Leon Mathot

Leon Mathot Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Léon Mathot (w środku) w filmie Le Comte de Monte-Cristo (Edmond Dantes) i Nelly Cormon (Mercédès). Kluczowe dane
Imię i nazwisko Léon Desiré Joseph Mathot
Narodziny 5 marca 1885 r.
Roubaix
Narodowość  Francuski
Śmierć 6 marca 1968
Paryż
Zawód Aktor , reżyser

Léon Désiré Joseph Mathot , ur5 marca 1885 r.w Roubaix i zmarł dnia6 marca 1968w Paryżu , jest aktorem i reżyserem francuskim .

Zagrał rolę Edmonda Dantesa w filmie Le Comte de Monte-Cristo , wyreżyserowanym przez Henri Pouctala w 1918 roku . Grał również w Faithful Serca przez Jeana Epsteina w 1923 roku .

Biografia

Léon Mathot urodził się dnia 5 marca 1885w Roubaix

Po młodości w Liège i lekcjach w Konserwatorium Léon Mathot zadebiutował na scenie w Lyonie, a następnie grał w Brukseli i Paryżu. Dzięki swojemu przyjacielowi Lucienowi Nonguetowi, który kręcił burleskowe sceny dla Pathé , w 1907 roku przyszedł do kina, by odgrywać role figuratywne, potem ważniejsze role u Henriego Andréaniego . W czasie wojny Léon Mathot poszedł do Film d'art i pracował tam pod kierunkiem młodego Abla Gance'a . Jego współpraca z Henri Pouctalem rozpoczęła się w Volonté i zakończyła się w 1917 r. z hrabią Monte-Cristo, który przyniósł mu sławę. Sława aktora wzrosła dopiero w latach 20. i uczyniła go jedną z najpopularniejszych gwiazd kina niemego, z takimi filmami jak L'Ami Fritz (1920), L'Empereur des Pauvres (1922), Cœur Fidèle (1923), L' Auberge Rouge (1923), Mon Oncle Benjamin (1923), Le Mirage de Paris (1925), Le Puits de Jacob (1926), Yasmina (1927), Le Mystère de la Villa Rose (1929) ), Dom Strzały (1930). W dwóch filmach jego partnerką jest aktorka Madeleine Erickson, w Mon uncle Benjamin (1923) iw Le mirage de Paris (1925).

Czując jego gwiazda spadek, poszedł za kamerą w 1928 roku, najpierw we współpracy z André Liabel , kontynuując działania, a następnie stał się pełnoprawnym dyrektorem od 1930 Mógł zrobić tylko dwa występy na ekranie. W passeport 13 444, które on reżyseruje siebie (1931) oraz w Drugim Biurze przeciwko Kommandanturowi (1939) René Jayeta i Roberta Bibala , jego ostatnią rolę aktorską. Najpierw nakręcił filmy na zamówienie, nie mając innych ambicji niż rozrywkę: kilka pojazdów dla piosenkarza komiksowego Georgesa Miltona ( La Bande à Bouboule , Bouboule 1 er Roi des Nègres , Embrassez-moi , Nu comme un Ver , Le Comte Obligado ) i adaptacja operetki dla Dranem ( La Mascotte ). Następnie poszedł do kina szpiegowskiego w czasach, gdy ten gatunek nie był zbytnio przychylny, reżyserując dwie z czterech przygód „Kapitan Benoît” według „  Ces of the SR  ” Charlesa-Roberta Dumasa ( Les Loups między nimi a The Człowiek do uboju ).

Niepostrzeżenie, potem zmienia swój styl, dostosowuje Cheri-Bibi przez Gastona Leroux (grana przez Pierre Fresnay ), które zostaną uznane za jedną z jego najlepszych filmów. W 1938 roku napisał Le Révolté , na podstawie powieści Maurice'a Larrouy'a , adaptowanej i dialogującej przez młodego scenarzystę Clouzota , film, który stanowi jedną z pierwszych ważnych ról René Dary'ego (cztery lata później Mathot ponownie wyreżyseruje tego samego aktora w Forte). Tete ). Następnie, po krótkim powrocie do komedii ( Le Bois Sacré z Victorem Boucherem i André Lefaurem , na podstawie sztuki Flersa i Caillaveta ), wyreżyserował Recall Immédiat z Erichem von Stroheimem i Mireille Balin , nowy, cieszący się uznaniem film szpiegowski. Spróbował egzotycznego melodramatu w 1937 z Aloha, pieśnią wysp , a ludami koczowniczymi zainteresował się w 1941 z Cartacalhą, królową Cyganów , która uświęci karierę Viviane Romance .

Krytycy docenią także jego adaptację Alphonse Daudeta , Fromonta Younga i Rislera starszego . Po wojnie na przemian przeplatał produkcje melodramatyczne ( La Route du Bagne ), kryminały ( Le Dolmen Tragique ) i filmy przygodowe ( Ostatnia przejażdżka ), a wyróżnił się filmowaniem pseudobiografii Marcela Cerdana granego osobiście przez boksera ( L'Homme aux Mains d'Argile ). Po nadzorowane La Rue sans Loi , zainspirowany Dubout za rysunków i podpisane Marcel Gibaud , zakończył karierę z krótkim powrocie do komedii ( Pon Gosse De Pere , z Maurice Teynac , Jean Tissier i Armand Bernard ). Został wiceprezesem (1938-1959), następnie prezesem Cinémathèque française (1959-1967) oraz przewodniczącym Europejskiej Unii Techników Filmowych i Telewizyjnych.

Leon Mathot zmarł dnia 6 marca 1968w szpitalu Tenon w 20 th  arrondissement z Paryża i jest pochowany na starym cmentarzu w Asnières-sur-Seine .

Filmografia

jako aktor jako reżyser

Uwagi i referencje

  1. Archives Paryż 10., akt małżeństwa n o  671, 1916 (strona 15/31) (podając zawód)
  2. Archives du Nord gm Roubaix, świadectwo urodzenia n o,  741, rok 1885 (zobacz 202/525) (marginalny wymienia małżeństwa i śmierci)
  3. Archiwum Paris 20th, śmierć  certyfikatu n ° 663, rok 1968 (strona 24/31)
  4. Rejestr opłacających przedsiębiorców pogrzebowych, rok 1968 z dnia 9 marca (str. 2/21)

Linki zewnętrzne