| Tytuł oryginalny | W Tiger Walks |
|---|---|
| Produkcja | Norman Tokar |
| Scenariusz | Lowell S. Hawley |
| Firmy produkcyjne | Walt Disney Productions |
| Ojczyźnie | Stany Zjednoczone |
| Trwanie | 91 minut |
| Wyjście | 1964 |
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja
Not the Tiger ( A Tiger Walks ) to amerykański dramat filmowy Normana Tokara wydany w 1964 roku . Film jest adaptacją powieści Iana Nialla (w) wydanej w 1961 roku o tej samej nazwie.
Nadużywane Tygrys bengalski o imieniu Raja ucieka z cyrku wędrownego i ukrywa się w lasach graniczących z miasteczka Szkocji. To przybycie wywołuje panikę i wszyscy mieszkańcy chcą zabić Raję z wyjątkiem Julie Williams, córki szeryfa. Julie chce schwytać Raję i umieścić go w zoo. Rozpoczyna ogólnokrajową kampanię, aby zebrać pieniądze na zakup tygrysa do swojego cyrku. Ale Julie, jej ojciec i trener tygrysów indyjskich muszą najpierw znaleźć Raję i to przed Gwardią Narodową, która ma rozkaz zastrzelić tygrysa, gdy tylko zobaczy.
O ile nie określono inaczej, informacje pochodzą z następujących źródeł potwierdzających: Leonard Maltin , John West i IMDb
Źródło: Leonard Maltin, Dave Smith , John West i IMDb
O ile nie określono inaczej, poniższe informacje pochodzą z internetowej bazy danych filmów .
Film wyreżyserował Norman Tokar, który po raz trzeci wystąpił w Disneyu i wydaje się być inspirowany filmami Franka Capry z lat 1930-1940 . Film opowiada o walce z polityką i współczuciu dla zwierząt, które powracają na wolność. Początkowo zbyt ciemny scenariusz został zweryfikowany przez Lowella S. Hawleya z trzeciego lub czwartego spotkania deweloperskiego, aby być bliżej wizerunku studia Disneya. Ta nowa wersja rozwija początki bohatera, szeryfa Williamsa, co jest dobre według Johna Westa, ale dodaje na przykład kampanię „Uratuj tygrysa”, która nadaje filmowi surrealistyczną stronę, która nie jest zbyt wiarygodna.
Oprócz scenariusza film wiele zawdzięcza dystrybucji, w której występują aktorzy kontraktowi z Disneyem, tacy jak Brian Keith w roli szeryfa, jego żona Vera Miles, ale także młodzi aktorzy, w tym brytyjska Pamela Franklin w roli Julie, która otrzymała Oscar kilka lat później za Piękne lata panny Brodie (1969). To drugi film Disneya Pameli Franklin po podobnej kobiecej roli w filmie telewizyjnym The Case of the Headless Horse . Należy również zwrócić uwagę na ostatnią rolę Sabu Dastagira w roli trenera, Doddles Weaver (nie) ambitny reporter, Una Merkel w właścicielce motelu. To ostatnia rola w karierze Sabu.
Filmowanie odbyło się w Disney Studios w Burbank oraz w zamkniętych planach do mglistych scen. Podczas filmowania jednemu z wyszkolonych tygrysów udało się przeskoczyć przez plastikowe okienko chroniące drużynę, ale trenerzy odzyskali kontrolę nad zwierzęciem.
Film nie odniósł sukcesu, gdy trafił do kin, co może tłumaczyć jego szybką emisję w telewizji. Krytycy nie przyjęli filmu z dużym zaciekawieniem, a większość uznała go za nieatrakcyjny, zwłaszcza ze względu na jego moralność. Robert Salmaggi z Herald Tribune pisze, że film to „figlarny przypadek burzy w szklance wody. „ Bosley Crowther z New York Times, widzi go jako film” zbyt koncentruje się na zoofiliści, kto, zwłaszcza młodszego pokolenia, którzy są bardziej namiętny niż krytyczna. " Variety zauważa, że ten film rozpowszechniany przez" Buena Vista nie zachwyca dorosłych widzów, ponieważ komiczna i dramatyczna powaga filmu jest zbyt syntetyczna i dziecinna, ale dzieci powinny się cieszyć. "
Film miał swoją premierę w programie telewizyjnym Wonderful World of Colour w programie NBC Walta Disneya w dwóch odcinkach 20 marca i27 marca 1966. Film został wydany na wideo w 1986 roku.
Dla Leonarda Maltina ten film ze studiów Disneya jest bardzo dziwny, nie jedyny, ale maluje bardzo zły portret amerykańskiego życia w małym miasteczku. Przedstawia nieuczciwych polityków, chciwych i chciwych ludzi, którzy wykorzystują sytuację dla własnego zysku. Film przedstawia też wiele klisz, jak np. Podwojenie cen pokoi dla turystów przez właściciela motelu, miejscowego reportera, który chce wykorzystać tę informację dla swojej chwały, odmowę specjalnych wysłanników do ukrycia wiadomości. aby uniknąć paniki., nieznajomość policji, która przybyła jako posiłki i rzuciła się do mglistego lasu. Ostatecznie Maltin jest zdumiony, że studio wyprodukowało tak żrący film.
Dla Dave'a Smitha głównym punktem filmu jest jego dystrybucja. Poważny temat i niepochlebne spojrzenie na życie w małym miasteczku są dla Smitha głównymi przyczynami słabego sukcesu filmu.
John West syntetyzuje swoją analizę filmu słowami „dobra, ale nieprzekonująca”, ale rozwija ją ponownie, odwołując się do słów Maltina. Dla Westa jest zaskakujące ze względu na jego głęboki pesymizm, że scenariusz wyprodukowało studio Disneya.