Lud Lenca to mezoamerykańska grupa etniczna, która okupowała część Hondurasu i Salwadoru od czasów przedkolumbijskich . Podczas hiszpańskiego podboju Lencowie zorganizowali dwunastoletnią wojnę oporu, która zakończyła się śmiercią kacyka Lempiry .
Szacuje się, że obecnie w Hondurasie jest około 100 000 lencas, a w Salwadorze ponad 37 000. Jeśli ich język zniknął, kultura Lenca utrzymuje się w szczególności podczas ceremonii lub produkcji rzemieślniczych.
Pochodzenie Lenca, języka używanego przez tę ludność, nie jest jeszcze jasne. Niektórzy badacze uważają, że nie ma powiązań z innymi językami rdzennych Amerykanów w regionie, podczas gdy inni lingwiści , tacy jak kostarykański Adolfo Costenla Umaña , twierdzą, że Lenca ma pochodzenie Chibchane i jest pod silnym wpływem Nahuatl oraz yucatec maya i chol .
Uważa się, że prekolumbijskie stanowisko archeologiczne Quelepa (es) w Salwadorze było zamieszkane i rządzone przez Lencas. Innym ważnym miejscem jest Yarumela w dolinie Comayagua w środkowym Hondurasie. Archeolodzy uważają, że był to bardzo ważny ośrodek handlowy tej kultury. Inne mniejsze lokalizacje to Tenampua i Los Naranjos , również położone w Hondurasie.
Aż do przybycia Hiszpanów, każda grupa z tego samego dialektu miała swoją własną konfederację, podzieloną na panowania złożone z kilku plemion. Każda wioska była zarządzana przez głównego pana, któremu pomagało czterech poruczników w wykonywaniu zadań rządowych. Sukcesja Pana była zapewniona przez Jego pierworodnego. Seigneuries przepychały się między sobą, jak również z sąsiednimi populacjami (takimi jak Pipiles, Majowie itp.), Ich celem było rozszerzenie ich terytorium lub schwytanie niewolników; w pewnych porach roku lordowie Lenca szanowali rozejm (którego przetrwaniem jest na przykład ceremonia Guancasco). Plejbijskie lenki jak dla nich oddały się trójdzielnej kulturze zwanej milpami i mieszkali w chatach zwanych Chozo (zdrobnienie choza ).