Ostatni Mohikanin | ||||||||
Ilustracja do wydania z 1896 r. autorstwa FT Merrill. | ||||||||
Autor | James Fenimore Cooper | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Kraj | Stany Zjednoczone | |||||||
Uprzejmy | powieść historyczna | |||||||
Orginalna wersja | ||||||||
Język | amerykański angielski | |||||||
Tytuł |
Ostatni Mohikanin. Narracja z 1757 r. |
|||||||
Redaktor | HC Carey i ja. Lea | |||||||
Miejsce publikacji | Filadelfia | |||||||
Data wydania | 10 stycznia 1826 r. | |||||||
wersja francuska | ||||||||
Tłumacz | Auguste-Jean-Baptiste Defauconpret | |||||||
Redaktor | redaktor Charles Gosselin ; Mame i Delaunay-Vallée | |||||||
Miejsce publikacji | Paryż | |||||||
Data wydania | 1826 | |||||||
Typ mediów | 4 obj. cale 24 (175 x 105 mm) | |||||||
Seria | Historie Bas-de-Cuir | |||||||
Chronologia | ||||||||
| ||||||||
The Last of the Mohicans ( The Last of the Mohicans ) toamerykańska powieść historyczna autorstwa Jamesa Fenimore'a Coopera , opublikowana po raz pierwszy w styczniu 1826 roku , w szczególności przez popularnego wydawcę i krążącą w tym czasie, Carey & Lea . Druga z pięciu książek składających się na cykl Histoires de Bas-de-Cuir ( Pończocha ), znajduje się pomiędzy Le Tueur de Daims ( Pogromca jeleni ) a Le Lac Ontario ( Pionier ).
Akcja rozgrywa się w Ameryce Północnej , podczas Wojny Podboju . Tłem są starcia francuskiego i angielskiego . Cooper opisuje w szczególności bitwę pod Fort William Henry, która sprzeciwia się w lipcu iSierpień 1757wojska francuskiego generała Montcalma (i jego indiańskich sojuszników ) do brytyjskiego pułkownika Monro .
W lipiec 1757Montcalm idzie w górę jeziora Champlain i kieruje się z żołnierzami „tak licznymi jak liście lasu” w kierunku fortu William Henry , który jest przetrzymywany przez pułkownika Monro, który ma słabe środki obrony. To moment, w którym Cora i Alice, córki Monro, postanawiają dołączyć do swojego ojca. Towarzyszą im mistrz psalmody David La Gamme, major Duncan Heyward i przewodnik indyjski Magua, który szybko sprowadził ich na manowce.
Na szczęście podróżnicy spotykają białego myśliwego Falcon Eye i jego dwóch mohikańskich przyjaciół : Chingachgooka i jego syna Uncasa. Przewodnik, Magua, jest przedmiotem podejrzeń. Ucieka.
Uchodźcy na noc w jaskini na skale Glen , mały oddział zostaje zaatakowany przez Huronów dowodzonych przez Magua. Hawkeye i dwóch Mohikaninów udaje się uciec. Dwie młode dziewczyny i ich towarzysze zostają schwytani i zabrani.
Magua, czyli Subtelny Lis, to wódz Huronów, który szuka zemsty na Monro. Proponuje Corę poślubienie go, ponieważ potrzebuje kogoś, kto zaczerpnie mu wodę, będzie uprawiał jego kukurydzę i ugotował jego dziczyznę. Cora odmawia. Gdy jeńcy mają zostać straceni, zostają uwolnieni przez Sokole Oko i dwóch Mohikanów. Wszyscy docierają do oblężonego fortu William Henry. Używając mgły, udaje im się do niej wśliznąć.
Kilka dni później list od angielskiego generała Webba został przechwycony przez Montcalma. Webb oznajmia Monro, że nie wyśle mu posiłków i radzi mu się poddać. Montcalm pokazuje Monro pocztę i proponuje mu akceptowalną kapitulację: wszyscy okupanci będą mogli opuścić fort z wojskowymi honorami, trzymając broń i flagi. Francuski sojusznicy eskortujący utrzymywali odległy Huron, aż do przybycia do Fortu Edward ( w roku ), pięć mil dalej na południe. Monro akceptuje. Magua informuje Montcalma, że nie jest zadowolony z takiego wyniku: francuski generał obiecał Huronom skalpy Anglików.
Gdy tylko obrońcy opuścili fort, gdy zostali zmasakrowani przez Huronów, planowana eskorta nie pojawiła się. W szczytowym momencie masakry Magua porywa Alice. Kontynuuje go Cora i David La Gamme.
Trzy dni później, Falcon's Eye, dwaj Mohikanie, major Heyward i pułkownik Monro znajdują trop Magui. Ruszyli w pogoń, najpierw kajakiem po jeziorze Horican , a następnie pieszo przez las. Odnajdują Davida, który został oszczędzony, ponieważ Indianie uważają go za szaleńca. Dwaj jeńcy zostali rozdzieleni zgodnie z indyjskim zwyczajem: Alice należy do plemienia Huronów, a Cora do plemienia, które jest odgałęzieniem Delaware (drugi są tradycyjnie wrogami Huronów, ale plemię, o którym mowa, jest sprzymierzone z Huronami). przez szanse zaburzeń spowodowanych obecnością europejską). Faucon-Eye, Uncas i major Heyward wchodzą do obozu Huron, dostarczają Alice i znajdują schronienie u Delaware.
Magua przychodzi domagać się, aby wszyscy jego wrogowie zostali mu dostarczeni. Ale Delaware szybko rozpoznają w Uncas wodza czystej krwi, wodza Mohikanów, plemienia „babek narodów”. Magua może zabrać tylko Corę.
Uncas przejmuje głowę Delaware, którzy wyruszają na wojnę z Huronami. Historia kończy się dramatycznie wraz ze śmiercią Uncasa i Cory oraz śmiercią Magui.
The Last of the Mohicans to nostalgiczna medytacja na temat zniknięcia rdzennych Amerykanów , jednocześnie zapowiadająca narodziny Stanów Zjednoczonych . Od czasu publikacji wywarł ogromny wpływ na Europę, podobnie jak współczesne powieści Waltera Scotta . Nawiązuje do niego pierwszy tytuł Les Chouans de Balzac , wydany trzy lata później: Ostatni chouan lub Bretania w 1800 roku .
Styl Coopera jest czasem zrelaksowany: Mark Twain stara się potępić jego prostotę i naiwność. Ale przeważają ciągłe działania, głęboka zmiana scenerii, urok dzikiego życia, fascynacja Indian. Ta romantyczna praca błyszczy licznymi zwrotami akcji, a także opisami przyrody na pograniczu Stanów Zjednoczonych i Kanady (obecnie stan Nowy Jork ).
Jak podkreśla ponownie Mark Twain w swojej książce Fenimore Cooper's Literary Offenses , książka ta jest naznaczona wieloma nieprawdopodobieństwami: na przykład gdy autor próbuje wmówić czytelnikowi, że major Heyward zabiera staw zamieszkany przez bobry do indyjskiej wioski nad jeziorem.
Sześćdziesiąt trzy lata po publikacji Edmond de Goncourt zauważa: „Mały żółty dyliżans wciąż przypomina mi jedno z moich najgłębszych emocji. Tym razem w rotundzie, wracałem sam, mając dwanaście lat, z moich pierwszych wakacji w Bar-sur-Seine i kupiłem czteropensowe dostawy zawierające powieść Coopera: Ostatni Mohikanin. Postilion, konduktor, sąsiad rotundy, miejsca, w których ludzie zatrzymywali się na zmianę, karczmy, w których jedli, nic nie widziałem, ale nic, rzeczy z drogi. Nie, nigdy nie byłem tak nieobecny w prawdziwym życiu, aby tak całkowicie należeć do fikcji. "
Amerykański malarz Thomas Cole (1801-1848) spotkał Fenimore'a Coopera i zainspirował się jego książką w kilku obrazach: