MPEG-4
MPEG-4
MPEG-4 , znany również jako ISO / IEC 14496, to standard kodowania obiektów audiowizualnych określony przez Moving Picture Experts Group (MPEG).
Standard MPEG-4 najpierw określa techniki obsługi treści scen zawierających jeden lub więcej obiektów audio-wideo. W przeciwieństwie do MPEG-2, który był przeznaczony wyłącznie do zastosowań związanych z telewizją cyfrową ( nadawanie DVB i DVD ), zastosowania MPEG-4 obejmują wszystkie nowe aplikacje multimedialne, takie jak pobieranie i przesyłanie strumieniowe w Internecie , multimedia w telefonach komórkowych , radio cyfrowe , gry wideo , telewizja i media o wysokiej rozdzielczości .
Standard określa nowe kodeki audio i wideo oraz wzbogaca zawartość multimedialną, dodając nowe aplikacje, takie jak VRML (rozszerzone), obsługę zarządzania prawami cyfrowymi i kilka rodzajów interaktywności.
Standard jest podzielony na kilka „części”, czyli części, które określają określony typ kodowania. W każdej części zdefiniowano kilka „profili” (zbiór algorytmów) i „poziomów” (ograniczenia ilościowe). Konsorcjum przemysłowe, które chce korzystać z MPEG-4, wybiera jedną lub więcej części normy i dla każdej części może wybrać jeden lub więcej profili i poziomów odpowiadających jego potrzebom.
Części
Poniżej opisano różne części MPEG-4:
- Część 1 opisuje synchronizację i multipleksowanie obrazu i dźwięku.
-
Część 2 to kodek kompresji sygnałów wideo. Jednym z wielu profili tego kodeka jest ASP ( Advanced Simple Profile ) i jest używany przez takie kodeki, jak DivX , Xvid , Nero Digital oraz 3ivx i Quicktime 6.
-
Część 3 to standard kompresji dla kodowania percepcyjnego i sygnałów audio; określa w szczególności format audio AAC .
- Część 4 opisuje procedury testowania zgodności.
- Część 5 zawiera oprogramowanie referencyjne dla innych części normy.
- Część 6 opisuje platformę integracji dostarczania multimediów (DMIF).
- Część 7 zawiera zoptymalizowane implementacje (patrz część 5)
- Część 8 opisuje metody przesyłania MPEG-4 przez IP.
- Część 9 zawiera implementacje sprzętowe innych części dla ilustracji.
-
Część 10 to zaawansowany standard kompresji wideo zwany również H.264 lub AVC ( Advanced Video Codec ) i jest używany przez kodeki, takie jak x264 , Nero Digital AVC, Quicktime 7 oraz nośniki wideo o wysokiej rozdzielczości, takie jak Blu-ray Disc. Zawiera rozszerzenie o nazwie SVC ( Scalable Video Coding ).
- Część 11 zawiera opis silnika sceny i aplikacji.
- Część 12 określa format pliku multimedialnego ISO Base.
- Część 13 zawiera rozszerzenia dotyczące ochrony i zarządzania własnością intelektualną (IPMP).
-
Część 14 określa format pliku MP4.
- Część 15 określa format pliku kodeka AVC (część 10), w oparciu o część 12.
- Część 16 zawiera rozszerzenie struktury animacji (AFX).
- Przez część 17 określa Tworzenie napisów w formacie Timed Text .
- Część 18 określa kompresję i transmisję czcionek.
- Część 19 opisuje zsyntetyzowany przepływ tekstur.
- Część 20 określa „jasną” reprezentację opisu sceny (dla aplikacji mobilnych).
- Część 21 określa MPEG-J GFX.
- Część 22 określa format Open Font , oparty na OpenType .
Patenty i licencje
Patenty na oprogramowanie dotyczą technologii MPEG-4. Firmy posiadające te patenty połączyły się w ramach organizacji o nazwie MPEG LA w celu uzyskania licencji. Odtwarzanie przy użyciu MPEG-4 będzie bezpłatne, ale płatne dla wydawców treści. Lista patentów jest dostępna w witrynie internetowej MPEG LA. Jednak patenty na oprogramowanie nie są egzekwowane w Europie.
Zobacz też
Uwagi i odniesienia
-
Skoua, „ MPEG LA potwierdza wolny status formatu wideo H.264 ” na alsacréations ,27 sierpnia 2010(dostęp 23 maja 2017 )
-
[1]
-
„ Parlament Europejski pochował dyrektywę dotyczącą patentów na oprogramowanie ” na świecie ,6 lipca 2005(dostęp 23 maja 2017 )