Dyscolos

Dyscolos (w starożytnej grece ὁ Δύσκολος / ho Dúskolos ), znany również jako L'Atrabilaire , Le Bourru lub Le Grincheux , to starożytna grecka komedia o Menanderze .

Historyczny

Praca - zaprezentowany po raz pierwszy w ramach Archon Démogénès w styczniu -317 do konkursu Lenaea gdzie zdobyła pierwszą nagrodę - od dawna uważane stracił aż kopia szkoła została odkryta w wielu papirusu znalezione w Egipcie w roku 1950 - 1951 i nabyte przez Martin Bodmer , który przekazał go do fundamentu ( Papirus Bodmer IV, Genewa). Do tej pory dostępne były tylko fragmenty zwojów, kodeksy pergaminowe czy papirusowe, a także kilka cytatów zachowanych przez innych autorów. Jest to jedyna cała sztuka Ménandre, jaką mamy, a bardziej ogólnie jedyna cała gra Comédie nouvelle .

Jego ponowne odkrycie wśród papirusów Bodmera zostało ogłoszone przez Victora Martina w 1957 roku i opublikowane w 1959 roku. Pierwsze wydanie przetłumaczone na język francuski zostało wykonane przez Jean-Marie Jacquesa w 1963 roku.

Dyscolos zainspirowało Moliera - który znał tylko temat sztuki, ponieważ nie został jeszcze znaleziony - jako temat Mizantropa ( 1666 ).

Argument

Sostratus, syn zamożnego rolnika z Deme z fyla, zakochał się w córce Cnemon, wybuchowego starego chłopa, który odmawia towarzystwa mężczyzn. Mimo pomocy przyrodniego brata młodej dziewczyny, Gorgiasa, nie udaje mu się skierować prośby do starca, dopóki ten nie wpadnie do jego studni, gdzie zostaje uratowany przez Gorgiasza. Następnie Cnemon pozostawia temu drugiemu odpowiedzialność za prowadzenie spraw jego rodziny. Gorgiasz poślubia swoją przyrodnią siostrę Sostratusowi, który w zamian podaje mu rękę siostry. Wszyscy w końcu spotykają się na bankiecie wydanym przez boga Pana , w tym Cnemona, którego siłą przyprowadzili tam niewolnicy i kucharz.

Postacie

Każda postać w sztuce przejawia pewien stopień filantropii. Na pierwszym poziomie u niektórych pomniejszych postaci w sztuce widoczny jest nadmiar życzliwości. Drugi i prawdopodobnie najlepszy poziom, towarzyskość lub filantropia, prezentują Gorgias i Sostratus. Podczas gdy Sostratus ma przyjemny charakter i jest doskonałym gospodarzem, Gorgiasz jest przykładem moralnej podstawy cnoty. Gorgias ryzykuje, że stanie się cynikiem, podobnie jak Cnemon, jeśli jego sytuacja ekonomiczna pozostanie tak trudna, jak jest. Na każdym z tych etapów Ménandre oferuje widzom obraz przemiany człowieka w sztuce.

Oto postacie, które ilustrują ten pomysł:

Patelnia Kontroluje elementy gry, działając jako siła napędowa, wprawiając w ruch utwór i akcję. Jest bogiem płodności ogrodu i wsi, gdzie odbywa się przedstawienie. Sostratus Ateńczyk polujący w lesie. Zakochuje się w córce Cnemona z powodu ingerencji Pana. Callipides Ojciec Sostratusa, zamożnego Ateńczyka. Matka Sostratusa Nie wymieniony w pokoju. Chaireas Nieuczciwy sługa, którego można określić jako „pasożyta” Sostratusa. Pyrrhias Niewolnik rodziny Sostratus. Mieszka głównie w rodzinnej kamienicy. Weź jako Niewolnik rodziny Sostratus. Mieszka głównie w wiejskim domu rodziny. Cnemon „Zrzędliwy” lub „zrzędliwy”, od którego pochodzi nazwa utworu. Jest ojcem zakochanej dziewczyny, w której Sostratus się zakochuje, i ojczymem Gorgiasza. Mirryna Była żona Cnemona i matka Gorgiasza. Wyjechała mieszkać z Gorgiasem, aby uciec od złego nastroju męża. Córka Cnemona Córka Cnemona, o bliżej nieokreślonym imieniu, w której zakochuje się Sostratus. Gorgias Brat przyrodni córki Cnemona, który pomaga Sostratusowi w jego planach uzyskania zgody Cnemona na poślubienie jego siostry. Daos Niewolnik Gorgiasza. Simiche Starsza kobieta, która jest niewolnicą Cnemona. Sikon Kucharz zatrudniony przez rodzinę Sostratus.

Menander pisze swoje niewolnicze postacie jako inteligentne i niezależne jednostki, które działają zgodnie z własnymi pragnieniami i celami, biorąc pod uwagę losy swoich panów. Postacie te miały wpływ na historie innych postaci z wyższych klas, nie zmieniając ich bezpośrednio. Spektakl jako całość demonstruje i bada system klas społecznych tamtych czasów i oferuje wiele perspektyw przez każdą postać.

Uwagi i odniesienia

  1. Penelope J. Photiades , Grecja i Rzym , t.  5, pot.  "Druga seria",1 st październik 1958, 108–122  s. , rozdz.  2 :

    „Z ogółu około 969 wierszy brakuje tylko około 9 - w dwóch miejscach w czwartym akcie; ale około 30 wersów w pierwszym i drugim akcie jest niekompletnych; a około 200 wymaga poprawek (str. 108) ”
  2. The Oxford Handbook of Greek and Roman Comedy , Oxford University Press,201( ISBN  9780199743544 , czytaj online )
  3. Menander, Le Dyscolos , wyd. trad. Jean-Marie Jacques, Paryż, Les Belles Lettres , 1963 1 st edycja 1976 2 e edycja.
  4. Prezentacja i podsumowanie artykułu na stronie internetowej Gallimard
  5. Menander, „  Dyskolos  ”, na www.ancient-literature.com (dostęp 5 grudnia 2017 ) , Ancient Greece

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne