Klasyczne obrzędy
Klasyczne obrzędy
| Część | Pięć klasyków ( w ) |
|---|
Klasycznym Obrzędów , Lijing lub Li Król ( chiński uproszczony :礼经 ; tradycyjne chińskie :禮經 ; pinyin : ) oznacza jedną lub więcej prac nadany (e) do mędrców Zhou ery (w szczególności książę Zhou ) , opracowany i skomentowany przez konfucjanistów ( Konfucjusza lub jego bezpośrednich uczniów zgodnie z tradycją), zajmujący się obrzędami ( Li ) określającymi społeczną, administracyjną i polityczną organizację tej dynastii. Za zachodniego Han , po tym jak te teksty w dużym stopniu zniknęły, odtworzono trzy dzieła z fragmentów, wspomnień (recytacje) i tekstów apokryficznych: Zhouli (周禮), Yili (儀禮) i Liji (禮記). Termin Lijing , który może odnosić się do całości, najczęściej odnosi się do Liji lub Księgi Rytuałów .
Rytuały Zhou
Zhouli (周禮Zhou Li) był znany Tang jako Zhouguan (周官urzędnicy Zhou), ponieważ jest to rzeczywiście lista oficjalnych funkcji podzielone na 6 kategorii, które zainspirowały 6 ministerstw cesarskiej administracji. Swoje przetrwanie zawdzięcza Liu Xianowi, księciu Hejian (河 間 王), krewnemu Wudiego , aktywnemu zbieraczowi starożytnych tekstów. To do niego przynieślibyśmy zestaw, którego brakowało w rozdziale 6, za który obiecano ważną nagrodę, ale na próżno. Podobnie jak wszystkie dokumenty przekazane cesarzowi przez księcia, zostałby zarchiwizowany w cesarskiej bibliotece i pozostawiony na boku do -9 , kiedy Liu Xin (劉歆) wznowił pracę bibliografa od swojego ojca Liu Xianga (劉向). Liu Xin, który przekazał projekt księciu Zhou , zastąpił brakujący rozdział innym dokumentem dotyczącym służby cywilnej, który od tamtej pory zniknął.
Opis administracji Zhou wydaje się bardziej wyidealizowany niż prawdziwy. Jednak w swoim Ostrzeżeniu wydania Imprimerie Nationale z 1851 roku JB Biot precyzuje: „Wszystkie tryby polityczne i administracyjne są tam ujawnione z pełnymi dowodami, zarówno ich specyficznymi specjalnościami, jak i ich powiązaniami działania. Wszystkie urzędy, które przyczyniają się do ogólnego mechanizmu rządzenia, od władzy suwerena do urzędu ostatniego sędziego ludu, są indywidualnie opisywane, regulowane, ustalane, aż do najmniejszych szczegółów ich przypisania i ich obowiązków [... ] ”. Wydaje się, że całe to zastrzeżenie odnosi się do rzeczywistych praktyk administracyjnych. Jego pierwotny redaktor, Liu Xin, służył za Wang Manga , którego rząd, twierdząc, że sięga czasów świetności wczesnego Zhou, opierał się na traktatach rytualnych przypisywanych tej dynastii. Dlatego Zhouguan pochodził ze wschodnich dynastii Han podejrzanych o fałszerstwo w służbie uzurpatora. Obecnie niewielu postrzega to jako dokument z wczesnego Zhou. Opinie są podzielone między esejem pod koniec Walczących Królestw ( w szczególności szkoły Xunzi ), w tym interpolacją Han, a fabryką Liu Xina na początku ery chrześcijańskiej. Został przetłumaczony na język francuski przez Édouarda Biota .
Uroczyste obrzędy
Yili (uroczyste obrzędy) jest opis etykiety i rytuałów następnie małym arystokracji Zhou podczas prywatnych (wesela itp) i imprez publicznych. Podobnie jak Zhouli , niektórzy komentatorzy Han przypisali go księciu Zhou. Jest to pierwsza z ksiąg obrzędowych, która została odtworzona (około -180 ) na podstawie wspomnień uczonego Gao Tanga, który stworzył 17 rozdziałów. Fragmenty potwierdzające jego wersję znaleziono również na koniec II -go wieku pne. AD w rodowym domu rodziny Konfucjusza. Uważany za autentyczny dokument sprzed Qin , Han znany był jako Ligujing (禮 古 經, starożytny klasyk obrzędów). Został skomentowany przez specjalistów w dziedzinie literatury rytualnej Hou Cang (后 倉), Dai De (戴德) i Dai Sheng (戴 聖), ale zachowała się tylko wersja skomentowana przez bibliografa Liu Xianga . Mniej obfity w treść i mniej zbadany przez uczonych niż Liji tradycyjnie uważany za jego rozwój, otrzymał zaszczytne miejsce w ramach Pieśni autorstwa Zhu Xi .
Księga Obrzędów
Liji (禮記) lub Liji , uważane przez uczonych konfucjańskich jak rozwój Yili , oferuje znacznie bardziej zróżnicowane treści (anegdoty, wypowiedzi, dialogi, oprócz opisów). Niektóre części znajdują się w Xunzi i Huainanzi . Pierwotnie składający się ze 131 rozdziałów, zgodnie ze słowami jego pierwszego redaktora, bibliografa Liu Xianga , pochodzi, podobnie jak autentyczne części Zhouli , ze zbioru starożytnych tekstów zgromadzonych za Han Wudiego przez księcia Hejian. Kompilację przypisywano Konfucjuszowi lub jego uczniom. Wielcy komentatorzy rytuałów Dai De i Dai Sheng (wujek i siostrzeniec lub kuzyni według Legge), każdy z nich stworzył skondensowaną i skomentowaną wersję, Dadai liji (Liji wielkiego Dai) (大 戴 禮記) w 85 rozdziałach i Xiaodai liji (Liji du petit Dai) (小 戴 禮記) w 46 rozdziałach. Druga wersja została szybko doceniona i Dadai zaginęła po Tang. Jednak znaleziono 27 rozdziałów. Dai Sheng lub Ma Rong włączono do Xiaodai trzy niezależne dokumenty: Yueling (月 令) w kalendarzu , Tangwei (堂 位) dotyczące oficjalnych funkcji i Yueji ( 记) dotyczące muzyki. Pod Piosenki The Neo-konfucjuszanie ekstrahowano dwa rozdziały z Liji Z niezmienna Bliski Zhongyong (中庸) i Wielkiej Daxue Study (大學), aby dwa z czterech dzieł konfucjańskiej kanonicznego . Przez długi czas był głównym przedmiotem studiów i glos, najczęściej nazywany jest Lijing . Większość prac pochodzi z Walczących Królestw.
Bibliografia
Teksty przetłumaczone na język francuski
Trzy klasyczne rytuały:
- Klasyczny OBRZĘDÓW ( Li Chi Wade litowo-ki , EFEO Li Ki Pinyin Li ji ; Obrzędy i ceremonie ) upr. Séraphin Couvreur (1899): Wspomnienia o przyzwoitości i ceremoniach , Paryż, You Feng, 2015, 848 s.
- Rytuał Zhou ( Tcholi , EFEO Tcheou li , pinyin Zhou li ; Rites of the Tcheou ; Oficerowie Zhou : Zhouguan ), trad. Edouard Biot: Le Tcheou-li lub Rites des Tcheou , Imprimerie Nationale, 1851,
- Księga obrzędów ( Li tsi , Wade I li , EFEO Yi li , pinyin Yi li ; Wspomnienia o obrzędach ), trad. Séraphin Couvreur (1916): Ceremonial , Paris, Cathasia, 1951, II-669 s. [5] .
Studia
- JJM De Groot, Religijny system Chin , Brill, Leiden, 1892-1910, trzcina. Taipei 1964 [6] , t. I: Utylizacja zmarłych. Część I: Obrzędy pogrzebowe. Część II: Idee zmartwychwstania , 1892, XXIV-360 s.
- Gilles Boileau, Polityka i rytuał w starożytnych Chinach , Collège de France, 2014.