Louis Nolan

Louis Nolan
Louis Nolan
Jednolita Nolan kapitan 15 -go Pułku Dragonów światła. Akwarela przechowywane w muzeum 15 th i 19 th huzarów w Newcastle upon Tyne .
Imię urodzenia Louis Edward Nolan
Narodziny 4 stycznia 1818
Hrabstwo York , Ontario
Śmierć 25 października 1854 (36 lat)
Krym , Rosja
Zabity w akcji
Wierność UK
Uzbrojony Kawaleria
Stopień Kapitan
Lata służby 1835 - 1854
Konflikty wojna krymska
Wyczyny broni Bitwa pod Bałakławą

Louis Edward Nolan , urodzony dnia4 stycznia 1818w York County , Ontario i zmarł25 października 1854na Krymie jest oficerem armii brytyjskiej i teoretykiem wojskowym znanym z roli i śmierci dowódcy Lekkiej Brygady podczas wojny krymskiej .

Syn dyplomaty, Nolan, kształcił się w Austrii w Tulln School of Engineering , gdzie stał się znany ze swoich umiejętności jeździeckich i pracy teoretycznej. Po ukończeniu studiów został przydzielony do 10 -tego pułku huzarów austriackich, z którymi służył w Austrii, na Węgrzech iw polskiej granicy. Nepotyzm , które panowały w armii austro-węgierskiej, jednak ogranicza jego możliwości awansu i Nolan udało się dołączyć w szeregi armii brytyjskiej jako chorąży w 15 -go Pułku Dragonów światła.

Rozlokowany w Indiach, Nolan został mistrzem jeździectwa swojego pułku i został przydzielony jako adiutant generała George'a Berkeleya , głównodowodzącego armii Madrasu . W szczególności przeprowadzał testy z końmi wałachami w celu zbadania możliwości wykorzystania ich jako wierzchowców kawalerii zamiast ogierów. Mianowany na kapitana w 1850 r., W następnym roku wrócił do Wielkiej Brytanii, zanim udał się do Europy kontynentalnej; napisał także dwie książki, z których druga, Kawaleria: historia i taktyka , została jednogłośnie przyjęta przez krytyków i doprowadziła do przyjęcia „siodła Nolana” przez armię brytyjską. Zostając wysłuchanym ekspertem w sprawach kawalerii, Nolan został wysłany na Bliski Wschód w pierwszych dniach wojny krymskiej, aby zdobyć wierzchowce. Następnie został przydzielony do sztabu generała Richarda Aireya i na tym stanowisku wydał rozkaz, który był początkiem szarży lekkiej brygady.

W sumie 40  % siły brygady zostało zabitych, rannych, schwytanych lub wycofanych z akcji, w tym Nolan, który był pierwszą ofiarą szarży. Większość współczesnych relacji jest bardzo krytycznych wobec Nolana, oskarżając go o niepoprawne przekazanie rozkazu, celowo lub nie. Jednak nowi historycy mają tendencję do obwiniania za katastrofę nie tylko Nolana, ale także lorda Raglana , głównodowodzącego sił brytyjskich na Krymie, oraz dowódcy kawalerii lorda Lucana .

Młodzież i edukacja

Urodził się Louis Nolan 4 stycznia 1818w York County , Ontario , małżeństwo Babington i Elizabeth Nolan. Jego ojciec został zwolniony ze skromnego stanowiska dyplomatycznego w konsulacie brytyjskim w Mediolanie , a Nolan został przyjęty do Austriackiej Szkoły Inżynierii w Tulln , gdzie jego towarzysze nazywali go Ludwig. Pragnienie jego ojca, aby zobaczyć go w prestiżowej gałęzi sił zbrojnych, skłoniło Nolana do regularnego przenoszenia do innych szkół kadetów, aby dowiedzieć się więcej o świecie wojskowym. Zauroczony kawalerią, szybko wykazał się zdolnościami jeździeckimi, teorią wojskową i historią. Austro-Węgry były w tym czasie krajem wielojęzycznym, uczył się też kilku języków, zwłaszcza węgierskiego. Pozostałe zajęcia dotyczyły fortyfikacji, hydrotechniki, matematyki, szermierki, pływania i budowy mostów. Absolwent Wyższej Szkoły Inżynierskiej imMaj 1835z rocznym wyprzedzeniem, prawdopodobnie na polecenie księcia Alois II Liechtensteinu , Nolan został przydzielony z podporządkowanej rankingu 10 th pułku huzarów austriackich.

Młody oficer służył w Austrii, na Węgrzech i na granicy z Polską, gdzie ponownie wyróżniał się umiejętnościami jeździeckimi i językowymi. W jego aktach osobowych z 1838 r. Odnotowano o nim: „dużo gorliwości i zaangażowania” . Bardzo popularny w swoim pułku, Nolan został podniesiony do stopnia porucznika, ale jego status cudzoziemca i zwykłe pochodzenie ograniczały jego możliwości awansu. Awanse w armii austriackiej teoretycznie opierały się na zasługach, ale w praktyce dotyczyły głównie szlachty, która mogła kupić swój stopień w zamian za przysługi lub określoną sumę pieniędzy. Ojciec Nolana bezskutecznie próbował zabezpieczyć przeniesienie syna do armii brytyjskiej, ale nowa okazja zaprezentowała się z powrotu Nolana do Wielkiej Brytanii dla królowej Wiktorii koronacji w 1838 roku podczas jego Nolan uzyskał audiencję u Pana Fitzroy Somerset , podczas gdy jego ojciec wszedł do negocjacji z Austriacki generał Clam-Gallas, aby zezwolić swojemu synowi na opuszczenie służby w Austrii. Wreszcie, po zapłaceniu sumę 450 funtów, Nolan został włączony do 15 -tego pułku dragonów brytyjskich lekkich w randze kornet na23 kwietnia 1839. Jego rezygnacja z armii austriackiej nigdy nie została formalnie przyjęta i został jedynie odsunięty od kontroli31 października 1899, 45 lat po jego śmierci.

W 15 -go Pułku Dragonów lekkiej

Serwis w Indiach

Nolan celowo zdecydował się przenieść do pułku służącego w Indiach , pomimo złej reputacji, jaką cieszył się wówczas teatr działań. Udał się przede wszystkim do Maidstone , gdzie 15 th lekkich dragonów utrzymywanego depozytu do szkolenia nowych rekrutów pod dowództwem kapitana George'a Key. Następnie wszedł na pokład transportu wojsk Malabar zmierzających do Bombaju , gdzie przybył9 listopada 1839. Wkrótce po przyjeździe zachorował i uzyskał skuteczny dwuletni urlop na leczenie26 marca 1840. Następnie wrócił do Wielkiej Brytanii. Wrócił do służby wCzerwiec 1841i został ponownie przydzielony do magazynu Maidstone; stopień porucznika został mu nadany 19 tego miesiąca. W sierpniu ponownie wyjechał na urlop, aby wziąć lekcje jazdy konnej i zdać egzamin. Wrócił do wojska dalej8 marca 1842, zaraz po ukończeniu studiów.

Jego obecność w składzie Maidstone dała Nolanowi możliwość dalszego studiowania teorii kawalerii i spotkania z kilkoma innymi oficerami, w tym kapitanem Keyem, z którym się zaprzyjaźnił. WPaździernik 1842Wyjechał Maidstone do Indii i wylądował w Madrasie na9 maja 1843. 15 th Pułk Dragonów Lekkie stacjonował w Bangalore , obszar raczej spokojny, a Nolan uczestniczyli w jakiejkolwiek walki w tym okresie. Został mianowany mistrzem jeździectwa pułku13 sierpnia 1844ze względu na jego wiedzę w tej sprawie. W wolnym czasie Nolan lubił jeździć na swoim rumaku Arab Beauty, a podczas wyścigów kantonowych w Bangalore wPaździernik 1846, dwukrotnie zajął drugie miejsce, wygrywając Galloway Stakes i Ladies 'Purse . W następnym roku ponownie spróbował szczęścia na swoim koniu Sahagun , ale bez powodzenia.

Jako mistrz jeździecki swojego pułku, Nolan zmienił program szkolenia, na przykład przywrócił stosowanie drążków do skakania i skupił się na udzielaniu indywidualnych lekcji żołnierzom przed przeniesieniem ich do szyku przez całą eskadrę. Wyznaczał także żołnierza w każdej kompanii, specjalnie przeszkolonego do oswajania nowych koni. W ciągu kilku lat poziom umiejętności jeździeckich pułków znacznie się poprawił, podobnie jak reputacja Nolana. Kiedy jednostka została poddana inspekcji przez generała dywizji Johna Aitchisona, szczególnie wymagającego człowieka, napisał:

„Sposób, w jaki Nolan trenuje konie i uczy jeździectwa, zasługuje na to, by być lepiej poznanym. Siedzisko mężczyzn jest bardziej jednolite, a ręka lekka i mocna. Pracując razem ręka i pięta, konie zachowują dyscyplinę w szeregach, której nie spodziewałem się zobaczyć w pułku dosiadanym całymi koniami. "

W Styczeń 1849, Nolan został oddelegowany jako adiutant do sztabu generała George'a Berkeleya , głównodowodzącego armii brytyjskiej w Madrasie. Wkrótce zaprzyjaźnił się z dwoma synami Berkeleya, Charlesem i George'em, którzy podzielali jego entuzjazm dla wyścigów konnych. W 1850 roku Nolan towarzyszył Berkeley w wycieczce po regionie i przeprowadzał testy na wałachach, aby zbadać możliwość wykorzystania ich jako wierzchowców kawalerii zamiast ogierów. Został również powołany na stopień kapitana po wykupieniu prowizji8 marca. Pomimo świadczonych usług Nolan zdał sobie sprawę, że jego perspektywy na przyszłość są znacznie bardziej ograniczone w Indiach niż w Anglii i że nie stać go już na dodatkowe koszty służby w koloniach. Jednocześnie wielu starszych oficerów nie traktowało poważnie perspektywy kariery w Indiach, a Nolan uważał, że jego obecność nie gwarantuje awansu. W związku z tym, mając zwolnienie chorobowe na dwa lata od16 stycznia 1851wrócił do Wielkiej Brytanii z zamiarem odbycia Wielkiego Wyjazdu do Europy i napisania książki o kawalerii.

