Meslin to mieszanka zbóż . Do spożycia przez ludzi jest to tradycyjnie mieszanka pszenicy i żyta . W przypadku pasz dla zwierząt odbywa się to poprzez połączenie jednego lub więcej zbóż, takich jak pszenica , żyto, owies lub pszenżyto , z roślinami strączkowymi, takimi jak groch pastewny, wyka , bobik itp.
Siatka to mieszanka kilku zbóż i / lub roślin strączkowych , przeznaczona do zbioru w postaci ziarna lub całej rośliny na pastwisko lub na kiszonkę w fazie niedojrzałego ziarna. Zbiór siana jest rzadki w strefach umiarkowanych, ale praktykowany w strefach tropikalnych w porze suchej. Niektóre zakłady hodowlane dodają trawy pastewne do swojej mieszanki.
W żywności dla ludzi odnosi się do mieszanki zbóż , najczęściej żyta i pszenicy .
Słowo mesil pochodzi od łacińskiego słowa mistilium , które samo w sobie pochodzi od mixtus , co oznacza „mieszankę”. Pierwotnie była to uprawa składająca się z mieszanki dwóch gatunków: żyta i pszenicy. Obecnie termin meslin jest używany dla bardziej złożonych mieszanek zbóż, często zawierających znaczną część roślin strączkowych.
We Francji prawna definicja mesilu pojawia się w artykule R. 666-30 kodeksu wiejskiego:
Nazwa "meslin" jest zarezerwowana dla produktu uprawy i omłotu mieszanki pszenicy i żyta, mieszanki, w której żyto występuje w proporcji co najmniej 50%, z wyłączeniem jakiejkolwiek mieszanki pszenicy i żyta wykonane po młóceniu.Mesil pierwotnie składał się z żyta i pszenicy, ze zmienną proporcją każdego z tych dwóch zbóż, w zależności od tego, czy gleba jest bardziej odpowiednia dla jednego czy drugiego, w celu uzyskania maksymalnego plonu z uprawy. Do określenia konkretnych kompozycji do mieszania użyto pewnych nazw. Na przykład przełęcz mesil składała się z dwóch trzecich pszenicy na jedną trzecią żyta.
Ta uprawa nie jest rozpowszechniona i delikatna, ponieważ konieczne jest jednoczesne dojrzewanie traw i roślin strączkowych. Trzeba też zaplanować, aby móc się zakiszać, jeśli okaże się, że różnice w dojrzałości stają się zbyt duże. W stosowanych obecnie mieszankach znajdujemy większą liczbę gatunków, które mogą wchodzić w skład mesliny. Pszenżyto i pszenica tworzą podstawowe elementy mieszaniny i zapewniają dużo wydajności upraw. Ponadto zboża te służą jako nauczyciel do wspinania się na rośliny strączkowe. Owies przynosi do mieszanki swojego apetytu, ma tę zaletę, że bardzo dobrze się i wypełnić puste przestrzenie, ale jest podatny na wyleganie.
Rośliny strączkowe dodają również smaku mieszance i poprawiają zawartość białka. Ponadto rośliny strączkowe mają niezwykłą zdolność wiązania azotu atmosferycznego poprzez swoje guzki . W ten sposób pozwalają trawom czerpać korzyści z tego azotu przy niższym koszcie dla kultywatora. Nie można przekroczyć proporcji roślin strączkowych ze względu na ryzyko wylegania, z wyjątkiem bobiku.
Przykłady sadzonek:
Skład meteili może się różnić w zależności od gospodarstwa. Niektórzy rolnicy nie umieszczają pszenicy, inni dodają pszenżyto, orkisz lub trawy pastewne do mesliny przeznaczonej na kiszonkę, najczęściej życicy włoskiej . Zboża Brill (niektóre pszenice, jęczmień) nie są zalecane na kiszonkę. Pszenżyto lub odmiany pszenicy z tendencją do paszy (bardzo wydajne i bogate w białko) są stosowane zamiast zwykłych (piekarniczych) odmian pszenicy.
Rośliny te zapewniają dobrą zawartość suchej masy podczas wczesnych zbiorów.
Przykłady sadzonek:
W XVIII TH i XIX th stulecia rozszerza kultura meslin na wartość gruntów Medium, to znaczy nie wystarczająco bogaty, że możemy tam rośnie pszenica w dobrych warunkach, ale na tyle, że wahamy się rozwiązać rosnąć tylko żyto , na pewno znacznie bardziej rustykalny niż pszenica, ale nie jest tak produktywny. Siatka jest zatem pośrednikiem między tymi dwiema kulturami i wiadomo, że odnosi większe sukcesy niż każda z tych kultur rozpatrywanych niezależnie. Jeśli rok jest niekorzystny dla jednego gatunku, często będzie sprzyjał drugiemu, a meslin daje dodatkową gwarancję. Ponadto wartość zbiorów jest wyższa niż w przypadku czystego żyta. Krytycy uprawy obwiniają ją wówczas za różnicę w terminie dojrzewania zbóż latem lub za nierówną mąkę. Wydaje się jednak, zdaniem innych specjalistów, że można znaleźć pośredni termin zbioru, pod koniec okresu zbioru żyta i na samym początku zbioru pszenicy, w którym oba gatunki wykazują zadowalającą dojrzałość. Wraz z rozwojem młynarstwa gospodarczego, problem mąki jest stopniowo ograniczany.
