M1 Garand

M1 Garand
Zdjęcie poglądowe pozycji M1 Garand
Garand M1
Prezentacja
Kraj Stany Zjednoczone
Rodzaj Półautomatyczny
Amunicja 30-06 (7,62 x 63 mm)
Producent Głównymi producentami są Springfield i Winchester
Okres użytkowania Opatentowany w 1934, ale produkcja rozpoczęła się w 1936
Waga i wymiary
Masa (bez obciążenia) 4,7 kg
Masa (z ładunkiem) 4,9 kg
Długość (s) 1092 mm
Długość pistoletu 610 mm
Charakterystyka techniczna
Sposób działania Pożyczka gazu i
obrotowa głowica cylindra
Zakres 1600 m²
Zakres praktyczny 400 m²
Szybkostrzelność 30 uderzeń / min
Prędkość początkowa 853 m / s
Pojemność 8 nabojów
Warianty M1C i M1D

M1 Garand jest przez US Army pierwszy regulacyjny półautomatyczny karabin . Zastąpił on karabin powtarzalny Springfield M1903, ale nie jest to pierwszy samopowtarzalny karabin używany w armii Wbrew powszechnemu przekonaniu. Była to również broń przeznaczona dla piechoty armii amerykańskiej, najczęściej produkowana w czasie II wojny światowej , znana ze swojej precyzji bardzo akceptowalnej dla broni masowej produkcji przy niskich kosztach, prędkość jej amunicji znacznie większa niż w USA Karabin M1 , a także jego półautomatyczny system przeładowania.

Charakterystyka

Karabin ten został stworzony w 1936 roku przez inżyniera z fabryki Springfield, Johna C. Garanda , pochodzącego z prowincji Quebecer. Waży około 4,9 kg i jest ładowany za pomocą klipsa z nabojami kalibru 8,30-06 (7,62 × 63  mm, a następnie dostępny w 7,62 × 51  mm ). Ta solidna broń została szczególnie przychylnie przyjęta przez wojska amerykańskie. Broń jest silnie inspirowana francuskimi karabinami półautomatycznymi RSC Mle 1917 i RSC Mle 1918. Oferuje dobrą celność do 100  m , która mocno spada z 300  m , przy jednoczesnym zachowaniu przyzwoitej szybkostrzelności w porównaniu z model niemiecki, wówczas bardzo rozpowszechniony (Mauser Karabiner 98k z ręcznym wzmacniakiem). Jest łatwy w demontażu i czyszczeniu.

Prawie 5,5 miliona egzemplarzy wyprodukowano w Stanach Zjednoczonych i we Włoszech (o Breda i Beretta na licencji NATO), w tym 4 mln od 1936 do 1945 roku . Jego produkcję przerwano w 1957 r. i został zastąpiony przez M14 .

Karabin Garand M1 był również wyposażony w komorę kalibru .308 Winchester (7,62 × 51 NATO) bez innej modyfikacji niż sama komora. Długość lufy i długość całkowita została zmniejszona o około 1,5 centymetra. M1 został przyjęty w tej konfiguracji przez armię duńską pod koniec lat 50. i jest to ostatnia produkcja tej broni do celów wojskowych realizowana we Włoszech przez firmę Beretta ).

Produkcja tego legendarnego karabinu trwała nadal w 2007 roku, w obecnie ściśle cywilnym powołaniu i dla bardzo małych serii, o powołaniu sportowym.

