Jules René Bourguignat

Jules René Bourguignat Obraz w Infobox. Fotograficzny portret autorstwa Jean-Baptiste Pique. Biografia
Narodziny 29 sierpnia 1829
Brienne-Napoleon
Śmierć 5 kwietnia 1892(w wieku 62 lat)
Saint-Germain-en-Laye ( d )
Pogrzeb Vendeuvre-sur-Barse
Skrót w zoologii Bourguignat
Narodowość Francuski
Zajęcia Przyrodnik , malakolog
Inne informacje
Pole Malakologia
Członkiem Francuskie Towarzystwo Malakologiczne
Mistrz Alcide Dessalines d'Orbigny
Nagrody Kawaler Legii Honorowej
Palmy Akademickie

Jules René Bourguignat , urodzony dnia29 sierpnia 1829w Brienne-Napoléon i zmarł dnia5 kwietnia 1892w Saint-Germain-en-Laye jest francuskim przyrodnikiem i malakologiem .

Biografia

Bourguiguat kształcił się w college'u w Troyes, a następnie, przeznaczony przez ojca na magistrat, wyjechał z początkowym zamiarem studiowania prawa do Paryża, gdzie, kierując się upodobaniami do paleontologii , wkrótce porzucił karierę prawniczą, aby zostać zapisany w trakcie przyrodnika Alcide d'Orbigny , Jego pierwsze dzieło, które ukazało się w 1852 r., stanowi jedną z naukowych części wyprawy Félicien de Saulcy na Wschód . W następnym roku, kiedy utworzono katedrę paleontologii, został powołany przez d'Orbigny'ego, aby zajął miejsce przygotowującego ten kurs w Muzeum Paryskim , miejscu, które utrzymywał do śmierci tego znamienitego uczonego, z którym był także przyjacielem. Od tego czasu zajmował się badaniami naukowymi i gromadził cenne zbiory.

Od tego czasu poświęcił się całym sercem badaniom naukowym i co roku publikował liczne wspomnienia z zakresu archeologii, epigrafiki, botaniki, geologii, osteologii, paleontologii i malakologii. To przede wszystkim ta ostatnia, jego ulubiona nauka, która była tematem jego wielu prac, a szczególnie w malakologii interesujące jest zbadanie Bourguignata, aby pokazać ewolucję naukową, którą badanie, refleksja i praca przyniosła serię jego prac na ten temat.

Katalog jego prac liczy nie mniej niż 80 sztuk. Jeszcze młody został rycerzem Legii Honorowej , a następnie otrzymał akademickie palmy. Wśród jego dzieł tylko jeden ma charakter interesujący lokalnie, jest nim Obwieszczenie o nagrobku zachowanym w kościele Notre-Dame de la Ville-au-Bois; Bar-sur-Aube, wdowa Jardeaux-Ray prasa drukarska, 1855, in-4 ° z pl. chromolitografowane.

Jego praca naukowa koncentruje się głównie na odkryciach dokonanych w Algierii i na południu Francji. W 1860 roku zrezygnował ze stanowiska na rzecz Paula Fischera . Został pochowany7 kwietnia 1892, w Vendeuvre-sur-Barse .

Malakologia

Malakologia w czasie, gdy Bourguignat podejmował swoje publikacje, pochodziła zaledwie z około pięćdziesięciu lat. Ta nauka nie była dobrze ugruntowana. Poszczególne formy rozpatrywano wówczas w bardzo szczególnym aspekcie i całe serie form, najczęściej bardzo odmiennych, zostały skupione pod tą samą nazwą i przez wydłużające się serie zwykle niedokładnych cytatów synonimicznych. Jego podejście do malakologii opiera się na neolamarckowskich koncepcjach gatunku, co skłania autora do opisu kilku tysięcy gatunków na podstawie niezbyt wyraźnych cech, eliminując jednocześnie formy pośrednie. Miał zatem niezaprzeczalną zasługę stosowania ustalonych reguł w sposobie rozumienia gatunku w malakologii i uważa ją za „rzecz abstrakcyjną, która jest jednak określona dla potrzeb zoologicznych przez obecność postaci. Według niego jest całkiem pewne, że te postacie są prawami, rezultatem wpływów życiowych i klimatologicznych, i oszacował, że potrzeba trzech z nich, aby odróżnić gatunek od gatunku pokrewnego. Metoda ta miała niezaprzeczalną zaletę polegającą na wyeliminowaniu arbitralności klasyfikacji, ponieważ w praktyce określenie części jest niemożliwe lub co najmniej bardzo trudne ze względu na jakikolwiek wpływ na zmienność gatunków malakologicznych. Niepraktyczne jest również stwierdzenie, że dwie lub więcej form, uważanych za odrębne, wywodzą się lub nie wywodzą się ze wspólnej formy przodków.