Wcześniej żyto mielono inaczej niż pszenicę, dokręcając kamienie młyńskie, aby dobrze zmiażdżyć to ziarno. Mąka z meslin była zatem nieregularna, ponieważ dwa ziarna zachowywały się inaczej pod prasą. Zalety mesliny sprawiają, że zyskuje na znaczeniu na francuskiej wsi. Tak więc w 1817 r. Méteil reprezentował 6% francuskich obszarów zbożowych o powierzchni 887 000 ha . Plony średnio 11,1 hl / ha , nieco więcej niż pszenicy (10,25 hl / ha ) i żyta (8,5 hl / ha ). W 1840 r. Proporcja została utrzymana, ale powierzchnia nieznacznie wzrosła, do 911 000 ha , co daje łączną produkcję szacowaną na prawie 12 mln hektolitrów. Z pewnością plasujemy się znacznie poniżej danych dotyczących innych uprawianych zbóż, takich jak pszenica, na którą przypada 5,6 mln ha z 70 mln hektolitrów wyprodukowanych, owies z 3 mln ha i 49 mln hektolitrów, żyto i jego 2,6 mln ha z 28 mln hektolitrów. lub jęczmień, który ma 1,2 miliona ha, produkuje 16 milionów hektolitrów. W XIX th wieku, inne są wymienione mieszanki zbóż, takich jak jęczmień MESLIN, składający się z jęczmienia i owsa, ale pozostają niepotwierdzone.
Od połowy XIX -go wieku, żytnio zaczyna spadać powoli z kilku powodów:
Tak więc w 2010 r. Powierzchnia mesliny i żyta (razem liczone są te dwie uprawy) wynosi zaledwie 29 000 ha . Przez minusy, widzimy na koniec XX th wieku i początku XXI -go wieku rozwijać inny rodzaj mieszanki: bardziej złożonych mieszanin, w tym zbóż i roślin białkowych i ogólnie zbieranej na kiszonkę na wiosnę do formy zapasów pasz. Mieszanki te, zwane także meteilami, były stosowane przede wszystkim w mieszanych gospodarstwach hodowlano-hodowlanych, mających na celu uzyskanie autonomii żywieniowej pod względem białka, w szczególności w rolnictwie ekologicznym . Są dziś używane niezależnie od kierunku eksploatacji.
Rolnicy chcący ograniczyć spożycie białka kupowanego w postaci makuchu (soja, rzepak itp.) Zakładają trawy składające się w około 80% z roślin wysokobiałkowych, takich jak bób, groch polny , wyka z owsem, żyto lub pszenżyto i nie tylko. rzadko życica , jęczmień, pszenica lub orkisz .
Głównym problemem związanym z tego typu uprawami jest ryzyko wylegania, dlatego obornik azotowy należy utrzymywać na niskim poziomie.
Te mieszanki przeznaczone na paszę, wypasane, kiszone lub pakowane są zbierane wcześniej niż konwencjonalne pasze bogate w zboża. Celem jest zebranie paszy bogatej w białko, godząc się na utratę plonów w porównaniu z późniejszymi zbiorami. Mieszanki te ze względu na niską zawartość zbóż charakteryzują się niską wartością energetyczną i podczas racjonowania należy je uzupełniać spłaszczonymi zbożami, mokrą kukurydzą lub kiszonką z kolb kukurydzy .
W ten sposób zajmują miejsce międzyplonu w płodozmianie i uwalniają glebę na tyle szybko, aby uznać plon kukurydzy za rok ich zbioru. Wiosenne koszenie pozostawia stosunkowo czystą glebę, ponieważ chwasty, które wyrosły, są eksportowane przed zasiewem.
W tropikach te skojarzenia są również doceniane, więc kukurydza, sorgo lub proso są używane jako zboża i soja, groszek zwyczajny lub lablab jako rośliny strączkowe . Kukurydza jest szczególnie solidnym palikiem.
W przeszłości meslin, podobnie jak większość ówczesnych zbóż, był mielony na mąkę, z której w szczególności wypiekano chleb , który był podstawą diety. Z mąki pszennej można było również zrobić pożywną owsiankę, ale mąka z meslin, podobnie jak mąka żytnia, nie nadawała się do tego celu. Cechy chleba meslin są pośrednie między właściwościami białego chleba wytwarzanego z pszenicy i chleba żytniego, który ma bardziej wyraźny zapach. Jego cena była zatem niższa niż cena białego chleba, ustalona w 1766 r. Na 2/3 ceny białego chleba, kiedy funt chleba żytniego był wart pół funta chleba pszennego. Jednak termin chleb meslin używany w tamtym czasie należy traktować z ostrożnością, ponieważ piekarze obejmowali, przez rozszerzenie, chleb otrzymywany z gorszej mąki pszennej.