W przeciwieństwie do błędnego przekonania szeroko rozpowszechnianego w grach wideo i przekazach ustnych (chociaż najnowsze gry, w których broń jest obecna, przełamują to błędne przekonanie), Garand M1 można ponownie załadować przed całkowitym opróżnieniem „zacisku”. Rzeczywiście, wielu uważa, że ​​broń można przeładować dopiero po automatycznym wysunięciu magazynka po wystrzeleniu ostatniego naboju, który zawiera. Może to sugerować, że broń ta jest „niebezpieczna dla użytkownika”, ponieważ nie pozwala mu na posiadanie pełnego magazynka podczas potencjalnej drugiej strzelaniny następującej po pierwszej, w której magazynek nie był całkowicie naładowany. W rzeczywistości, jeśli klips nie wysunie się automatycznie do momentu wystrzelenia ostatniego naboju, który zawiera, można go również wysunąć ręcznie, jeśli jest pełny lub częściowo napełniony, poprzez działanie zamka, a następnie naciśnięcie przewidzianego do tego przycisku cel, który należy zastąpić nowym magazynkiem, który jest pełny lub zawiera inny rodzaj amunicji. Krótko mówiąc, chociaż ogólna architektura różni się od broni z „odpinanymi skrzynkami” czy „wymiennymi magazynkami”, zastosowanie broni i jej możliwości są takie same. Rzeczywiście, możliwe jest „taktyczne” przeładowanie, czyli zmiana magazynka na inny pełny lub z innym rodzajem amunicji przed wyczerpaniem się pierwszego. Co więcej, jego półautomatyczne działanie sprawiało, że był mniej precyzyjny niż broń powtarzalna, taka jak jej poprzednik Springfield M1903 (który wyposażony w lunetę okazał się znakomitym karabinem snajperskim). Wynika to z faktu, że broń z mechanizmem zamka miała tę zaletę, że ograniczała ruchome części do przezbrajania komory: Garand M1 oferował zatem gorszą stabilność strzelania, biorąc pod uwagę obrotowy zamek wymagany do jego półautomatycznego działania. Zauważ, że ta niewielka wada została jednak w dużej mierze zrekompensowana przez szybkostrzelność). Następnie mechanizm zamka stanie się symbolem wielkiej precyzji i jest obecnie stosowany w wielu karabinach snajperskich.

Specjalne urządzenie przymocowane do końca lufy umożliwiało wystrzelenie granatów karabinowych, przekształcając Garand M1 w inną broń.

Nie należy go mylić z karabinem M1 .

Wynalazca: Jean-Cantius Garand

Wynalazca karabinu M1, Jean-Cantius Garand (1888-1974), pochodzi z Quebeceru z Saint-Rémi w Montérégie. Jego amerykańska naturalizacja w 1920 roku uczyniła go bardziej znanym pod angielskim nazwiskiem: John C. Garand.

Amerykańskie warianty regulacyjne

Garand jest dostępny w 3 wersjach do uzbrojenia GI: jego podstawowa wersja M1 (opisana powyżej) oraz dwa modele dla snajperów , M1C (M1E7) i M1D (M1E8).

Większość pozostałych odmian (z wyjątkiem snajperskich) nigdy nie była używana w służbie. Wersje M1C i M1D nie były produkowane w dużych ilościach. Różnią się od M1 piechoty obecnością kawałka policzka i celownika teleskopowego (model M84). Można do tego przystosować tłumik płomienia (model T-37). M1C został przyjęty wCzerwiec 1944wymiana M1903A4 .