Podróż do Europy i publikacje dotyczące teorii wojskowości

Po krótkim pobycie w Anglii Nolan w towarzystwie pułkownika George'a Keya wyruszył w podróż po Europie, w tym we Francji, Rosji, Szwecji i Niemczech. Pułk Szwedzkiej Gwardii Konnej zrobił na nim wielkie wrażenie, a Nolan napisał później, że był to „jeden z najlepszych zagranicznych pułków kawalerii, jakie kiedykolwiek widziałem”. Uwiodła go również praca François Bauchera i początkowo uważano, że jest zadowolony z przetłumaczenia metody jazdy Baucher na język angielski. W Rosji brał udział w przeglądzie kawalerii kozackiej i czerkieskiej, po czym wrócił do Niemiec i miał okazję z bliska obserwować dragonów saskich. Powrót do Maidstone wPaździernik 1852i awansował na stanowisko dowódcy składu swojego pułku, opublikował swoją pierwszą książkę, The Training of Cavalry Remount Horses: A New System, wydaną przez Parker, Furnivall & Parker. Książka poświęcona Berkeley była skierowana bardziej do oficerów kawalerii niż ogólnie do kawalerii.

Reakcje na pracę Nolana były ograniczone, po części ze względu na jej wyspecjalizowany charakter. Jego druga książka, Cavalry: Its History and Tactics , zajmowała się szerzej jego teoriami kawalerii, zawierała szereg zaleceń, takich jak użycie karabinu pieszo, a nie konno, i sugerował znaczące modyfikacje samego siodła. Obecne siodło, używane od 1796 r., Uznano za zbyt wysokie, co uniemożliwiało jeździecowi prawidłowe używanie dolnych kończyn i powodowało niestabilność. Z pomocą sierżanta Maidstone Depot Saddler, Nolan opracował nowy projekt siodła, który miał na celu zmniejszenie tarcia nóg o konia i poprawę komfortu jeźdźca, będąc jednocześnie lżejszym niż istniejący model. Nowe siodło zostało przetestowane wKwiecień 1853w obecności księcia Cambridge , generalnego inspektora kawalerii. Wyniki były pozytywne i został wprowadzony do jednostek brytyjskiej kawalerii, oficjalnie jako Universal Wood Arch Pattern Design, chociaż nadal powszechnie nazywano go „siodłem Nolana”.

Cavalry: Its History and Tactics spotkał się z dużo cieplejszym przyjęciem niż jego poprzednia książka: magazyn Illustrated London News pochwalił jego wiedzę i entuzjazm oraz polecił jego książkę cywilom i wojsku; przychylna recenzja ukazała się także w The Times . Drugie dzieło Nolana, uważane za „ważne, a nawet pionierskie dzieło” , nadal służyło jako punkt odniesienia w następnych dziesięcioleciach i sprawiło, że jego autor był znany w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. To także miało reperkusje w Indiach, gdzie został przyjęty jako „  instrukcja dla danego kawalerii ze zrozumieniem i uhonorowanie zawodu oficera” . Kopia została wysłana przez generała-majora Wetheralla do niejakiego Bonneau du Martray, członka francuskiego sztabu cesarskiego, który po przeczytaniu opublikował pełne tłumaczenie zatytułowane Histoire et tactique de la cavalerie .

wojna krymska

W poszukiwaniu wierzchowców

Tuż przed wybuchem wojny krymskiej armia brytyjska szukała sposobu na zdobycie koni w Turcji . Najprostszą metodą było sprowadzenie wierzchowców z Wielkiej Brytanii, ale było to czasochłonne i kosztowne i mogło doprowadzić do znacznej śmiertelności wśród bestii. Innym rozwiązaniem było kupowanie ich bezpośrednio z Bliskiego Wschodu , o ile spełniały niezbędne kryteria. Sekretarz stanu ds. Wojny, książę Newcastle , potrzebował doświadczonego oficera kawalerii do wykonania takiej misji. Jego serce przeniósł się szybko na Nolana, którego reputacja została już znane mu i kazał go drapie kontroluje 15 th Hussars transferu jako adiutant generała Richarda Airey , przestarzały17 marca 1854. Ze specjalnym paszportem Nolan udał się do Marsylii, gdzie wsiadł na parowiec Thabor , zmierzający do Konstantynopola .