W swojej pracy Porady dla dobrych gospodyń domowych z miast i wsi, dotyczące najlepszego sposobu pieczenia chleba , Antoine Augustin Parmentier opisuje chleb z meslin jako „dobry, smaczny i bardzo pożywny: jest to część dwóch najbardziej odpowiednich mącznych ziaren aby nakarmić Europejczyków ” . Ze swojej strony Liger opisuje go jako „przyjemny w smaku, ale jest mniej pożywny niż chleb pszenny; ponieważ żyto jest orzeźwiające, nie dopuszcza do żołądka ” .
Mieszanki zbóż i roślin strączkowych są używane wyłącznie do karmienia zwierząt. Wypasane lub zbierane w postaci siana, kiszonki, owijek, a nawet zbóż są ciekawym źródłem skrobi, białka i błonnika przyswajalnego . Są również bardzo apetyczne, jeśli nie są zbierane zbyt sucho. Wartość odżywcza mesliny w dużym stopniu zależy od proporcji roślin strączkowych w mieszance. Jakość zbieranej paszy jest silnie związana z etapem zbioru błonnika i poziomem białka. Nie zależy to zbytnio od ilości skrobi , ponieważ z czasem zmniejsza się ona w łodygach, ale zwiększa się w ziarnach.
Mieszanka zbóż białkowych ma tę zaletę, że jest najczęściej uprawą ozimą, a zatem nie jest zależna od letnich opadów. Z tego powodu meteile są na ogół uprawiane w międzyplonach, to znaczy między dwoma głównymi uprawami. Dzięki temu możliwe jest gromadzenie zapasów pod koniec wiosny w jednym cięciu.
Pszenicę i żyto meteils wysiewano wczesną jesienią, razem z jęczmieniem i przed innymi zbożami. Mieszanki grochu białkowego wysiewa się nieco później, na początku listopada, ponieważ groch nie powinien być zbyt zaawansowany przed zimą.
Przy nowoczesnych meteilach odchwaszczanie na ogół nie jest konieczne, ponieważ mieszanka wystarczająco dusi, aby zapobiec rozwojowi chwastów .
Stosowanie nawozów azotowych nie jest koniecznie konieczne. Rzeczywiście, obecność roślin strączkowych w mieszance umożliwia zaopatrzenie traw w azot mineralny. Nadal można rozważyć dodanie, zwłaszcza na początku wiosny, od 30 do 50 jednostek azotu mineralnego. Pozwalają uzyskać nieco wyższe plony, rzędu 15% w zależności od przypadku.
Mieszanki żytnio-pszeniczne były często krytykowane za trudność w znalezieniu terminu zbioru odpowiadającego dojrzałości obu gatunków. W rzeczywistości żyto jest na ogół dojrzałe przed pszenicą i dlatego należy je zebrać, zanim osiągnie pełną dojrzałość.
Mieszanki zbożowe białek zbierane są wiosną w zależności od etapu uprawy. Najlepiej byłoby, gdyby zawartość suchej masy nie była zbyt wysoka (około 35%), aby kiszonka była odpowiednio przechowywana.
W przypadku zbioru na ziarno również trudny do określenia jest termin zbioru, jak w przypadku pszenicy i żyta, gdyż gatunki te nie są jednocześnie dojrzałe. Dlatego należy pójść na kompromis, aby uzyskać jak najwięcej dojrzałych zbóż (zwłaszcza w przypadku zbóż późnych, takich jak orkisz) i zminimalizować utratę nasion roślin strączkowych. Rzeczywiście, w przypadku grochu, który jest najczęściej używany, gdy jest dojrzały, strąki otwierają się, ziarna opadają na ziemię i nie można ich zebrać.
Siatki są cenione w obszarach tropikalnych do karmienia zwierząt pastwiskowych (z zachowaniem środków ostrożności), siana lub kiszonki. Przykład: kukurydza lub sorgo + lablab.
Dzięki meslin hodowca zyskuje autonomię paszową i zbożową, a tym samym jest mniej zależny od zakupów żywności z zagranicy, której ceny są zmienne i generalnie wyższe .
Ponadto, ponieważ rośliny strączkowe są bogate w białko, stosowanie mieszanki pozwala ograniczyć zakup koncentratów azotowych i stanowi bardzo dobry pokarm dla tuczu zwierząt.
Wreszcie, uprawa ta umożliwia znaczne zmniejszenie nakładów nawożenia azotem, a następna uprawa korzysta z azotu związanego przez rośliny strączkowe pozostające w glebie.