Śpiąca królewna to francuski niemy film wyreżyserowany przez Alberta Capellaniego i Luciena Nongueta i wydany w 1908 roku .
Mała dziewczynka, która urodziła się królowi i królowej, dziewięć najważniejszych wróżek kraju jest powołanych na matkę chrzestną dziecka, które ma w sobie cnotę lub szczególny talent. Dobre samopoczucie dziecka wydaje się być zapewnione, gdy nagle pojawia się najstarsza i najbardziej pomocna Wróżka, o której zapomnieliśmy zaprosić, i wściekła przeklina małą Księżniczkę, przepowiadając, że 15-letnia umarła, nakłuwając się wrzeciono kołowrotka. Wróżka jednak uspokaja zdruzgotanych rodziców, mówiąc im, że ich córka nie umrze, ale będzie spać wraz z całym jej otoczeniem przez sto lat. Aby uniknąć tego nieszczęścia, król nakazał zniszczenie wszystkich krosien królestwa. Następna scena przedstawia nastoletnią księżniczkę, którą bacznie obserwuje imponująca matrona. Ta zaufana pokojówka jest jednak najwyraźniej za stara, aby marnować czas i zasypia. Piętnastoletnia dziewczynka wspina się po niewielkich schodach prowadzących na strych i tam, ku swojemu zdziwieniu, spotyka starą kobietę przędzącą wełnę. Nigdy nie widząc krosna, próbuje naśladować starszą panią, ale niestety kłuje palec w wrzeciono i natychmiast zapada w głęboki sen. Wtedy cały zamek zasypia, a żywopłoty otaczają budynek, ponieważ musi on zatem pozostać nienaruszony przez dokładnie 1 wiek. Poniższa scena przedstawia młodego i dziarskiego księcia wychodzącego ze swoją świtą na polowanie, a po różnicy w ich stroju można łatwo stwierdzić, że należą do innej epoki niż księżniczka. Znajdując się uwięziony w gęstym krzaku, woła o pomoc i pojawia się pomarszczony starzec, który ruchem swojej laski nakazuje krzewom ustąpić, a oczom zdumionego księcia ukazuje się nieznany zamek. Kierowany ciekawością pędzi do wejścia, a drzwi otwierają się przed nim, gdy idzie do przodu. W sypialniach i korytarzach wszystko jest ciche i senne, ale on wciąż myśli, pozornie niesiony przez nieodpartą siłę, aż dociera do sypialni śpiącej księżniczki. Na widok śpiącej królewny pada na kolana i całuje ją w rękę, a jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki cały zamek budzi się i wraca do życia. Ostatnia scena przedstawia Śpiącą Królewnę i jej Czarującego Księcia otoczonych przez swoich towarzyszy i cieszących się swoim szczęściem.
Olinowanie wykonał Segundo de Chomon