Jest to „nowa szkoła”, którą w ten sposób tworzy, sprowadzając ze sobą wielu malakologów, takich jak Paul Fagot (1842–1908), Aristide Letourneux (1820–1891), Jules François Mabille (1831–1901), Arnould Locard (1841–1904) ) i wielu innych, a zastosowana przez autora nowa metoda doprowadziła go do nieoczekiwanych odkryć. Dzięki formularzom, na których dzięki cierpliwości i studium zdołał odczytać znaki wynikające z zimna, upału, suszy lub wilgoci, przybył, śledząc skutki przyczyn, aby przywrócić dawne klimatologie, takie jak te z dorzecza Sekwany w czasach prehistorycznych, aby określić ilościowo daty osadów, tak jak to zrobił dla niższych pokładów dolmenów Algierii, a nawet zmienić topografię kraju, tak jak udało mu się to zrobić dla wzgórza Sansan, w epoce miocenu.

Dzieła Bourguignata, jednego z najbardziej, jeśli nie najbardziej owocnych autorów swojego stulecia, są niezwykle liczne (ponad 200 tytułów, najwięcej z zakresu malakologii). W 1863 roku rozpoczął długą serię wspomnień: Les Aménités malacologiques, a następnie Spicilèges malacologiques i nowe, sporne lub mało znane mięczaki, które łącznie miały aż 112 tytułów. Chociaż jego stosowanie jest potępiane przez zagorzałych wrogów, metoda tego niestrudzonego pracownika była mniej lub bardziej nieświadomie stosowana przez większość malakologów o pewnych zasługach. Naukowiec ten zgromadził kolekcję najwybitniejszych ziemskich i rzecznych muszli systemu europejskiego, kolekcję, którą przekazał podczas pierwszych ataków choroby, która go uniosła, do Muzeum Historii Naturalnej w Genewie , aby w pewnym sensie uzupełniła kolekcję Lamarcka , którą posiada również ten zakład. Dodając do swoich badań faunę Afryki równikowej, w szczególności regionu Wielkich Jezior w centrum tego kontynentu, opublikował ważne prace na ten temat. Zebrane w tym celu materiały zostały przekazane do Muzeum Paryskiego.

Bourguignat, którego podatność często obrażały ataki wrogów, miał także wielu oddanych przyjaciół, którzy potrafili docenić jego stałą życzliwość, jego hojność i wielką naukową bezinteresowność. W 1883 r. Był promotorem francuskiego Towarzystwa Malakologicznego , które założył w 1884 r. Z pomocą Anceya , Coutagne , Fagota, Servaina, Paula Hagenmullera , Letourneux, Poiriera, Mabille , A. de Saint-Simona, Rochebrune i Locard. Firma ta opublikowała obszerne Biuletyny Francuskiego Towarzystwa Malakologicznego , Annales de malacologie, a także przegląd biograficzny Francuskiego Towarzystwa Malakologicznego o efemerycznych czasach trwania.

Uwagi i odniesienia

  1. Conchological Society of Great Britain and Ireland ( red. ) Oraz CF Ancey , „  Obituary on JR Bourguignat  ”, Journal of Conchology , vol.  7,1894, s.  74 ( czytaj online , sprawdzono 9 marca 2018 r. ).
  2. „  Nekrologi  ” Przegląd szampana i brie , 2 seria E , t.  4,1892, s.  354 ( czyt. Online , przeglądano 9 marca 2018 r. )

Główne prace

Bibliografia

Linki zewnętrzne