Oligarchia niezdolnych | ||||||||
Autor |
Sophie Coignard Romain Gubert |
|||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | |||||||
Uprzejmy | Próba | |||||||
Redaktor | Albin Michel | |||||||
Data wydania | 4 grudnia 2011 | |||||||
Numer stron | 300 | |||||||
ISBN | 978-2-226-23860-3 | |||||||
Chronologia | ||||||||
| ||||||||
L'Oligarchy des incompables to esej Sophie Coignard i Romain Gubert na temat ewolucji francuskiej elity politycznej i gospodarczej.
Po wątku niezdolności władzy politycznej do rozwiązywania problemów i skandali republiki, autorzy poruszają w tej pracy kwestię kontroli mniejszości nad funkcjonowaniem państwa i korzyści, jakie z niego czerpią. . To, co czyni go wyjątkowym, to gromadzenie przywilejów i ważnych stanowisk, fakt, że jego członkowie coraz mniej służą państwu, że tworzą sieć dla potrzeb własnych i swoich przyjaciół.
Ci oligarchowie, jak nazywają ich autorzy, są posiadaczami władzy politycznej (wybrani urzędnicy, wyżsi urzędnicy itp.) I ekonomicznej (liderzy biznesowi, eksperci itp.), Którzy używają swoich sieci do kooptowania urzędników, których kompetencje nie należą do pierwsza jakość.
W wywiadzie udzielonym France-Info Sophie Coignard mówi o przywilejach tej kasty, która czerpie osobiste korzyści z pełnionych funkcji. Przytacza m.in. przypadek wytwórni płytowej Carli Bruni finansowanej przez Caisse des Dépôts et Consignations . Trafiamy do nomenklatury w stylu francuskim , ludzi, których jest niewielu i mają dużą władzę. Nowość polega na tym, że w szczególnie trudnym okresie, naznaczonym kryzysem, oligarchia ta oddala się od wspólnego losu, oderwana od codzienności; system, który nagradza osoby w seraglio, które są niezdolne.