Józef Hellebaut
Ten artykuł to szkic dotyczący belgijskiego polityka i żołnierza.
Możesz dzielić się swoją wiedzą doskonaląc ją ( jak? ) Zgodnie z zaleceniami odpowiednich projektów .
Józef Hellebaut
| Minister obrony | |
|---|---|
| 2 maja 1907 -23 lutego 1912 | |
| Alexandre Cousebandt z Alkemade Charles de Broqueville |
| Narodziny |
21 lutego 1842 r. Berchem |
|---|---|
| Śmierć |
17 marca 1924(w wieku 82 lat) Henri-Chapelle |
| Narodowość | belgijski |
| Trening | Królewska Szkoła Wojskowa (12 października 1858 r -25 września 1864 r) |
| Zajęcia | Polityk , oficer |
| Dziecko | Albert Hellebaut |
| szeregi wojskowe |
podporucznik (od1860) Porucznik (od1868) Kapitan (od1870) Dowódca (od (1871) Major (od1882) podpułkownik (od1890) pułkownik (od1893) generał dywizji (od (1895) generał porucznik (od (1902) |
|---|---|
| Nagrody |
Joseph Marie Jean-Jacques Théodore Népomucène Hellebaut ( Berchem- Antwerpia ,21 lutego 1842 r.- Henri-Chapelle ,17 marca 1924) był belgijskim żołnierzem i ministrem .
Początki
Joseph Hellebaut był synem Jeana-Baptiste Hellebauta, podpułkownika armii belgijskiej i wnukiem innego Jeana-Baptiste Hellebauta, byłego rektora Uniwersytetu w Gandawie . Wielu członków jego rodziny zajmowało wysokie stanowiska, takie jak ministrowie, profesorowie ...
Kariera w armii belgijskiej
W wieku szesnastu lat został wysłany do szkoły wojskowej, a dwa lata później został podporucznikiem . W 1862 został powołany do służby w artylerii. Następnie awanse następowały szybko: kapitana w 1870 r., adiutanta w 1871 r. i majora w 1882 r. Następnie powrócił po raz pierwszy do Ministerstwa Wojny, najpierw z tytułem zastępcy dyrektora, a później dyrektora artylerii. Nowe awanse powodują, że w 1890 przeszedł z podpułkownika , w 1893 na pułkownika i wreszcie w 1898 na generała-majora . W 1906 został generalnym inspektorem artylerii.
Kariera polityczna
W 1907 roku, Joseph Hellebaut obchodził swoje 65 th urodziny, ale zamiast na emeryturę, postanowił przyjąć propozycję szefa rządu Jules de Trooz i stać się nowym ministrem wojny . Swoją tekę trzymał w rządzie Fransa Schollaerta, który powstał pod koniec 1907 roku, po śmierci Julesa de Trooza.
1909: ustawa o spersonalizowanej służbie wojskowej
Ustawa o milicji z 1902 r., która opierała się na wolontariacie, nie działała dobrze i dlatego konieczne było dostosowanie. Mimo silnego sprzeciwu ze strony katolickiej partii, a zwłaszcza Charlesa Woeste'a , Hellebaut próbował uzyskać tę modyfikację. Komisja Snoya, nałożona na początku przez ParlamentMarzec 1909aby podsumować prawo z 1902 roku, zwrócili negatywne sprawozdanie dopiero dwa miesiące później. Następnie pracował nad projektem ustawy, która została odrzucona przez radę ministrów. Hellebaut podał się do dymisji królowi Leopoldowi II . Ten ostatni udzielił mu pełnego poparcia i zmobilizował Fransa Schollaerta do jego sprawy. Po tym wydarzeniu Fransowi Schollaertowi udało się przekonać rząd o konieczności zmiany prawa.
Pierwotnym pomysłem Hellebauta było wprowadzenie obowiązkowej służby wojskowej dla wszystkich mężczyzn, ale to poszło za daleko dla Parlamentu i ostatecznie zostało zredukowane do spersonalizowanej służby z jednym synem na rodzinę. Zniesiono również losowanie i zamiany. Utworzenie z tej okazji koalicji złożonej z liberałów, socjalistów i postępowych katolików było konieczne do uchwalenia ustawy17 listopada 1909.
Największym politycznym sukcesem Josepha Hellebauta było uchwalenie ustawy o milicji z 1909 roku.
1910: narodziny sił powietrznych
Historia lotnictwa armii belgijskiej rozpoczęła się w 1910 roku, gdy minister wojny generał Hellebaut po pierwszym locie zdecydował się na zakup „samolotów”.
Koniec kariery politycznej i śmierć
Po sporze generała i ministra Hellebauta z premierem Charlesem de Broqueville , obaj przeszli swoje umiejętności, a brukselska gazeta Le Soir potępiła niedociągnięcia w uzbrojeniu, logistyce i wyszkoleniu armii belgijskiej , Hellebaut musiał zrezygnować.
W 1912 przeniósł się z córką na emeryturę do willi niedaleko Liège . Był świadkiem oporu armii belgijskiej w ciągu czterech lat I wojny światowej, kiedy zobaczył, że jego polityka na rzecz służby wojskowej przyniosła owoce. Pod koniec życia wrócił do Henri-Chapelle, gdzie zmarł wśród franciszkanów,17 marca 1924. Dwa lata później jego syn, Albert Hellebaut , również został na krótko ministrem wojny.
Źródła
- (nl) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu w Wikipedii w języku holenderskim zatytułowanego „ Joseph Hellebaut ” ( patrz lista autorów ) .