Frakcja Wyzwolenia , pod pełną nazwą Krajowa Konferencja Studentów Antyimperialistycznych (Frakcja Wyzwolenia Sojuszu Młodych Socjalistów) (Shaseidōkaihōha, w skrócie Kaihō-ha ), jest organizacją Japońskiej Nowej Lewicy utworzonej w latach 1965-1971. Centralną organizacją polityczną było Stowarzyszenie Robotników Rewolucyjnych (Kakurōkyō).
Jej założycielem jest Hiroto Takiguchi (Yasuaki Sasaki). Jego gazeta nosiła tytuł „Wyzwolenie” (dawniej „Rewolucja”). Jego organizacją studencką była Rada Studentów Rebelii (krytyka antyprofesorska). Organizacją masową jest Proletariacki Jednolity Front (w skrócie „Pro”). Hełm noszony podczas demonstracji był koloru niebieskiego. Ich slogan brzmi: „Proletariusze, łączcie się!”. Biała księga policji opisuje ich jako „skrajnie lewicowych gwałtownych”.
W 1981 roku podzielił się na frakcję większościową (Komari i Frakcja Współczesna) i frakcję przeciw większości (Sojusz Wyzwolenia i Grupa Robotnicza). Co więcej, w 1999 r. Frakcja większościowa podzieliła się na frakcję współczesną i frakcję Komari.
Frakcja Wyzwolenia jest jedyną organizacją nowej lewicy, która nie wywodzi się z Komunistycznej Partii Japonii . Wywodząc się z Młodzieży Socjalistycznej i budując się od zera przez pięć lat w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych , kierownictwo było o dziesięć lat młodsze od innych organizacji.
W pierwszej połowie lat sześćdziesiątych była Japońska Partia Socjalistyczna zaangażowała się w ożywioną debatę na temat „drogi do reform strukturalnych”. Konflikt zaostrzył się w 1964 r., Kiedy powstało „Stowarzyszenie Socjalistyczne” broniące tych stanowisk.
W Maj 1961w „Deklaracji walki o odzyskanie flagi komunizmu, czyli rewolucyjnego marksizmu (projekt)” Hiroto Takiguchi pisze w tym, co uważano za manifest i podstawowy tekst Frakcji Wyzwolenia, że „nowe osiągnięcia japońskiego imperialistycznego kapitalizmu monopolistycznego głęboko penetruje walkę klasową, prowokuje możliwość głębokiej reakcji proletariackiej, która może pozwolić sprowokować rewolucję przeciwko klasie panującej, aby zbudować nowe społeczeństwo przez wykorzenienie wszystkich korzeni społeczeństwa kapitalistycznego ”. „Partię Socjalistyczną należy postrzegać jako wyraz zbiurokratyzowanych związków, które mają partykularne interesy”. Trzeba liczyć na to, że „wspólne interesy międzynarodowego proletariatu” będą świadkami „twórczego renesansu marksizmu”.
W dodatku różne grupy trockistów i Kuroda są „sekciarzami z idealizmu”, „walka z burżuazją jest podstawą walki ze stalinizmem , a nie na odwrót”. „Podstawowe zasady bolszewizmu-leninizmu są dokładnym przeciwieństwem marksizmu, kategoryczną opozycją w zasadzie w stosunku do statutów Pierwszej Międzynarodówki i sposobem na zakamuflowanie prawdy o stalinizmie”. „Krytycy kapitalizmu nie mogą opierać się na trockizmie, ani na tych, którzy są szczerzy w sprawie światowej rewolucji, na marksizmie-leninizmie”. Muszą być wyraźnie i całkowicie „marksistowscy”. „Opowiadaliśmy się za prawem marksizmu do odnowy”. Broni wreszcie analiz szkoły Rono, wzywając do ich rozwijania i obrony w szeregach Socjalistycznej Partii Japonii w celu „głębszego oczyszczenia komunizmu jako rewolucyjnego marksizmu. frakcja otwarta ”.