Oznaczenie armii amerykańskiej Oznaczenie US Navy Opis
M1E1 nie dotyczy Wariant M1 Garand: kąt krzywki zmieniony na „Operating Rod”
M1E2 nie dotyczy Wariant M1 Garand: luneta pryzmatyczna i montaż
M1E3 nie dotyczy Wariant M1 Garand: łożysko dodane do krzywki zamka (później przystosowane do użytku z M14 )
M1E4 nie dotyczy Wariant M1 Garand: system odcięcia gazu i system rozprężania z tłokiem zintegrowanym z „Operating Rod”
M1E5 nie dotyczy Wariant M1 Garand: 18-calowa lufa i składana kolba
M1E6 nie dotyczy Wariant M1 Garand: wariant karabinu snajperskiego
M1E7 / M1C nie dotyczy Wariant M1E6 Garand; wariant karabinu snajperskiego z lunetą M81 (chociaż można użyć lunet M82 i M84) na montażu „Griffin and Howe”
M1E8 / M1D nie dotyczy Wariant M1E7 Garand: Wariant karabinu snajperskiego z lunetą M82 (chociaż można używać lunet M82 i M84) na montażu „  Springfield Armory  ”
M1E9 nie dotyczy Wariant M1 Garand: podobny do M1E4, z oddzielnym tłokiem z „Operation Rod”
M1E10 nie dotyczy Wariant M1 Garand: wariant z zapożyczonym systemem gazowym „Ljungman”
M1E11 nie dotyczy Wariant M1 Garand: System pożyczony na gaz typu „Popychacz”
M1E12 nie dotyczy Wariant M1 Garand: System wypożyczania gazu typu „Impengement”
M1E13 nie dotyczy Wariant M1 Garand: System odcinania i rozprężania gazu „Biały”
M1E14 Mk 2 Mod 0 Wariant M1 Garand: rozkomorowany w .30 T65 / 7,62 × 51  mm NATO z „wkładką komory wciskania”
T20 nie dotyczy Wariant M1 Garand: system strzelania selektywnego John Garand, możliwość użycia magazynków z Browning BAR M1918
T20E1 nie dotyczy Wariant T20: wykorzystuje własny typ wkładów
T20E2 nie dotyczy Wariant T20; Magazynki E2 działają w Browning BAR M1918, ale nie na odwrót
T20E2HB nie dotyczy Wariant T20E2: wariant „HBAR”
T22 nie dotyczy Wariant M1 Garand: system selektywnego strzelania firmy Remington, „zasilany magazynem”
T22E1 nie dotyczy Wariant T22: nieznane różnice
T22E2 nie dotyczy Wariant T22: nieznane różnice
T22E3 nie dotyczy Wariant T22: nieznane różnice, ale wykorzystuje system kierowania ogniem T27
T26 nie dotyczy Wariant M1 Garand: 18-calowa lufa i standardowa kolba
T27 nie dotyczy Konwersja na system ognia selektywnego Remingtona dla M1 Garand: Możliwość przekształcenia M1 Garand w tryb ognia selektywnego i konfigurację kierowania ogniem używaną z T22E3
T35 Mk 2 Mod 2 Wariant M1 Garand: kaliber .30 T65 / 7,62 × 51  mm NATO (NATO)
T36 nie dotyczy Wariant T20E2: kaliber dla T20E2: 0,30 T65 / 7,62 × 51  mm NATO (NATO) z armatą T35 i magazynkiem T25
T37 nie dotyczy Wariant T36: taki sam jak T36, z tą różnicą, że zawierał „lokalizację portu gazowego”

Kraje użytkownika (lub będące użytkownikami)

W ramach sojuszy wojskowych stworzonych przez zimną wojnę, Garand M1-M1C-M1D został dostarczony do wielu krajów afrykańskich, azjatyckich i zachodnioeuropejskich.

Członkowie OAS Argentyna - Boliwia - Brazylia ( IMBEL przekształcił kilka z nich w 7,62 NATO i wyposażył je w ładowacz FN FAL ) - Kolumbia - Kuba (po 1959 zastąpione przez SKS i AK-47 ) - Ekwador - Gwatemala - Haiti - Honduras - Nikaragua - Panama – Paragwaj – Peru – Dominikana – Salwador – Urugwaj . Członkowie NATO Niemcy - Dania - Francja (w czasie konfliktów w Indochinach i Algierii oraz przez jednostki stacjonujące w Niemczech) - Grecja (wciąż używane przez evzones ) - Włochy - Holandia - Turcja (1952). Członek OTASE Australia — Wielka Brytania (w czasie II wojny światowej ograniczone użycie). W ramach amerykańsko-japońskiego traktatu o wzajemnej współpracy i bezpieczeństwie Japonia ( JSDF , nadal używany podczas ceremonii).

Ustawodawstwo francuskie

Mimo że amunicja .30-06 zaliczana jest do kategorii C, karabin w wersji oryginalnej (8 strzałów) utrzymany jest w kategorii B. Niemniej jednak może przejść w kategorii C pod warunkiem ograniczenia do 2 + 1 ruchów.

Bibliografia

Uwagi i referencje

  1. (w) „Wymagania operacyjne dla ręcznej broni piechoty” , Hitchman, Norman A.; Forbush, Scott E.; Blakemore George J., Jr. Listopad 1960.

Linki zewnętrzne