Le Moulin du Pô (film)
Le Moulin du PO (tytuł oryginalny: Il Mulino del Po ) jest włoską filmu w reżyserii Alberto Lattuada , wydany w 1949 roku , inspirowany przez tytułowego romantycznej trylogii , przez Riccardo Bacchelli .
Streszczenie
W 1880 r. W rejonie Ferrary rodzina Scacerni prowadziła, według przodków, pływający młyn na rzece Pad. Aby oszukać organy podatkowe, Princivalle, głowa rodziny, ustawia swój licznik ... Jego córka Berta jest zaręczona z Orbino, chłopem pod wpływem rewolucyjnych ideałów. Bogaty właściciel ziemski, nazywany Il Clapassòn, zmodernizował swoje gospodarstwo, kupując młocarnię parową. Co wywołuje strajk biednych chłopów. Scarceni nie przyłączyli się do tego ruchu, który został poważnie stłumiony. Princivalle, obawiając się aresztowania za oszustwo, pali swój młyn ... Co więcej, wyobrażając sobie swoją córkę porzuconą przez Orbino, zabija tego ostatniego. Następnie został uwięziony.
Karta techniczna
Dystrybucja
-
Carla Del Poggio : Berta Scacerni
-
Isabella Riva : Cecilia Scacerni
-
Giacomo Giuradei : Princivalle Scacerni
-
Jacques Sernas : Orbino
-
Nino Pavese : Raibolini
-
Mario Besesti : Baron / Il Clapassòn
-
Giulio Calì : Smarazzacucco
- Według krytyka Filippo Marii de Sanctis, Le Moulin du Pô „dokonując przecięcia w społeczeństwie włoskim i reprezentując fin-de-siècle świat chłopów i młynarzy z równiny Ferrara” połączyłby również „tematy, typy, atmosfery, zestaw rejestrów „drogi Lattuadzie . „Dzisiejsza rewizja tej pracy” - kontynuuje - „nie pozwoliłaby już (...) na pomieszanie obiektywizmu i chłodu, emocji i nagabywania”. W Princivalle, postać grana przez Giacomo Giuradei, wykrywa protagonistę należącego do „prowincji Włoch , w której Luchino Visconti i Michelangelo Antonioni zlokalizowali jednego z Diabelskich Kochanków , a drugiego Le Cri . Teraz ta postać, jak mówi, oferuje” skrajny portret włoskiego anarchisty i kłótliwego, buntowniczego i indywidualisty, z którego więcej niż jedną cechę, w innych formach, można znaleźć w Gino z diabelskich kochanków i Aldo z Krzyku . ”Filippo Maria de Sanctis rozważa ostatecznie: że „stary zarzut samej kaligrafii , powszechny, który Lattuada nosił jak wadę od samego początku, nie znajduje tu zastosowania. (...) Lattuada wpisuje się w neorealistyczny klimat w sposób ważny i oryginalny, torując drogę filmowi historycznemu, temu gatunkowi kinematograficznemu, który poprzez przywołanie przeszłości pozwala na współczesne pozycje. ”( Pierwszy plan ,Maj 1965)
- Jean Blondel jest ze swojej strony zachwycony poetyckim wymiarem filmu, który w jego oczach klasyfikuje jako „na szczycie listy kina włoskiego”, biorąc pod uwagę, że Lattuada ”zawiera w sobie cały geniusz swojej rasy. odwrócić wściekłość i latynoską gnuśność, krajobrazy przywracają nam spokój Giotta , architektoniczną pełnię Mantegny i twarzy, całą paradę twarzy, odtwarzają przed nami ogniwo ciągłości, które przez wieki zawieszało etruski płaskorzeźby na obrazach Giorgio De Chirico . " ( La Libre Belgique ,Czerwiec 1950)
Linki zewnętrzne