| Produkcja | Marie Vermillard |
|---|---|
| Główni aktorzy |
Alexia Monduit |
| Ojczyźnie | Francja |
| Trwanie | 105 min |
| Wyjście | 1999 |
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja
Lila Lili to francuski film wyreżyserowany przez Marie Vermillard i wydany w 1999 roku .
Film był prezentowany na Festiwalu Filmowym w Berlinie w 1999 w sekcji Międzynarodowe Forum Nowego Kina .
Młoda kobieta w ciąży zostaje zaproszona do domu. W czasie ciąży obserwuje otaczający ją świat, szukając powodów do nadziei. Cicha, otwiera oczy na chwile łaski, które rozgrywają się wokół niej.
Oto jak Jacques Bablon, współautor, podsumowuje film:
Lila Lili: Ta historia dzieje się obecnie. Z ludźmi takimi jak wszyscy. Ludzi, którzy robią to, co muszą. W filmie są historie miłosne. Z powodu Nadège, która kocha, kiedy oddycha. Kocha Claude'a, miłość mija szybko, pokocha Simona. Simon zmienia zasady gry. Simon podbite oko, gęste włosy, tajemnicze. Ale w życiu nie ma tylko miłości. Są też tacy, którzy chcieliby zrozumieć. Kto chciałby zrozumieć, dlaczego zielone rośliny giną, gdy są przenoszone, dlaczego więcej mężczyzn boi się kobiet niż wędkarzy. Są inni, którzy wierzą. Kto wierzy w cud, że Francis Cabrel może coś dla nich zrobić, że nie możemy wszystkich kochać, że trzy gole można prześledzić wstecz, że nigdy nie mogliśmy lepiej podać kogoś, kto nie pieprzy. Są ludzie, którzy nie wiedzą. Kto nie wie, czy wierzyć w przypadek, że trzeba grać w piki, kiedy prosimy o piki, kto nie wie, gdzie poszedł ich tatuś. A są tacy, którzy się zastanawiają. Kto się zastanawia, czy warto zachować gatunek, czy igła znajdzie żyłkę, czy gra jest warta świeczki.
Jest też Micheline, zwłaszcza Micheline, przez którą dzieje się cała historia, która nic nie traci z serialu, która widzi za kulisami i szczegóły. Micheline, która spodziewa się dziecka. "Czy to zatrzymuję?" Nie zastanawia się, czy chce być mamą, czy wiatry sprzyjają, czy przyszłość zmieni kolor na różowy, tylko czy ją zatrzyma. Życie? Nie życie? Odpowiedź przychodzi sama, dzień po dniu. Żyjemy, bo wiemy, jak to robić, nawet z zamkniętymi oczami. Nie można o tym zapomnieć, to jak jazda na rowerze. Żyjemy. Micheline wie, że życie jest wszystkim, zabawne, śmieszne, do dupy, narzekania, niesprawiedliwe, że gryzie, pieści, że zabija. Ale Micheline czuje, że życie jest jak cud. Micheline podąża za swoim instynktem. Idź po cud.
Dla Les Inrocks reżyser „buduje piękne momenty kina trzykrotnie niczym” .