Julian z Eklanum (łac Iulianusa Æclanensis ), włoski biskup V XX wieku, urodzony w Apulii około 386 , zmarł w Sycylii przed 455 , jedną z głównych postaci w Pelagian ruchu .
Był synem biskupa Apulii imieniem Memorius, a jego matka miała na imię Juliana. Około 404 roku został czytelnikiem w katedrze swojego ojca, a wkrótce potem poślubił kobietę imieniem Ia, należącą do rodziny Æmilia, której szlachta sięga najwcześniejszych czasów Rzymu; St. Paulin z Noli , przyjaciela rodziny, napisał z tej okazji do epitalamium (jego wiersz n o 25). Około 410 Julien stał się diakonem , i do 416 / 417 , papież Innocenty I st (†13 marca 417) poświęcił go na biskupa Éclane w Kampanii .
Zosimas następca Innocent I st (18 marca 417 - 26 grudnia 418), wznowił proces Pelagiusza i Celestiusza , potępionego przez biskupów prowincji afrykańskiej na synodzie w 416 r . Wydał przeciwko nim Epistula Tractatoria (okólnik ekskomuniki); Julien d'Éclane był jednym z osiemnastu włoskich biskupów, którzy odmówili podpisania się pod nią. W rezultacie został usunięty ze swego tronu na mocy edyktu cesarza Honoriusza (marzec 418 ), o wygnaniu wszystkich „ pelagian ”. Julien skierował dwa listy do papieża Zosimy , z których jeden krążył po Włoszech. Mniej więcej w tym samym czasie skierował również list do Rufusa, biskupa Salonik , w którym oskarżył przeciwników Pelagiusza i Celestiusza o bycie „ manichejczykami ”; jest to jeden z dwóch listów, na które odpowiada św. Augustyn w swoich Contra duas epistulas Pelagianorum .
Julien skomponował odrzucenia w czterech księgach De nuptiis et concupiscentia przez św Augustyna (prawo Contra eos qui nuptias damnant et fructus earum diabolo assignant ), gdzie ponownie oskarżył go o Manicheizm; Augustyn odpowiedział Contra Julianum Pelagianum . Julien został wypędzony z Włoch w 421 roku i schronił się wraz z innymi Pelagianami w Cylicji, w pobliżu biskupa Teodora z Mopsueste ; jeden, że Marius Mercator oskarżony o być, przez jego ucznia Rufin Syryjczyk , przyczyną Pelagianizm napisał w każdym przypadku przed Dialogi w Pelagianos of St. Jerome odrzucenia uprawnionego Przeciwko tym, którzy mówią, niech człowiek grzechu natury, a nie zamiarem .
Contra Julianum Pelagianum osiągnęła Julien, który napisał odpowiedź w ośmiu książek; Augustyn z kolei odpowiedział na to niedokończonym tekstem, znanym jako Opus imperfectum . Po wyborze na papieża Celestyna I st września 422 Julian wrócił do Włoch z nadzieją, że będzie lepiej słyszał nowego papieża, ale odepchnęła go i zmusił go do nowej emigracji; po zdobyciu Konstantynopola został również bardzo źle przyjęty przez patriarchę Attykę .
Wybór Nestoriusza , ucznia Teodora z Mopsueste na patriarchę Konstantynopola , w kwietniu 428 roku , otworzył przed nim nowe perspektywy. Patriarcha faktycznie zaczął od obrony ich i swoich zwolenników, a nawet napisał o nich kilka listów do papieża Celestyna , ale ostatecznie musiał usprawiedliwić się tym stanowiskiem w publicznym przemówieniu przekazanym w łacińskim tłumaczeniu przez Mariusza Merkatora . Ten ostatni w 429 roku przedstawił cesarzowi Teodozjuszowi II swoją super nominację z Commonitorium Cælestii , w którym podsumował spór pelagijski , a Julian i jego zwolennicy zostali w konsekwencji wydaleni z Konstantynopola edyktem cesarskim. Pod koniec 430 roku Celestyn I po raz pierwszy zwołał sobór w Rzymie, który odnowił potępienie pelagianizmu .
Wydaje się, że Julian był obecny na soborze w Efezie w czerwcu i lipcu 431 roku , ale został tam skazany imiennie. Mógł ponownie podsycić nadzieje, wybierając papieża Sykstusa III w 432 r. , Nowy papież, który w przeszłości okazał się przychylny Pelagianom ; ale za namową zwłaszcza Leon kapłana, współpracownik papieża, który był jego następca pod nazwą Leo I er , został ponownie źle odbierane i napędzany. Później już o nim nie słyszymy, ale wiemy, że zmarł na Sycylii przed 455 rokiem .
Oprócz wspomnianych już tekstów, znanych głównie z cytatów Mariusa Mercatora i św.Augustyna , Beda Czcigodny mówi o broszurach O pieśni nad pieśniami , wśród których cytuje Libellus de amore i inne De bono constantiæ , utwory, które sam zarzuca ponadto pelagianizm . Jezuita Jean Garnier , który opublikował w 1673 roku dzieła Mariusa Mercatora i dołączył do nich Libellus de fide de Rufinus prezbiter provinciæ palestyński, odkryty ponownie przez Jacquesa Sirmonda w 1650 roku , potwierdza, że Julien d'Éclane jest tłumaczem tego libellusa z greckiego na łacinę .
Julien d'Éclane był najbardziej kultowym przedstawicielem pelagianizmu i stał się jego głównym rzecznikiem. Przeciwko św. Augustynowi zaprzecza idei grzechu pierworodnego, idei, że grzech jest w naturze człowieka i jest wrodzony; dzieci rodzą się niewinne; chrzest i łaska Boża są konieczne, ale nic nie dzieje się poza wolną wolą człowieka, który może wybierać między dobrem a złem. Podobnie uważa on, że wola Boża może być jedynie zgodna z naszą ideą sprawiedliwości, ponieważ Żydzi utożsamiali Słowo Boże i Prawo, i dlatego augustiańskie pojęcia o odziedziczonym grzechu i przeznaczeniu są nie do przyjęcia. Odrzucając pogląd, że grzech jest ludzką naturą, uważa również, wbrew św. Augustynowi , że seksualność nie ma koniecznego związku z grzechem, ponieważ została stworzona przez Boga. Reprezentując „humanistyczny” nurt chrześcijaństwa, kojarzy moralną poprawę, jaką daje ta religia, z nadejściem mniej brutalnego i sprawiedliwszego społeczeństwa.