Po przybyciu do Turcji spotkał brytyjskiego wicekonsula Skene, który przedstawił go Omerowi Paszy i pozwolił mu z bliska przyjrzeć się tureckim pułkom. Nolan nie był pod wrażeniem tego ostatniego, sądząc, że nieregularni nie są w stanie wytrzymać szarży rosyjskiej kawalerii i stwierdzając, że konie są za małe. Nadal złożył zamówienie na 250 stanowisk, które, jak oszacował, nadawałyby się do użytku brytyjskiej artylerii pod nieobecność kawalerii. Jego raport do generała Somerseta, który w międzyczasie został baronem Raglanem i głównodowodzącym sił brytyjskich w Turcji, sugerował podróż do Syrii w celu znalezienia lepszej jakości wierzchowców. Zostało mu to przyznane i poddał się Alexandrecie dalej9 maja. Kiedy przybył na miejsce, stwierdził, że Turcy kupili już większość koni przeznaczonych dla wojska w północnej Syrii i kontynuował swoją podróż, docierając do Bejrutu, a następnie do Damaszku . Ponownie nie udało mu się znaleźć koni odpowiedniej jakości i wyjechał z miasta21 majaw nadziei nawiązania kontaktu z Beduinami . W końcu wyjechał z 292 końmi, większość z nich kupionych od plemienia Anizzah , i wrócił do Bejrutu, gdzie zajął miejsce na pokładzie ss Trent , który przywiózł go z powrotem do Turcji.

Oficer sztabowy

Nolan dołączył do sił brytyjskich, aby dołączyć do lekkiej dywizji jako adiutant generała Aireya. W tym czasie Królewska Marynarka Wojenna kontrolowała Morze Czarne , a wojska rosyjskie ewakuowały swoje pozycje w Europie Wschodniej po zawarciu traktatu z Imperium Osmańskim i Austrią. Pomimo tego korzystnego wyniku rząd brytyjski chciał negocjować z Rosjanami z pozycji siły. Podjęto decyzję o inwazji na Krym w celu zajęcia lub zniszczenia rosyjskiej bazy morskiej w Sewastopolu . W przypadku Raglana operacja ta nie uwzględniała realiów w terenie, ponieważ Brytyjczycy mieli niewielką wiedzę o regionie i nie znali zarówno stanu obronnego portu, jak i siły armii rosyjskiej, szacunki wahały się od 45 000 do 140 000 ludzi. . Obszar, na którym miały się toczyć walki, był również dość odległy, co nieuchronnie prowadziłoby do trudności logistycznych.

Wraz z innymi oficerami sztabowymi Nolan miał za zadanie zaplanować atak. Zgromadzone siły to 30 000 piechoty, 1240 kawalerii i 54 działa po stronie brytyjskiej, do których dodano 24 000 żołnierzy francuskich i ich artylerię, która liczyła 70 sztuk. Sama kawaleria wymagała utrzymania 3379 koni; Ponieważ jednak ciężka brygada nie mogła wyruszyć natychmiast z powodu braku dostępnych statków, lekka brygada była przez pewien czas jedyną jednostką kawalerii w armii. Wyjechał na Krym dalej2 września 1854wylądował w zatoce Kalamita, około 56  km na północ od Sewastopola. Airey wyznaczył lekką brygadę do misji oświetleniowych i rozpoznawczych, podczas gdy lądowanie armii trwało do18 września. Następnego dnia siły francusko-brytyjskie pomaszerowały w kierunku Sewastopola, nadal pod nieobecność ciężkiej brygady.

Tego samego dnia wojska Koalicji dotarły do ​​brzegów rzeki Bułganak, gdzie zwiadowcy zgłosili obecność rosyjskiego korpusu składającego się z piechoty, kozaków i baterii lekkiej artylerii. Brytyjczycy byli gotowi do ataku, ale rosyjska piechota i artyleria ukryły się w zagłębieniu ziemi, narażając pozycję angielskiej kawalerii. Raglan wolał się wycofać i wysłał oddział, aby osłaniał odwrót; oblicze tego niewielkiego oddziału utwierdzało Rosjan w przekonaniu, że ich przeciwnicy mają większą siłę roboczą i nie odważyli się ruszyć w pościg za lekką brygadą. Następnego dnia francusko-brytyjska armia pod rozkazami marszałka Saint-Arnauda i lorda Raglana pokonała Rosjan w bitwie pod Almą . Podczas konfrontacji Nolan był używany jako posłaniec ze względu na doskonałą znajomość języka francuskiego i często odbywał podróż w obie strony między dwiema armiami aliantów. Zwycięzcy wznowili swoje postępy w dniu26 wrześniai pojawił się na równinie Balaklava , niedaleko Sewastopola.

Bitwa pod Bałakławą

Brytyjczycy założyli swoje obozowisko na płaskowyżu w pobliżu Balaklavy, do którego można było dostać się dwoma dolinami odpowiednio na północy i południu i oddzielonymi niewielkim wzgórzem zwanym „Haute Chaussée”. Plik17 październikaokręty koalicyjne zaczęły bombardować fortyfikacje wokół Sewastopola, podczas gdy wojska lądowe czekały na dostawy. Obrona rosyjska okazała się szczególnie silna, ale nadal były pewne uszkodzenia i admirał Władimir Korniłow został zabity. Bombardowanie trwało przez całe oblężenie i nadal wyrządzało szkody, które Rosjanie naprawiali każdej nocy. Siły alianckie na tym etapie kampanii chciały wzmocnić swoje pozycje wokół miasta i zgromadzić wystarczające zapasy do długotrwałego oblężenia, ale naczelny wódz rosyjski książę Aleksander Mienszykow był chętny do ofiarowania carowi zwycięstwa po jego porażka Almy. W tym celu opracował plan, który miał na celu odcięcie armii brytyjskiej od portu w Bałakławie, a następnie zajęcie samego portu. Zgromadziły się wojska rosyjskie24 październikai zaatakowali 25 lutego o 7  rano , z generałem Gribbe na lewym skrzydle i generałami Semiakine, Levutsky i Scudery po jego prawej; za nimi stał generał Ryżow, który w razie trudności musiał interweniować. Tureccy żołnierze okupujący pierwsze reduty zostali szybko pokonani i zmuszeni do ucieczki.

O 8  rano Raglan nakazał brygadom ciężkiej i lekkiej kawalerii pod dowództwem lorda Lucana rozmieścić się w pobliżu okupowanej przez Turków drugiej linii redut. Ten porządek rozwścieczył Lucana, ponieważ była tylko jedna grupa redut, a ta właśnie została porzucona. Wykonanie takiego posunięcia jeszcze bardziej pozbawiłoby Turków i towarzyszących im 550 brytyjskich żołnierzy wsparcia kawalerii w odparciu ataku Rosjan. Pomimo dość niejasnego sformułowania rozkazu Raglana, Lucan zrezygnował z posłuszeństwa i przeniósł lekką brygadę do ujścia północnej doliny prowadzącej do Balaklavy, co postawiło jego kawalerię w niebezpiecznej pozycji, ponieważ nie mogli wykryć zbliżającego się. jakichkolwiek wojsk rosyjskich w promieniu piętnastu metrów od miejsca jej pobytu. Pół godziny później, kiedy Raglan obserwował rozmieszczenie kawalerii u wejścia do doliny, zmienił zdanie i nakazał Lucanowi powrót na swoje pierwotne miejsce.

W tym samym czasie, chcąc wysłać posiłki do swoich tureckich sojuszników i brytyjskiej piechoty, Raglan nakazał Lucanowi skierowanie na linię ognia czterech z pięciu pułków kawalerii ciężkiej brygady. To tylko wzmogło gniew Lucana, który uważał, że takie rozproszenie jego liczebności może tylko wpłynąć na ogólną skuteczność jego kawalerii, ale skłonił się ponownie. W rezultacie pierwsza kolumna rosyjskiej kawalerii spadła na „cienką czerwoną linię” brytyjskiej piechoty i została odepchnięta, podczas gdy druga kolumna, przekraczając wyżyny nad równiną, starła się z czterema pułkami ciężkiej brygady. Od 1500 do 2000 Rosjan było zaskoczonych pojawieniem się 800 brytyjskich kawalerzystów lorda Scarletta, dowodzącego ciężką brygadą, która skorzystała z okazji, by ich szarżować. W tym momencie Lucan opuścił lekką brygadę dowodzoną przez lorda Cardigana, by dołączyć do ludzi Scarlett.

Szarża lekkiej brygady

Zostawiając Lekką Brygadę na płaskowyżu, Lucan poprosił Cardigana o obronę jego pozycji w przypadku ataku. Cardigan uważał, że oznacza to, że nie miał opuścić płaskowyżu, a brygada nie interweniowała, gdy rosyjska kawaleria została zepchnięta przez szarżę Scarlett, pomimo sprzeciwu niektórych oficerów Lekkiej Brygady. Uniemożliwiło to brytyjskiej kawalerii skuteczny pościg za Rosjanami, a Rosjanie mogli bez przeszkód cofnąć się przez Dolinę Północną. W wyniku tej awarii, Rosjanie postanowili zatrzymać ofensywę, co skłoniło Raglan, aby spróbować odzyskać tureckich umocnień wykonanych wcześniej z dwóch dywizji piechoty ( 1 st i 4 th ) i kawalerii Lord Lucan. 1 st Division wyprzedza płynnie w kierunku jego bramki, ale progresji 4 th nie tak szybko, jak oczekiwano. Raglan, który zaczynał się niecierpliwić, w końcu wysłał adiutanta do Lucana z rozkazami dla swoich jeźdźców, aby „naprzód i wznowili szczyty przy najbliższej okazji”. Wesprze ich piechota, która otrzymała rozkaz natarcia na dwa fronty ” . Jednak kawaleria nie ruszyła się, ponieważ Lucan wolał poczekać, aż piechota zakończy swój ruch, zanim zaatakuje.

Czterdzieści minut później, gdy piechota wciąż nie dotarła na pozycję wroga, sztab Raglana zauważył, że grupy rosyjskich artylerzystów zbliżają się do fortyfikacji, aby odebrać zdobyte działa. Aby zapobiec zdobyciu tych elementów, głównodowodzący armii brytyjskiej polecił Nolanowi dostarczyć Lucanowi następujący rozkaz:

„Lord Raglan chce, aby kawaleria szybko posunęła się do przodu, ścigała wroga i uniemożliwiła mu noszenie broni. Może towarzyszyć oddział artylerii konnej. Kawaleria francuska jest po jego lewej stronie. Od razu ! "

Gdy Nolan odjechał galopem, Raglan krzyknął do niego: „Powiedz lordowi Lucanowi, że kawaleria musi natychmiast zaatakować”, jego czwarty rozkaz tego dnia. Po około trzech kwadransach jazdy Nolan dotarł do Lucana, po czym nastąpił krótki, ale ożywiony dialog między dwoma mężczyznami: do Nolana, który poprosił go o atak bez dalszej zwłoki, Lucan odparł: „Atakować, sir?”. Co zaatakować? Jakie pistolety, sir? „ Nolan odpowiedziałby wtedy: „ To, mój panie! Oto twoi wrogowie, oto ich armaty! » Wskazując dużym gestem ręki nie na reduty Chaussée, ale na baterię Kozaków Dońskich, założoną w Dolinie Północnej około kilometra dalej. Po krótkiej rozmowie ze swoim dowódcą Lucan rozkazał lekkiej brygadzie ruszyć naprzód. Cardigan twierdził później, że Lucan poprosił go o natychmiastowy atak, ignorując obecność rosyjskiej artylerii, podczas gdy Lucan ze swojej strony powiedział, że powiedział Cardiganowi, aby zakończył walkę, „jeśli nie ma szans .

Dlatego lekka brygada ruszyła w kierunku doliny z Cardiganem na czele. Prawie natychmiast, według świadków, Nolan rzucił się przed brygadę, prawdopodobnie dlatego, że zauważył, że kawaleria nie zmierza do właściwego celu, i przeszedł przed Cardigan, najwyraźniej próbując przerwać manewr. W tym samym czasie wystrzelono rosyjską artylerię, a odłamek trafił Nolana w klatkę piersiową. Gdy lekka brygada kontynuowała swój kurs, koń Nolana sprowadził swojego jeźdźca niedaleko miejsca rozpoczęcia szarży, gdzie w końcu spadł z siodła martwy. Kapitan Godfrey Morgan, który był świadkiem tej sceny, powiedział później:

„Pierwszy pocisk wybuchł w powietrzu sto metrów od nas. Drugi wylądował tuż przed koniem Nolana i eksplodował, uderzając o ziemię. Nolan wydał z siebie dzikie wycie, gdy jego koń obrócił się; z wyciągniętymi ramionami i wodze opadającymi na szyję zwierzęcia, truchtał w naszym kierunku, zanim padł martwy kilka metrów dalej. Nie sądzę nikogo, z wyjątkiem tych, którzy byli w wierszach przodu 17 th Ułanów [...] mógł zobaczyć, co się stało. "

Gdy Nolan wygasł, Lekka Brygada kontynuowała swój kurs i szybko znalazła się w intensywnym ostrzale, do tego stopnia, że ​​Lucan, który ruszył naprzód wraz z Ciężką Brygadą, zdecydował się zdegradować, oświadczając: „Poświęcili lekką brygadę; nie będą ciężkie, jeśli uda mi się tego uniknąć ” . Lucan wyjaśnił później, że nie widzi sensu dziesiątkowania drugiej brygady i że jest również dobrze przygotowany, aby pomóc ocalałym z lekkiej brygady, gdy powrócili ze swojej szarży. Francuska kawaleria, a zwłaszcza Chasseurs d'Afrique , skuteczniej przełamywali linię rosyjską na wzgórzu Fédioukine i osłaniali ocalałych z lekkiej brygady podczas odwrotu.

Pomimo strat brytyjskim husarzom i ułanom udało się dotrzeć do rosyjskiej artylerii, rozproszyć służbę i odepchnąć kawalerię przeciwnika znajdującą się za działami na dno doliny. Jeźdźcy, którzy wyruszyli w pogoń za Rosjanami, przez chwilę zdezorientowali wroga, ale wszyscy zostali zabici lub schwytani. Ci, którzy pozostali z bronią, cofali się najlepiej, jak potrafili, do swoich szeregów, nękani przez rosyjską kawalerię. W sumie brygada straciła 110 zabitych, 130 rannych i 58 więźniów lub zaginionych, czyli 40  % strat w ciągu 20 minut. Dowiedziawszy się o śmierci Nolana, Lucan powiedział: „Dostał to, na co zasłużył, śmierć psa; niech jako takie zostanie zakopane w rowie ” .

Pomimo ciężkich strat poniesionych przez jego ludzi, Cardigan przeżył bitwę. Chociaż później krążyły plotki, że nie było go na polu bitwy, osobiście prowadził szarżę, nigdy nie oglądając się za siebie, a zatem nie widział, co się dzieje za nim. Przybył na rosyjskich armatach, wziął udział w walce, a następnie sam wrócił na linie brytyjskie, nie zadając sobie trudu, aby zebrać się, a nawet dowiedzieć się, co stało się z ocalałymi. Cardigan twierdził, że jego myśli były wtedy zachmurzone wściekłością na Nolana, którego, jak podejrzewał, chciał ukraść mu dowództwo nad szarżą. Wracając z ataku, wierząc, że zrobił wszystko, co w jego mocy, spokojnie wrócił na swój jacht zacumowany w porcie Balaklava i tam zjadł szampana.