Od tego czasu Kakurōkyō poszerzyło swoje szeregi, korzystając z dyskusji wywołanych debatą nad reformami strukturalnymi, Marzec 1965oficjalnie ogłosił się „Frakcją Wyzwolenia”. Wielu z nowej frakcji było członkami Centralnej Sekcji Tokio, co zwielokrotniło wpływ ogłoszenia i dodatkowo rozszerzyło szeregi frakcji. To zdecydowało zaostrzyć konflikt ze Stowarzyszeniem Socjalistycznym, który doprowadził do gwałtownych starć między obiema stronami, w tym w regionie Tokio,3 września 1967.
W Październik 1969Frakcja utworzyła rewolucyjne zrzeszenie robotnicze organizacji politycznej, rozpoczynając niezależny rozwój PS. Publiczna deklaracja utworzenia Stowarzyszenia Robotników Rewolucyjnych została wykorzystana w 1970 roku przez kierownictwo PS jako pretekst do wypędzenia frakcji wyzwoleńczej. Ci, którzy uniknęli czystki, nie mogli już działać jako członkowie frakcji w ramach Partii Socjalistycznej. Reszta została ostatecznie wydalonaLuty 1971, a Frakcja niezależnie zorganizowała „10. Kongres Odbudowy” w wrzesień 1971. Gazeta organizacji nosiła tytuł „Force d'unité”. Frakcja stała się więc partią niezależną, odcinając swoje powiązania z Partią Socjalistyczną.
Podczas gdy wiele innych formacji Nowej Lewicy zapożyczyło idee z marksizmu-leninizmu, Trockiego czy Lenina , Kaihō-ha potwierdził swoje pragnienie przywrócenia ortodoksyjnego marksizmu Pierwszej Międzynarodówki i potępił teorię zewnętrznego wkładu. ruch. Jej odniesienia to Róża Luksemburg , lewicowy komunizm, opozycja robotnicza ( Alexandra Kollontai itp.) Oraz ci, którzy krytykowali linię partyjną prowadzącą lud. Pomimo krytyki leninizmu, Takiguchi zorganizował frakcję wyzwoleńczą w PS jako partię awangardową, na czele której stał Komitet Koordynacyjny Komunistyczny.
Kaihō-ha dość pozytywnie odnieśli się do zwycięstw partii lewicowych w wyborach, zwłaszcza miejskich, posuwając się nawet do umieszczenia niektórych z nich na okładce. Co dziwne, prasa ogólnokrajowa postrzegała działania Kaihō-ha na szczeblu lokalnym w lepszym świetle niż te prowadzone przez inne partie. Kaihō-ha pogardzał małymi formacjami Nowej Lewicy, która twierdziła, że jest jedyną partią awangardową.
Skład Frakcji Wyzwolenia po jej wydaleniu z PS stał się zróżnicowany. Jeśli jest pewne, że jego sercem było Stowarzyszenie Robotników Rewolucyjnych, to w jego skład wchodziło wiele lewicowych ugrupowań socjaldemokratycznych, a także lewicowcy opowiadający się za wzmocnieniem konfrontacji zbrojnej. Jednolity front tych organizacji nazywał się Kaihō-ha. Ta strategia miała na celu zbudowanie rewolucyjnej partii marksistowskiej.
Kaihō-ha brał udział w różnych japońskich mobilizacjach społecznych w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku , angażując się w szczególności w walkę z ratyfikacją Traktatu o wzajemnej współpracy i bezpieczeństwie między Stanami Zjednoczonymi a Japonią oraz w Zengakuren przez oddział studencki. . Jest źródłem „Sampa Rengo”, sojuszu trzech frakcji pomiędzy Chūkaku-ha , Shagakudo (Socjalistyczną Ligą Studentów) i Kaihō-ha.
W 1977 roku, po ataku Kakumaru-ha na jednego z jej członków , Kaihō-ha doznał wewnętrznych różnic między grupą bojowników zorientowanych na wojskową część ugrupowania i działalność studencką (Hazama-ha) a ugrupowaniem. Pracownicy Hiroto Takiguchi skupieni na walce masowej i ruchu robotniczym (rō tai-ha), frakcja większościowa). Prowadzi to do eksplozji grupy wCzerwiec 1981.
Do tej pory pozostały tylko trzy organizacje, które twierdzą, że dziedzictwo Kaihō-ha: