego w 1857 roku przez WH Houston, który sprzedał ją Grey and Green, dużym drukarzom w Nowym Jorku, maszyna spadła na pana  Burra, a następnie na Henry'ego Trusha, który nazwał ją Empire: 175 kopii zostałoby sprzedanych między 1890 a 1904. Imperium tworzą dwie maszyny: kompozytor, którego postacie są zaopatrzone w dwa nacięcia, obsługiwane przez dwóch operatorów, jeden komponujący, drugi usprawiedliwiający; druga, dystrybutor, rozprowadza znaki oddzielając znaki standardowe (bez dwóch nacięć), które mogłyby być użyte jednocześnie.
• Thorne: Thorne, którego pierwszy patent pochodzi z 1869 roku, zawiera zasady Soërensen. Jest to najbardziej udany, do tego stopnia, że ​​konkuruje z Linotype, dzięki swojej solidności i prostocie, chociaż nadal wymaga trzech operatorów.

Kompozytorzy-topielacze

Zasadą, która ostatecznie przeważa w sprawach zmechanizowanej kompozycji, są maszyny bazujące na postaciach, eliminujące użycie tradycyjnych postaci. Aby to zrobić, musimy cofnąć się i wrócić do pomysłu Louisa-Étienne Herhana . W 1797 roku drukarz ten, w obliczu problemu bloków uzyskanych z wyprasek, które szybko straciły swoje właściwości, zaproponował topienie nie z postaci, ale z pustych matryc: była tylko jedna forma zamiast trzech. Macierze musiały być po prostu tak zwymiarowane, aby można je było składać w wiersze, jak zwykłe znaki. Zaczęliśmy rzucać całą stronę, z „matryc stronicowych”. Herhan nazwał swój system „jednym projektem”. Ze względu na drobne niedogodności ten proces nie poszedł dalej. Ale zasada matrycy i topienia bloków miała być kluczem do nowych maszyn do składu.

• Matern Machine pana Wicksa (1897), następca prostej maszyny do komponowania, używa ruchomych czcionek. Wicks zastępuje dystrybutorów Kastenbein w The Times .
• Typograph of Rogers (1890) dzięki swojej prostocie konstrukcji odnosi pewien sukces pomimo konkurencji Linotypu. Był produkowany w Niemczech do lat sześćdziesiątych XX wieku.
• Linotype Mergenthaler oznacza zwieńczenie procesu tysięcy kopii są wytwarzane i stosowane między 1885 i 1970, które nakłada fotoskładu przed komputerem . W tych maszynach są to matryce miedziane lub mosiężne, wyposażone w nacięcia umożliwiające rozprowadzanie, które krążą i stanowią główną część układu, a stopiony ołów generuje blok znaków w każdym wierszu.

• Monotype , opracowany w tym samym czasie (1887), składa się z pojedynczych znaków zamiast linii blokowych, który ułatwia korektę. Wpisywanie na klawiaturze generuje zakodowany pasek perforowany, który jest następnie „odczytywany” przez twórcę czcionek, niezależną maszynę. Taki podział procesu na dwie oddzielne stacje robocze ma tę zaletę, że chroni operatora przed toksycznymi oparami ołowiu . Z drugiej strony taśma perforowana, prawdziwe „wspomnienie” przed literą, pozwala zachować skomponowany tekst, bez unieruchamiania uciążliwych ołowianych kształtów i bez konieczności ponownego wprowadzania tekstu.

• Monoline, opracowany w 1892 roku przez byłego pracownika Linotype, WS Scuddera, jest prostszym urządzeniem topiącym. Jest produkowany w Kanadzie i Niemczech, aby uniknąć patentów Linotype.

Wykorzystanie fotografii do tekstów złożeń wynika z XIX -tego  wieku, ale fakt pojedyncze badania, technik fotograficznych są logicznie skierowane reprodukcji obrazów. Druk typograficzny, który jest wówczas jedyną możliwością, narzuca wypukłe czcionki. Rzeczy zmieniają się wraz z nadejściem offsetu. Forma drukarki nie jest już blokiem znaków i klisz, ale płytą, na której tekst i obrazy są przenoszone fotograficznie. Jednak aby skomponować teksty, zawsze trzeba komponować ołówkiem, ręcznie lub mechanicznie. To właśnie ten fakt, w pełni zaangażowany w rutynę zawodu, zaskakuje neofitę René Higonneta , który po raz pierwszy w życiu odwiedził drukarnię w Lyonie w 1944 roku. wyobraź sobie maszynę, która składałaby teksty z matryc w negatywy. Nad projektem pracuje ze swoim współpracownikiem Louisem Moyroudem  ; po latach rozwoju Lumitype był produkowany i sprzedawany pod marką Photon do lat 60. Kolejni producenci poszli za nimi i stopniowo naświetlarki zastępowały stare Linotypy i Monotypy. XX wieku to komputery zastąpiły fotoskład.

Wpływ społeczny

Podobnie jak wszystkie innowacje zwiększające produktywność, maszyny do komponowania powodują utratę pracy i przenoszenie. Zjawisko to jest zauważalne przy pojawieniu się linotypów. Poprzednie maszyny, które nie są powszechnie używane, nadal wymagają od dwóch do trzech operatorów. Ogólnie rzecz biorąc, kompozytorzy wywołali mniej niepokojów społecznych niż pojawienie się pras mechanicznych w latach 30. XIX w. Ale od samego początku, co jest argumentem często wysuwanym przez producentów, teraz pracę można powierzyć kobietom, a nawet dzieciom. Podkreślamy łatwość pracy, małą uciążliwość (możemy teraz pracować na siedząco). W rzeczywistości nieokreślonym, ale w pełni zrozumiałym argumentem jest to, że płace kobiet i dzieci są znacznie niższe niż płace mężczyzn. Zawód ten jest generalnie bardzo mizoginistyczny, a maszynistki, jeśli istnieją, są raczej słabo postrzegane. Powoli kształtuje się miejsce kobiet na klawiszach. Na początku XX th  wieku, badanie odwołań uniewinniony drukarkę Grenoble odpowiedzialnego za siedem kobiet zatrudnionych w prowadzeniu Linotype na przekór w 1897 artykule dla ochrony zatrucia ołowiem (uważa się, że nie jest ona prowadzić, ale stop !).

Uwagi

1. Émile Chautard, Glosariusz typograficzny , Paryż, Denoël, 1937.
2. Richard E. Huss, The Development of Printers 'Mechanical Typesetting Methods , 1822-1925, University of Virginia, 1973, 307  str.
3. L'Illustration , marzec 1842, „Przemysł, klawiatury typograficzne”, [1] .
4. Maurice Audin , Historia druku , str.  317 .
5. z: Kastenbein-Setzmaschine .
6. Maurice Audin, Historia druku , str.  315 .
7. Zobacz Eugène Boutmy, Słownik slangu typografów , artykuł „Kompozytor”. Wikiźródło: [2] .
8. Pierre Cuchet, Badania nad maszynami kompozytorskimi , wprowadzenie, str.  15 .
9. Pierre Cuchet, s.  17 .

Źródła

• [3]

Bibliografia

• Maurice Audin, Historia druku , A. i J. Picard, 1972.
• Pierre Cuchet, Studia nad maszynami kompozytorskimi i estetyką książki , Paryż 1908, 96  s.  ; przedruk przedstawione i opatrzone komentarzami Alan Marshall, Jérôme Millon editions, 1986.
• Alan Marshall , From Lead to Light. Lumitype-Photon i narodziny nowoczesnej grafiki , MSH, 2003.