Fundacja | 1984 |
---|
Obszar działalności | Abruzja |
---|---|
Rodzaj | Laboratorium , instytut badawczy |
Pole aktywności | Fizyka cząstek elementarnych , fizyka jądrowa |
Siedzenie | Assergi (it) |
Kraj | Włochy |
Informacje kontaktowe | 42 ° 27 ′ 14 ″ N, 13 ° 34 ′ 34 ″ E |
Kierunek | Lucia Votano, Stefano Ragazzi |
---|---|
Organizacja macierzysta | Istituto nazionale di fisicaucleare |
Przynależność | INFN |
Stronie internetowej | www.lngs.infn.it |
![]() ![]() |
![]() ![]() |
Narodowe Laboratorium Gran Sasso lub Narodowe Laboratorium Gran Sasso w języku włoskim, abstrakcyjne LNGS to podziemne laboratorium dla fizyki cząstek l ' INFN , blisko góry Gran Sasso we Włoszech , między miastami L'Aquila i Teramo , około 120 km od Rzymu i kilka kilometrów od wioski Assergi (it) . Oprócz powierzchni części laboratoryjnej składa się z dużych podziemnych obiektów pod górą. Jest to największe podziemne centrum badawcze na świecie.
Misją laboratorium jest prowadzenie eksperymentów wymagających niskiego szumu tła w dziedzinie astrofizyki cząstek i astrofizyki jądrowej oraz w innych dyscyplinach, które mogą wykorzystać jego cechy i infrastrukturę. LNGS jest, podobnie jak pozostałe trzy podziemne laboratoria, europejska astro-cząstka, podziemne laboratorium Modane , podziemne laboratorium Canfranc (es) i podziemne laboratorium Boulby , członek grupy koordynacyjnej Zintegrowana szeroka infrastruktura dla nauki o astrocząstkach (ILIAS) .
Laboratorium składa się z obiektu naziemnego, zlokalizowanego na terenie Parku Narodowego Gran Sasso e Monti della Laga , oraz rozbudowanych obiektów podziemnych zlokalizowanych obok tunelu autostradowego o długości 10 km, tunelu Gran Sasso .
Pierwsze duże eksperymenty w LNGS rozpoczęły się w 1989 roku; obiekty zostały następnie rozbudowane i obecnie jest to największe podziemne laboratorium na świecie.
Istnieją trzy główne hale Sklepiony eksperymencie, każdy o 20 m szerokości, 18 m wysoki, a 100 m długości. Daje to w przybliżeniu 3 x 20 x 100 = 6000 m 2 powierzchni i 3 x 20 x (8 + 10 x p / 4) x 100 = 95,100 m 3 objętości. Uwzględniając mniejsze przestrzenie i różne tunele łączące, całkowita instalacja wynosi 17 800 m 2 i 180 000 m 3 .
Hale eksperymentalne pokryte są około 1400 m skał, które chronią eksperyment przed promieniowaniem kosmicznym . Oferując około 3400 metrów ekwiwalentu wody (mwe) ekranowania, nie jest to najgłębsze podziemne laboratorium, ale fakt, że może być obsługiwane bez pomocy wyciągu kopalnianego, sprawia, że jest bardzo popularne.
Od końca sierpień 2006CERN uruchamia wiązki mion neutrin utworzony przez akcelerator CERN SPS do laboratorium Gran Sasso do 730 km od hotelu, gdzie są one wykrywane przez czujniki OPERA i ICARUS (w) , w badaniu oscylacji neutrin , które poprawią wyniki Eksperyment MINOS w Fermilab .
W Maj 2010Lucia Votano, dyrektor laboratorium Gran Sasso, ogłosiła, że „[eksperyment] OPERA osiągnął swój pierwszy cel: wykrycie neutrina tau uzyskanego z transformacji neutrina mionowego, która miała miejsce podczas podróży z Genewy na Gran Laboratorium Sasso ”. Wskazuje to wadę w standardowym modelu z fizyki cząstek , ponieważ neutriny powinny mieć masę, aby ta zmiana nastąpi.
Oczekuje się, że w 2012 r. Podjęto próbę ustalenia, czy neutrino ma naturę Majorany lub Diraca zwanego CUORE (in) (Kriogeniczne podziemne obserwatorium rzadkich zdarzeń). Detektor będzie osłonięty ołowiem odzyskanym ze starożytnego rzymskiego wraku, z powodu do niższej radioaktywności starożytnego ołowiu w porównaniu z obecnym ołowiu. Artefakty zostały przekazane CUORE przez Narodowe Muzeum Archeologiczne w Cagliari .
W wrzesień 2011Dario Autiero ze współpracy OPERA przedstawił wyniki wskazujące, że neutrina przybyły do OPERA około 60 ns wcześniej niż powinny, gdyby podróżowały z prędkością światła. Ta anomalia nadświetlnych neutrin nie została od razu wyjaśniona. Wyniki zostały następnie zbadane i odrzucone. Obserwacja była spowodowana awarią okablowania światłowodowego w laboratoryjnym odbiorniku OPERA , powodującą opóźnienie nadejścia sygnału zegarowego, z którym porównano przybycie neutrin.
W 2014 roku Borexino po raz pierwszy dokonało bezpośredniego pomiaru neutrin z procesu pierwotnej fuzji proton-proton w Słońcu. Wynik ten został opublikowany w czasopiśmie Nature. Pomiar ten jest zgodny z przewidywaniami ze standardowego modelu Słońca Johna Bahcalla z teorią oscylacji neutrin słonecznych opisaną w teorii MSW . Można to uznać za kamień węgielny naszego zrozumienia łańcucha proton-proton, który jest paliwem naszego Słońca.