Luc Barney

Luc Barney Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Eliane Varon i Luc Barney Ogólne informacje
Imię i nazwisko Albert Edmond Van Hecke
Narodziny 25 lipca 1916 r
Roubaix
Śmierć 9 listopada 1991
Podstawowa działalność Piosenkarz , aktor
Gatunek muzyczny operetka i kino
aktywne lata 1946 - 1989

Luc Barney , prawdziwe nazwisko Albert Edmond Van Hecke , urodzony dnia25 lipca 1916 rw Roubaix i zmarł dnia9 października 1991w Clichy , jest piosenkarką z operetki i aktora francuskiego .

Biografia

Klub Pięciu

Barney po raz pierwszy śpiewał w latach 1946-1947 w Club des Cinq , gdzie poznał Edith Piaf . Jest więc częścią zespołu „Hommes de Piaf”, który połączył rue de Berri , Compagnons de la chanson i Yves Montand . Miał okazję przeżyć sielankę z piosenkarzem, ale raczej krótką, bo Kid szybko zakochał się w Jean-Louis Jaubert .

Auberge du Cheval-Blanc

Luc Barney gra we wszystkich operetkach powojennego repertuaru, głównie w rolach drugorzędnych, często fantazyjnych (przebija się w akcentach) obok gwiazd ( Georges Guétary , Luis Mariano , Fernandel , Marcel Merkès …). Jednak to właśnie dzięki postaci Léopolda , głównej roli w L'Auberge du Cheval-Blanc , w 1949 roku w Théâtre du Châtelet , z Lysiane Rey stał się znany. Następnie zagra i zaśpiewa na wszystkich prowincjonalnych scenach swoją ulubioną operetkę (ponad tysiąc dwieście razy), którą gra jeszcze na krótko przed swoim zniknięciem (ale po osiągnięciu pełnoletności przyjmie rolę Marsylii Bistagne).
Nagra to dzieło w 1954 roku, z Colette Riedinger i Fernand Sardou po sukcesie odrodzenia w grudniu poprzedniego roku w Châtelet. Następnie, w 1959, nowe nagranie u boku Lysiane Rey , jego stałej partnerki, która została jego żoną w 1953 (w drugim małżeństwie, po swoim pierwszym mężu Albercie Préjean ). Znacznie później, w 1974 roku, kolejna płyta (LP) w Barclay z Éliane Varon , jego drugą żoną, inną wszechobecną wówczas artystką operetkową.

Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Montreuil .

Dyskografia

Jego talent odnajdujemy na płycie w wielu kompilacjach poświęconych operetkom, ale także w albumach piosenek wojskowych ( Le Chant des partisans  ; Quand Madelon ...) i romansów, gdzie jego czarujący, lekki baryton zdziałał cuda: J pił trochę za dużo  ; Piękne niedziele wiosny  ; Miłość z określoną przeszłością ...

W 1946 roku wygrał konkurs ABC Grand Prix du CD .

Filmografia

Operetki

Źródła i bibliografia

Uwagi i referencje

  1. Robert Belleret: Piaf, francuski mit