W grudzień 2016, list napisany przez porucznika Fredericka Maxse , członka personelu Raglana w Bałakławie, został znaleziony w Bibliotece Brytyjskiej . Maxse stwierdził w nim, że głównodowodzący armii brytyjskiej rozkazał Lekkiej Brygadzie „ścigać wroga i uniemożliwić mu przejęcie dział” , w rzeczywistości kilka dział artylerii. Brytyjczycy schwytani i prawdopodobnie wzięci przez Rosjan. Odpowiedzialny za wykonanie tego rozkazu, Nolan, zamiast przekazać odręczną wersję adresatowi, przekazał ustnie instrukcje lordowi Lucanowi w następujący sposób: „Tam, mój panie! Oto twoi wrogowie, oto twoje armaty! „ I dodał słowo„ atak ”, kiedy Raglan wezwał do pokazu siły. Porządek zinterpretowany przez Nolana i towarzyszący mu gest zostałby źle zrozumiany, a tym samym stałby się przyczyną katastrofy. List Maxse'a wyjaśnia również, że Nolan był zdenerwowany, że Lekka Brygada nie popisała się jeszcze w bitwie i dlatego był zły na Lucana. Nigel Kingscote, inny oficer sztabu Raglana, zgodził się, że odpowiedzialność za katastrofę spoczywa na Nolanie i że zostałby postawiony przed sądem wojennym, gdyby przeżył.

Dziedzictwo

W chwili śmierci Nolan był ostatnim męskim przedstawicielem swojej rodziny, a gałąź wymarła wraz z nim. Jego przyjaciele wznieśli dla niego tablicę pamiątkową w kościele Świętej Trójcy w Maidstone, mimo że jego szczątki pozostały na Krymie. Większość jego majątku została przypisana pułkownikowi Key, w tym prawa autorskie do jego książki Cavalry: Its History and Tactics , jego domu w Londynie i jego zainteresowań w Adelphi Territory w Tobago .

Dziennikarz William Howard Russell , korespondent wojenny z Krymu, obwinił Lucana i Nolana o sam zarzut i wynikającą z niego tragedię - pierwszy za to, że nie przywiązywał dostatecznej wagi do terenu, drugi za niezrozumienie porządku i pomieszanie go. Raglan obwinił przede wszystkim Lucana, który był oburzony i napisał bezpośrednio do premiera, aby zakwestionować oskarżenia przełożonego. Wierząc, że Lucan posunął się za daleko, wicehrabia Henry Hardinge , naczelny dowódca armii brytyjskiej, nakazał mu odejść ze stanowiska i wrócić do Wielkiej Brytanii. Hardinge niechętnie przyznał mu prawo do obrony w sądzie wojennym, więc Lucan napisał broszurę zatytułowaną A Vindication of the Earl of Lucan from Lord Ragllan's Reflections, a także serię listów do The Times, które ujawniły dwuznaczność rozkazu Raglana, który, zdaniem autora, nie był „ten rodzaj nauczania wymagane przez funkcjonariusza na polu bitwy . ” Lucan chciał również podkreślić autorytarną postawę, z jaką Nolan przekazał swoje przesłanie oraz fakt, że nalegał na pilność tego ataku, co było wyraźnie odzwierciedlone w ustnym porządku Raglana, ale nie w kolejności. Opinia publiczna była podzielona w tej sprawie, niektórzy oskarżali Nolana, a inni walczyli w jego obronie. Większość gazet ze swojej strony uważała, że ​​Nolan był zwykłym posłańcem i nie do pomyślenia jest, aby mógł samodzielnie zniszczyć lekką brygadę bez porażki ze strony Lucana. Lord Cardigan bronił Nolana, stwierdzając, że kapitan „nie miał pojęcia o winie, która miała zostać popełniona” . Na Krymie jednak większość żołnierzy „szczerze przeklinała” Nolana. Kontrowersje wokół szarży zostały jednak szybko przyćmione przez inne skandale i nieokreślone przedłużenie oblężenia Sewastopola .

Terry Brighton pisze w swojej książce Hell Riders  : „W ciągu 150 lat od oskarżenia historycy na ogół zgadzali się, że prawdziwą winę popełnił Nolan. Większość z nich twierdzi, że nie rozumiał rozkazu, a kiedy Lucan zapytał go, co przez to Raglan miał na myśli, wskazał niewłaściwe działa wroga i poprowadził lekką brygadę na jej zgubę. Niedawno argumentowano nawet, że celowo przekazał Lucanowi fałszywe informacje na temat broni, która miała zostać zaatakowana ” . Brighton ze swojej strony uważa, że ​​winę ponosi Raglan, Lucan i Nolan, ale największą krytykę należy skierować pod adresem Lucana. David Buttery w Wysłanniku śmierci zgadza się, że odpowiedzialność za katastrofę należy przynajmniej częściowo przypisać Lucanowi, który nie uznał ziemi odpowiednio.

Nolan grał David Hemmings w filmie Szarża lekkiej brygady z 1968 roku . W tym filmie Nolan jest przedstawiany jako wyniosły i żądny chwały oficer, ale także jako „symbol młodości, energii i profesjonalizmu […] zdesperowany […] w celu zreformowania armii” .

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Buttery 2008 , s.  Od 1 do 4.
  2. Sweetman 2001 , str.  76.
  3. Buttery 2008 , s.  9 i 14.
  4. Buttery 2008 , s.  15.
  5. Moyse-Bartlett 1971 , s.  52.
  6. Buttery 2008 , s.  16.
  7. Moyse-Bartlett 1971 , s.  56.
  8. Buttery 2008 , s.  17.
  9. Buttery 2008 , s.  22.
  10. Buttery 2008 , s.  23.
  11. Moyse-Bartlett 1971 , s.  61.
  12. Buttery 2008 , s.  25.
  13. Moyse-Bartlett 1971 , s.  96.
  14. Buttery 2008 , s.  26.
  15. Moyse-Bartlett 1971 , s.  97.
  16. Moyse-Bartlett 1971 , s.  98.
  17. Buttery 2008 , s.  26 i 29.
  18. Buttery 2008 , s.  36.
  19. Moyse-Bartlett 1971 , s.  110 i 111.
  20. Buttery 2008 , s.  37 i 38.
  21. Buttery 2008 , s.  38.
  22. Moyse-Bartlett 1971 , s.  115.
  23. Buttery 2008 , s.  39.
  24. Buttery 2008 , s.  40 i 41.
  25. Buttery 2008 , s.  41.
  26. Moyse-Bartlett 1971 , s.  125 do 128.
  27. Buttery 2008 , s.  43.
  28. Buttery 2008 , s.  58.
  29. Buttery 2008 , s.  59.
  30. Buttery 2008 , s.  60 i 61.
  31. Buttery 2008 , s.  62 i 63.
  32. Moyse-Bartlett 1971 , s.  155.
  33. Buttery 2008 , s.  77 i 78.
  34. Moyse-Bartlett 1971 , s.  159.
  35. Buttery 2008 , s.  78.
  36. Buttery 2008 , s.  81.
  37. Buttery 2008 , s.  83 do 86.
  38. Moyse-Bartlett 1971 , s.  175.
  39. Buttery 2008 , s.  91.
  40. Buttery 2008 , s.  92.
  41. Moyse-Bartlett 1971 , s.  179 do 182.
  42. Moyse-Bartlett 1971 , s.  183 i 184.
  43. Buttery 2008 , s.  109.
  44. Buttery 2008 , s.  119.
  45. Buttery 2008 , s.  120 do 122.
  46. Brighton 2005 , s.  89 i 90.
  47. Brighton 2005 , s.  91 i 92.
  48. Brighton 2005 , s.  92 do 94.
  49. Brighton 2005 , s.  97.
  50. Buttery 2008 , s.  127.
  51. Buttery 2008 , s.  129.
  52. Buttery 2008 , s.  131.
  53. Gouttman 2006 , s.  251.
  54. Gouttman 2006 , s.  252 i 253.
  55. Woodham-Smith 2000 , s.  239.
  56. Buttery 2008 , s.  133.
  57. Buttery 2008 , s.  133 i 134.
  58. (w) Godfrey Charles Morgan, „  Szarża lekkiej brygady. Wywiad z Lordem Tredegarem  ” , Flintshire Observer Mining Journal i General Advertiser, dla hrabstw Flint and Denbigh , vol.  43, n o  1.8274 listopada 1897, s.  6 ( czytaj online ).
  59. Buttery 2008 , s.  135.
  60. (w) P. Antill, „  Charge of the Light Brigade (25 października 1854)  ” na historyofwar.org ,21 sierpnia 2001(dostęp na 1 st lutego 2019 ) .
  61. Buttery 2008 , s.  139.
  62. Buttery 2008 , s.  146.
  63. Moyse-Bartlett 1971 , s.  224.
  64. Woodham-Smith 2000 , s.  258 i 262.
  65. (w) Patrick Sawer, „  List rzuca światło na to, kto był winien 'pomyłki', qui czuje Light Brigade into the Valley of Death  ” , na telegraph.co.uk ,10 grudnia 2016 r(dostęp na 1 st lutego 2019 ) .
  66. Buttery 2008 , s.  162.
  67. Buttery 2008 , s.  148.
  68. Buttery 2008 , s.  149 i 150.
  69. Buttery 2008 , s.  151.
  70. Brighton 2005 , s.  252 i 253.
  71. Buttery 2008 , s.  154.
  72. Brighton 2005 , s.  240.
  73. Brighton 2005 , s.  241.
  74. Buttery 2008 , s.  159.
  75. Connelly 2003 , s.  37 i 45.