League Wewnętrznych , znany również jako unitarnego League , była unia polityczna i wojskowa zawarta w 1830 roku przez zespół argentyńskich prowincji następnie zdominowanych przez Stronę unitarnego , mianowicie prowincji San Luis , La Rioja , Catamarca , Mendoza , San Juan , Tucumán , Córdoba , Salta i Santiago del Estero . Te prowincje nazwane na ich wojskowych najwyższego głowy General José María Paz i zaproponowane zwołać kongres składowy zdefiniować architekturę Argentyna polityki krajowej, które zostaną zaproszone także inne prowincje. Wkrótce potem Liga musiała stawić czoła prowincjom, które w 1831 roku połączyły się w Pakcie Federalnym (lub Lidze Litoralu ), a mianowicie początkowo Buenos Aires , Santa Fe i Entre Ríos , następnie Corrientes , a następnie kilkoma innymi prowincjami. Jest to tymczasowe sojusze z okazji, wpisujących się w konkretnej scenie z argentyńskich Civil Wars , która mieszana kraju przez większą część XIX -tego wieku.
Po wojnie Cisplatine (1825-1828), która doprowadziła w szczególności do niepodległości Prowincji Wschodniej , obecnie Urugwaju , sytuacja polityczna w Argentynie została naznaczona zniknięciem centralnego rządu prezydenta Rivadavii . Taki stan rzeczy skłonił prowincje do zadeklarowania swojej autonomii, nie wyrażając zgody na przekazanie władzy centralnej, w osobie gubernatora Buenos Aires , federalisty Manuela Dorrego , wyłącznej kompetencji w sprawach stosunków zewnętrznych kraju. Z pewnością podjęto kilka prób zwołania kongresu w celu rozwinięcia krajowych struktur politycznych („organizacji narodowej”) na zasadach federalistycznych, ale zakończyły się one niepowodzeniem. W tym kontekście Partia Unitarna próbowała odzyskać władzę, w szczególności wykorzystując, aby sprowokować powstanie polityczno-wojskowe, niezadowolenie dowódców wojskowych armii narodowej w następstwie traktatu pokojowego podpisanego przez Dorrego. WGrudzień 1828, Generał Juan Lavalle , obalony i zastrzelony Dorrego, przejął władzę w Buenos Aires; Wkrótce potem generał José María Paz , pochodzący z Kordoby , ruszył z inną dywizją wojsk narodowych i po pokonaniu gubernatora Juana Bautisty Bustosa w bitwie pod San Roque zajął Kordobę.
Tak prowadzona wojna trwała z różnymi skutkami przez cały rok 1829; jeśli rzeczywiście federalistyczny caudillos prowincji Litoral był w stanie pokonać Lavalle'a, Paz ze swojej strony umocnił swoją dominację nad Kordobą, odpierając dwie inwazje dowodzone przez caudillo z La Rioja , Juana Facundo Quiroga .
Generał Paz, dowiedziawszy się, że rewolucja nie powiodła się w Buenos Aires i Litoral, najpierw ogłosił, że jego zamiarem jest pozostanie w swojej rodzinnej prowincji bez dalszego atakowania innych prowincji, ale potem dostrzegł potrzebę `` okupacji sąsiednich prowincji, aby zapewnić sobie własną pozycję polityczną w Kordobie. Gubernatorzy Salta i Tucumán jako pierwsi dołączyli do Ligi Unitarnej, a następnie pomagali w okupacji prowincji zarządzanych lub pozostających pod wpływem federalistycznych caudillos . W ten sposób kilka kolumn wojskowych było w stanie, bez napotkania żadnego zauważalnego oporu, jeśli w ogóle jakiegokolwiek oporu, przejąć prowincje San Juan , La Rioja, Mendoza i Santiago del Estero , podczas gdy rządy lojalne wobec Paz zostały również doprowadzone do władzy w prowincjach. z Catamarca i San Luis . W ten sposób Argentyna ze względu na sytuację polityczno-militarną została podzielona na dwie wyraźnie rozgraniczone strefy: Litoral i wewnętrzną .
Rządy prowincji, które sympatyzowały z Pazem lub które były zdominowane militarnie przez jego wojska, wysłały swoich przedstawicieli do Kordoby, która zakończyła 5 lipca 1830traktat pokoju i przyjaźni oraz sojusz obronny i ofensywny. Sygnatariuszami byli:
Następnie dołączyły Salta, Santiago del Estero, Tucumán i San Juan.
Jednym z zadeklarowanych celów Ligi było utworzenie zorganizowanego państwa narodowego, głoszonego w tym celu:
Artykuł 12. Układające się strony formalnie oświadczają, że nie są związane żadnym ustrojem politycznym i zobowiązują się do przyjęcia konstytucji, którą nada Kongres Narodowy, kierując się całą ogólną wolą i systemem, który będzie obowiązywał na Kongresie prowincje, które zostaną zjednoczone, są zjednoczone.Rzeczywistość gospodarcza i społeczna prowincji wewnętrznych różniła się od rzeczywistości prowincji litoralnych. Do wojny o niepodległość Argentyny miał silnie zakłócony region, przez zbiór czynników: handlu z Górnym Peru została przerwana, jej pracowników był zatrudniony w armii, a rynek z prowincjach Litoral uciekł mu z powodu przewagi konkurencyjnej importowanych produktów brytyjskich . Z ekonomicznego punktu widzenia utrzymano produkcję rzemieślniczą , a kapitał zainwestowano w zakup ziemi, co dało początek kilku dużym majątkom rolnym .
W obliczu takiego stanu rzeczy caudillos i gubernatorzy wewnętrzni z niecierpliwością czekali na utworzenie ogólnokrajowej organizacji państwowej, zdolnej do wspierania regionalnych gospodarek, ale jednocześnie szanującej autonomię prowincji. Z tych powodów federalistyczny gubernator Kordoby Juan Bautista Bustos od lat apelował o zwołanie kongresu z mandatem do określenia struktur zdolnych do zjednoczenia prowincji w republice typu federalnego; Jego inicjatywy spotykały się jednak za każdym razem z opieszałą reakcją kolejnych władz w Buenos Aires. Wraz z nadejściem Paz, utworzenie nowego centrum władzy w Kordobie było postrzegane przez prowincjonalne elity wewnętrzne jako możliwy krok w kierunku ustanowienia pewnej ponadprowincjalnej organizacji.
Sytuacja polityczna w prowincjach wewnętrznych była niepewna, gdyż władze, które przysięgły wierność Lidze, nie mogły liczyć na poparcie większości ludności. Utrzymywały się oddziały caudillos ideologii federalistycznej, które poprzez tworzenie nieregularnych oddziałów, montonerów , wywoływały częste powstania na terenach wiejskich, w tym w samej prowincji Kordoba.
Agitacja polityczna związana z antagonizmami tamtych czasów skazała te prowincje na stan permanentnego nieporządku, który zagroził postępowi gospodarczemu, który był już bardzo ograniczony przed wojną, i tym samym wywołał niezadowolenie społeczne, które caudillos dobrze grały ”. . W praktyce każda prowincja członkowska Ligi zachowywała się autonomicznie, a sytuacja polityczna w tamtym czasie uniemożliwiała utworzenie bardziej znaczącej organizacji międzyprowincjalnej:
„Chociaż Paz twierdził, że jest jednolity i działał jako głowa unitarian we wnętrzu, prowincje zachowały parlamenty, gubernatorów i wszelkie pozory mechanizmu federalnego, co prawda podporządkowanego szefom armii Kordoby, ale zakwestionowane przez przyjaciół i oświadczenia pod przysięgą samych Paz, przesiąknięci tym, że byli w tym samym czasie przekonani o suwerenności swoich prowincji. "Groźba konfrontacji militarnej ze strony prowincji Litoral, zdominowanych przez federalistów, sprowadziła na rządy Ligi Spraw Wewnętrznych, 31 sierpnia 1830, Podpisać pakt z Unii i Sojuszu i zgodzić się w szczególności do nadawania Najwyższego Wojskowego Moc na Walnym Paz ( esp . Supremo Wydajność Militar ). Oznaczało to, że wszystkie uczestniczące strony oddały pod zjednoczone dowództwo wojskowe prowincji, jak również ich uzbrojenie i sprzęt. Aby utrzymać tę armię, która w ten sposób stała się wspólną armią, mającą za zadanie obronę całego terytorium koalicyjnego, rządy sygnatariuszy udostępniły Pazowi jedną czwartą swoich dochodów. Traktat, który został podpisany przez przedstawicieli dziewięciu prowincji Ligi, przewidywał okres ośmiu miesięcy; zastrzegano, że przed upływem tego terminu sytuacja polityczna musiała doprowadzić do unii narodowej, w którym to przypadku traktat przestanie obowiązywać; gdyby, przeciwnie, żaden rząd krajowy, z którym Liga mogłaby się zintegrować, nie powstał w ciągu wspomnianych ośmiu miesięcy, prowincje-sygnatariusze odzyskałyby kontrolę nad swoimi wojskami, z wyjątkiem wojny.
"Sztuka. pierwszy. Między Umawiającymi się Prowincjami zostaje ustanowiona tymczasowa najwyższa potęga wojskowa. Sztuka. 2. Podlegają ww. Mocarstwu Najwyższemu wszystkie siły kombatantów i milicji danych Prowincji oraz ich dowództwo, zarówno w warunkach pokoju, jak i na wojnie. Sztuka. 3. Wspomniane Najwyższe Mocarstwo dokona takich ustaleń i reform w ramach wyżej wymienionych sił, jakie uzna za stosowne, zwiększając ich liczebność, jeśli będzie tego wymagać bezpieczeństwo i honor Umawiających się Prowincji. Sztuka. 4. Całe uzbrojenie, materiały i sprzęt wojenny należące do Umawiających się Prowincji pozostaną do dyspozycji Mocarstwa Najwyższego. Sztuka. 5. To jest w gestii Najwyższego Wojskowego Mocy do nadawania stanowisk wojskowych i plasuje się na tym, że i od pułkownika . (...) "Złożyli swój podpis pod tym paktem:
Celem tej najwyższej potęgi militarnej było zjednoczenie zasobów, ale w praktyce najazdy federalistycznych montonerów skutkowały utrzymaniem okupacji liniowych i milicji, które w konsekwencji znalazły się w rozproszeniu na całym obszarze kraju.
W międzyczasie prowincje Litoral pracowały w podobnym kierunku i zgodziły się także na wzajemną obronę, w ramach której rządy Santa Fe , Buenos Aires i Corrientes współpracowały, aby stłumić ruchy rewolucyjne w Entre Ríos .
Niezależnie od stanu wojny zapoczątkowanego odwołaniem Dorrego w dniu 1 st grudzień 1828prowincje nadal rządziły się według własnych zasad i kryteriów, niezależnie od ich faktycznego lub przypuszczalnego członkostwa w partii federalistycznej lub unitarnej. I tak na przykład gubernator Kordoby, generał Paz, podpisał traktaty o przyjaźni z federalistą Caudillo z Santa Fe, Estanislao Lópezem , co rozwścieczyło jego odpowiednika z La Rioja Facundo Quiroga. Następnie Santa Fe i Buenos Aires próbowały w 1830 r. Pośredniczyć między Paz i Quiroga, ale bez powodzenia.
Powstała Liga Krajowa ogłosiła zamiar działania na rzecz narodowych struktur politycznych ( organizacji narodowej ), których utworzenie uznała za wykonalne w ciągu ośmiu miesięcy, zgodnie z tym raportem, który został ogłoszony podczas powołania Paz. do Najwyższej Siły Wojskowej . Ponadto Paz zaprosił na spotkanie przedstawicieli prowincji, które miało się odbyć w Kordobie nie tylko prowincje wewnętrzne, ale także prowincje Litoral. Ten ostatni jednak odrzucił zaproszenie, a wręcz przeciwnie zintensyfikował kontakty, które już między sobą nawiązywał, zaniepokojony militarną potęgą Paz, którego geniusz ujawnił się w bitwach La Tablady wCzerwiec 1929i Oncativo wLuty 1830, wygrał z Quirogą, która obecnie dominuje w dziewięciu prowincjach.
Jednak rozmowy toczące się wówczas między przedstawicielami prowincji litoralskich na temat paktu federalnego były utrudnione przez kwestię objęcia wpływów celnych nadzorem federalnym, czemu sprzeciwiało się Buenos Aires. Wreszcie4 stycznia 1831prowincje Santa Fe, Entre Ríos i Buenos Aires podpisały Pakt Federalny, na mocy którego zawarły sojusz w Litoral League; Corrientes dołączył do niej po kolei8 kwietnia. W swojej deklaracji prowincje-sygnatariusze zaprosiły inne prowincje argentyńskie do przystąpienia do Litoral League i wezwały je do udziału w kongresie mającym na celu polityczną strukturę kraju zgodnie z systemem federalnym (art. 16 ust. 5).
W ten sposób zarówno Liga Wewnętrzna, jak i Litoralna, jako ostateczne uzasadnienie swego istnienia, ujawniły definicję narodowych struktur politycznych poprzez zwołanie kongresu generalnego. Jednakże, podczas gdy Ligue du Litoral wskazała, że system polityczny, który ma zostać przyjęty, musi koniecznie być typu federalnego, Liga Spraw Wewnętrznych ze swej strony oparła się przy wyborze reżimu narodowego na pracy Kongresu, jak stwierdzono w artykuł 12. To wyjaśnia, dlaczego historiografia argentyńska zaczęła nazywać „ Ligą Federalną ” Ligą Litoralną, a „ Ligą Jednostkową ” - wewnętrzną, nawet jeśli kilku historyków zaprzecza temu.
Pod koniec 1830 r. W kilku województwach zrzeszonych w Lidze Wewnętrznej wybuchły lokalne powstania, zaostrzone przez caudillos , jednocześnie zagrożenie wojną z prowincjami Litoral wzrosło o ich przygotowania do wojny. . to. Gubernator Santa Fe, Estanislao López, był zajęty zbieraniem armii do ataku na Kordobę od wschodu, podczas gdy Facundo Quiroga rozpoczął śmiałą wyprawę na południe tej samej prowincji.
Charyzma, którą Quiroga cieszył się wśród mas ludowych, oraz jego legendarna odwaga i agresywność w walce pomogły mu odnieść sukces w kampanii wojskowej: po przekroczeniu południa Kordoby dotarł do prowincji San Luis, a następnie Mendozy, gdzie pokonał Unitarianie w bitwie pod Rodeo de Chacón, the 28 marca 1831. Po tym zwycięstwie federalistom z San Juan i La Rioja udało się odzyskać kontrolę nad tymi prowincjami, które w konsekwencji zostały utracone na rzecz Ligi Spraw Wewnętrznych.
Armia Litoral League ruszyła na wschód od prowincji Córdoba, ale z ostrożnością, ponieważ López nie był nieświadomy geniuszu wojskowego Paz i obawiał się, że poniesie poważną klęskę, podobnie jak ta, którą poniósł Quiroga w La Tablada i Oncativo. Ze swojej strony Paz ruszył w poszukiwaniu decydującej bitwy na wschodniej granicy Ligi Wewnętrznej, zanim skręcił na zachód w ślady Quirogi.
W przypadkowych okolicznościach generał Paz został uwięziony 10 maja, a jego armia, pozbawiona dowódcy, wycofała się do Kordoby. Generał Gregorio Aráoz de Lamadrid , pochodzący z Tucumán, stanął na czele armii Ligi i zdecydował się wycofać na Tucumán. W obliczu postępów wojsk przybrzeżnych w Kordobie nastąpiła zmiana rządu, która przystąpiła do paktu federalnego. Plik9 czerwcadywizja z Santa Fe rozbiła obóz na obrzeżach miasta, a dwa dni później wkroczyły wojska z Buenos Aires. Około dziesięciu oficerów i podoficerów armii Ligi Krajowej trafiło do niewoli do San Nicolás de los Arroyos , gdzie16 października, nowy gubernator Buenos Aires, Juan Manuel de Rosas , wydał rozkaz ich rozstrzelania.
Po wycofaniu się na Tucumán, Lamadrid rozlokował tam swoje wojska. Sześć prowincji zostało już straconych na rzecz Ligi Unitarnej, a trzy pozostałe (Salta, Tucumán i Catamarca) wybrano na głowę państwa i przywódcę wojskowego Ligi Generała Rudecindo Alvarado , chociaż Lamadrid zachował dowództwo armii federacyjnej.
Alvarado rozpoczął negocjacje z przywódcami Ligi Federalnej w celu zawarcia traktatu pokojowego, ale gubernator López, głównodowodzący połączonej armii prowincji Litoral, odmówił. Żołnierze z Santa Fe i Buenos Aires wrócili do swoich prowincji, ale López polecił Quirodze dostarczyć zamach stanu armii Lamadrida. Quiroga wygrał bitwę pod La Ciudadela (niedaleko San Miguel de Tucumán )4 listopada 1831, następnie zajęła woj. Alvarado próbował z Salty rozpocząć nowe rozmowy, ale wobec braku reakcji zrezygnował ze stanowiska i udał się do Boliwii , gdzie uciekł również Lamadrid.
Zdemontowana Liga Ojczyźniana i przywódcy Partii Jednolitej zakazywali, kilka ważnych osobistości z wnętrza uważało, że nadszedł czas, aby przystąpić do organizacji narodowej, zgodnie z artykułem 16 ustęp 5 Paktu Federalnego. Facundo Quiroga był jednym z nich i przebywając w Buenos Aires, ujawnił publicznie swoje idee. Rosas ze swojej strony opowiadał się za odłożeniem tematu organizacji narodowej na „po”, bez sprecyzowania wcześniej ani ustalenia daty. Swoje pomysły w tej sprawie zapisał w podpisanym przez siebie liście znanym jako Hacienda de Figueroa , który skierował do Quirogi, zanim ten ostatni został zamordowany w zasadzce w pobliżu Barranca Yaco , w prowincji Kordoba.
Krajowa organizacja była odkładana na czas nieokreślony, prowincje wewnętrzne musiały zrezygnować z wytrwałości w swojej niepewnej gospodarce rzemieślniczej, niewystarczającej do prosperowania. W 1840 r. Północno-zachodnie prowincje wystąpiły przeciwko gubernatorowi Rosasowi i utworzyły nową ligę, Koalicję Północną , w celu ostatecznego utworzenia organizacji krajowej, która w szczególności miała na celu redystrybucję opłat celnych pobieranych przez Buenos Aires.