| Narodziny | W kierunku 698 lub w kierunku 700 |
|---|---|
| Śmierć |
730 Niemcy |
| Rodzina | Etichonides |
| Tata | Gotfrid ( w ) |
| Rodzeństwo |
Huoching ( en ) Theudebald, Duke of Alamannia ( en ) Odilon de Bavière |
Lantfrid (także Landfrid lub Lanfred , zlatynizowany Lantfridus lub Lanfredus ; zmarł w 730) był księciem królestwa Alamanów pod władzą Franków od 709 roku aż do śmierci. Był synem księcia Gotfrida i jego brata Theudebald.
Po śmierci Gotfrida w 709 r. I przystąpieniu Lantfrida i jego brata Theudebalda, burmistrz pałacu ( maior domus ) Pépin de Herstal najechał księstwo księcia Willehari, którego terytorium było ograniczone do Ortenau na zachód od królestwa Alaman, zanim wyruszył na podbój ten ostatni. Kampania ta może być postrzegana jako próba narzucenia księstwu władzy królewskiej po śmierci Gotfrida przez Pépina, ale także wyegzekwowania jego prawa do wpływania, a nawet kontrolowania sukcesji w księstwie. Kampania Pepina przeciwko Willehari miała zatem na celu pomóc Lantfridowi i Theudebald w ich roszczeniach do księstwa. Jednak ten ostatni pozostał wrogi następcy Pepina.
Rzeczywiście, po śmierci Pépina w 714 roku Lantfrid rozwiązał wszelkie powiązania z królewskim dworem Merowingów i nowym burmistrzem pałacu Charlesa Martellów.
Alamański opór przeciwko dominacji Franków był wytrwały. W 722 roku Karol Martel siłą podporządkował księstwa Alamannii i Bawarii , ale w następnym roku obaj książęta ponownie powstali.
W 724 Lantfrid i Theudebald uznali założenie opactwa Reichenau pod opieką Karola Martela przez Pirmina za prowokację. W 727, Teudebald ob odium Karoli ( „z nienawiści przeciwko Charles”) wydalony ten ostatni, jak i jego następcy Heddo z Reichenau pięć lat później, podczas gdy w tym samym okresie, opactwo św Gall , założona w 719 przez Alamanic mnich Otmar, był faworyzowany przez książąt Alamannii i regionalną arystokrację.
W latach 724-730, podczas gdy do tego czasu ustawodawstwo było jednym z głównych działań królów Merowingów, Lantfrid uzurpował sobie prawo do promulgowania praw: w ten sposób wyraził swoje roszczenie do bycia niezależnym władcą, nakazując rewizję praw Alamanów ( Lex Alamannorum Lantfridus ). Chociaż w tym kodeksie król jest wymieniony jako dominus , nie ma wzmianki o roli burmistrza pałacu, która mogłaby świadczyć o lojalności Lantfrida wobec dynastii Merowingów.
W 730 roku Charles Martell ponownie najechał księstwo. Śmierć Lantfrida odnotowano w tym samym roku, ale nie jest pewne, czy stało się to w wyniku walk.