Banat Krajina

Banat Krajina lub Banat Pogranicze Wojskowe była część austro-węgierskich granic wojskowych położonych w Banat (obecnie podzielona pomiędzy Serbią i Rumunią ).

Geografia

Granica wojskowa Banatu obejmowała Szajkaškę i była ograniczona przez Księstwo Serbii na południu, Wojewodę Serbii i Banat Tamiš na północy, Siedmiogród i Wołoszczyznę na wschodzie oraz Krajinę Slawonii do Gdzie jest.

Miasta

Historia

Historia Serbów w Banacie Krajinie

Po śmierci Stefana Lazarevic The19 lipca 1427, Jerzy I Branković wstąpił na tron Serbii , po porozumieniu z Węgier , stracił Belgrad mimo protestów mieszkańców miasta, a następnie jej kapitał Kruševac w 1427 r . Następnie zbudowano nowe miasto na Dunaju , Smederevo, co było porównywalne bogactwem swoich kościołach do Konstantynopola , stąd jego przydomek „Đurađ Smederevac” w serbskim Łacińskiej we francuskim Đurađ de Smederevo. Serbski despota przyjął Zygmunta I po raz pierwszy odbudował ziemie Zakonu Smoczego na Węgrzech:

Jak już zrobił to jego poprzednik Stefan Lazarević , wszystkie jego miasta i ziemie zostały zaludnione przez Serbów z Macedonii lub Kosowa, którzy uciekali przed tureckim natarciem. Tak więc jeszcze przed upadkiem Serbii rozpoczęły się migracje Serbów z południa na północ. Ze swej strony cesarz germański zainstalował w ten sposób na południu swego imperium serbskiego pochodzenia, wzdłuż granicy z Turkami, wojska zmotywowane i doświadczone w walce z Turkami. Liczył, że ludność serbska z ziem Duradu wzmocni granicę.

Formalizacja zakazu wojskowego

W 1718 roku , w następstwie traktatu Passarowitz , że Habsburgowie stworzyli zmilitaryzowanej prowincji na ich granicy: Banat z Temeswar . W 1751 roku cesarzowa Marie-Thérèse wprowadziła tam administrację cywilną na północy prowincji, ale pozostawiła na południu jej status wojskowy, który następnie stał się znany jako wojskowa granica Banatu (Krajina du Banat). Prowincja zachowała status granicy wojskowej do 1871 roku .

Ta część granic wojskowych została podzielona na trzy dzielnice:

Uwagi i odniesienia

  1. historia narodu serbskiego, Dušan T. Bataković , strona 79

Zobacz też