Jules Cantini

Jules Cantini
Narodziny 2 lutego 1826
Marsylia
Śmierć 12 grudnia 1916(w wieku 90 lat)
Marsylia
Narodowość Francuski
Zajęcia Rzeźbiarz , marmurarz
Różnica Oficer Legii Honorowej (1908)

Jules Cantini , urodzony w Marsylii dnia2 lutego 1826 i zmarł w tym samym mieście dnia 12 grudnia 1916Jest rzeźbiarzem , murarzem i filantropem Francuzem .

Biografia

Młodość

Jego ojciec, Gaétan Cantini, był murarzem włoskiego pochodzenia, który zburzył akwedukt przy Porte d'Aix w 1823 roku , aby zbudować łuk triumfalny. Wraz z żoną Thérèse Farci zamieszkali przy rue Longue des Capucins i mieli kilkoro dzieci, w tym najmłodszego Julesa. Sierota w 1831 roku, Jules Cantini wstąpił do szkoły rysunku w 1837 roku . Poślubia Rose Lemasle30 września 1856.

Kariera

Cantini zaczynał w pracowni rzeźby dekoracyjnej, którą Pierre, jego starszy brat, stworzył przy rue des Beaux-Arts. Eksploatował kamieniołomy czerwonego marmuru w Vitrolles , a następnie kupił kamieniołomy marmuru we Włoszech w Carrara i Algierii. Po śmierci brata w 1851 roku Jules Cantini rozwinął biznes, który założył przy alei Prado w Marsylii. Jest właścicielem tartaku marmuru w dzielnicach Rouet i Bonneveine. Dzięki wskazówkom prałata Louisa Roberta , biskupa Marsylii, odkrył i eksploatował kamieniołomy marmuru w kolorze kości słoniowej.

Sam wykonał wiele statuetek i większych prac we współpracy z innymi artystami. Otrzymuje zamówienia publiczne i prywatne. Udekorował rezydencje Cypriena Fabre , Victora Régisa lub Julesa Charles-Roux w Sausset , zewnętrzne schody zamku Simone rodziny Rougier w Meyreuil. Brał udział w pracach Notre Dame de la Garde i nowej Katedry Major . W 1886 r. Podarował ręką figurę świętego Piotra do bocznej kaplicy bazyliki Notre-Dame-de-la-Garde . Polichromię, bardzo popularną w tamtych czasach, zastosował do posągów, ołtarzy kościelnych czy kominków, których musi być wiele, jeśli sądzić po dużej liczbie wykonanych przez niego rysunków.

Podczas Wystawy Światowej w Paryżu w 1900 r. Państwo nabyło posąg wyprodukowany we współpracy z Ernestem Barriasem , Przyroda ujawniająca się nauce , przechowywana w Paryżu w Musée d'Orsay z wzmianką „J. Cantini / Marbres & onyx / Marseille” na cokole tarasu.

Patron

Zrobił fortunę, stał się wielkim mecenasem. Przekazał 100 000 franków do banku oszczędnościowego na tworzenie książeczek oszczędnościowych. Jest dobroczyńcą Szkoły Sztuk Pięknych, w ramach której powstało kilka nagród noszących jego imię, aby nagrodzić młodych rzeźbiarzy.

Dekretem z dnia 17 lipca 1908został mianowany oficerem Legii Honorowej .

W 1911 roku podarował Marsylii fontannę na Place Castellane , którą jego przyjaciel André-Joseph Allar wykonał na podstawie jego rysunków. Podczas inauguracji12 listopada 1911burmistrz Bernard Cadenat porównuje Cantiniego do Crinasa , „lekarza, który przekazał swoją fortunę na odbudowę fortyfikacji i murów obronnych miasta” . Zawdzięczamy do swoich warsztatów kopię posągu Dawida po Michelangelo , wzniesiony w 1949 roku na plaży Prado rondzie w Marsylii, a także kopię że od Milon de Crotone po Pierre Puget wzniesiony Cours Honoré-d'Estienne-d” Orves .

Zaginięcie i dziedziczenie

On umarł na 12 grudnia 1916i przekazał miastu i szpitalom Marsylii około trzydziestu budynków, w tym hotel przy rue Grignan zakupiony od Compagnie du Cap Nègre. W tym hotelu znajduje się Muzeum Cantini, które obecnie specjalizuje się w sztuce współczesnej. Burmistrz Eugène Pierre uczestniczył w jego pogrzebie, a także wiele osobistości.

Klinika, jak również aleja Marsylii począwszy od miejsca Castellane w kierunku starego dworca Prado i która biegnie wzdłuż parku XXVI th stulecia, nosi jego imię.

Prace w zbiorach publicznych

Galeria

Uwagi i odniesienia

  1. Robert Levet, Dziewica Gwardii w środku bastionów, cztery wieki wspólnego życia między Kościołem a armią na wzgórzu w Marsylii (1525-1941) , redaktor Paul Tacussel, Marsylia, 1994, s.  154-155 , ( ISBN  2-903963-75-4 )
  2. Musée d'Orsay .
  3. „  Cote LH / 419/98  ” , baza danych Léonore , francuskie Ministerstwo Kultury
  4. Pierre Gallocher, Zygzaki w przeszłości , tom I, Marsylia, Tacussel, 4 tomy, 1984, 1989, 1993, 1995, s.  148 .

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne