Narodziny |
27 marca 1824 Bonn |
---|---|
Śmierć |
28 października 1914 Münster |
Pogrzeb | Zentralfriedhof Müns ( d ) |
Narodowość | Niemiecki |
Trening | Uniwersytet w Bonn |
Zajęcia | Fizyk , chemik , profesor uniwersytetu |
Tata | Heinrich Hittorf ( d ) |
Matka | Theresia Hittorf ( d ) |
Pracował dla | Królewska Akademia w Münster |
---|---|
Pole | Elektrochemia |
Członkiem |
Akademia Nauk Użytecznych ( d ) Pruska Akademia Nauk Accademia dei Lincei Akademia Nauk w Getyndze Bawarska Akademia Nauk |
Kierownik | Julius Plücker (1846) |
Student pracy magisterskiej | Friedrich paschen |
Nagrody |
Za zasługi dla nauki i sztuki ( d ) Bawarski Zakon Maksymiliana w dziedzinie Nauki i Sztuki (1902) Medal Hughesa (1903) |
Promienie katodowe (1869) Migracja elektrolitów . |
Johan Wihelm Hittorf (ur27 marca 1824w Bonn , zmarł dnia28 listopada 1914w Münster ) jest niemieckim fizykiem i chemikiem . Znany jest z prac nad migracją elektrolitów (1859), ilościowych badań alotropii jonów metali (1865) i charakteryzacji promieni katodowych (1869).
Po ukończeniu szkoły średniej w Lycée de la Bonngasse , Hittorf wyjechał w 1842 roku , aby studiować fizykę i matematykę na Uniwersytecie w Bonn , z semestrem studiów w Berlinie. W 1846 roku obronił pracę doktorską tezę tam na polarnych teorii o stożkowych ( Proprietales sectionum conicarum ex æquatione polari deductæ ) pod nadzorem Julius Plücker .
Następnie pruskie Ministerstwo Edukacji Publicznej zwróciło się do Hittorfa o objęcie katedry fizyki i chemii w Królewskiej Akademii w Münster . WSierpień 1847po obronie habilitacji, poświęconej eksperymentalnym badaniom zjawisk galwanicznych w tlenkach metali szlachetnych , jego rekrutacja nie jest już rozważana na Wydziale Filozoficznym. W 1856 roku, po odrzuceniu katedry fizyki w Bernie, Hittorf został profesorem zwyczajnym w Münster.
W Münster Hittorf po raz pierwszy poświęcił się interpretacji przewodnictwa elektrycznego. Jego badania nad właściwościami fizykochemicznymi niektórych siarczków ( siarczku srebra i miedzi ) przekonały Hittorfa, że jony te nie przewodzą prądu w taki sam sposób jak metale, ale transportują elektrolity . Zawdzięczamy mu rozróżnienie między mechanizmami przewodzenia i wyjaśnienie pojęcia „właściwego przewodzenia” wprowadzonego wcześniej przez Faradaya . Jego znajomość zjawisk elektrycznych pozwala Hittorfowi obserwować przesunięcia równowagi między stężeniami Cu 2 S i CuS w roztworze wodnym , 16 lat przed sformułowaniem przez Guldberga i Waage'a prawa działania masy . Dzięki badaniom konduktometrycznym , w szczególności soli fosforu i selenu , Hittorfowi udaje się określić okoliczności wystąpienia alotropii niektórych pierwiastków chemicznych : stwierdza w szczególności, że przejście struktury amorficznej - krystalicznej jest we wszystkich punktach analogiczne do zmian. stwierdza , że występuje w określonej temperaturze i pochłania charakterystyczną ilość energii .
Od 1853 do 1859 roku Hittorf pomnożył odkrycia dotyczące mobilności elektrolitów. Zaobserwował różnice w stężeniach na elektrodach i zinterpretował je na podstawie różnicy prędkości jonów. Poprzez serię pomiarów udaje mu się przypisać każdemu jonowi w soli jonowy numer transportowy , zwany także Hittorfsche Überführungszahl w krajach niemieckojęzycznych. Ta praca wywołała wielkie kontrowersje z innymi fizykami.
Hittorf i Plücker poświęcili się badaniu lamp wyładowczych, ponieważ pozwalają one na dokładniejsze badanie spektroskopowe niż widma płomieni. Spektroskopia lamp gazowych w szczególności umożliwiła Hittorfowi zaobserwowanie, że alotropowe odmiany tego samego metalu mają różne widma.
Co więcej, również Plücker i Hittorf uznali znaczenie rury Geisslera i cewki Ruhmkorffa .
Hittorf rozszerza prace podjęte wcześniej przez Faradaya nad zjawiskiem przewodnictwa elektrycznego w gazach rozrzedzonych, dzięki rurom wyładowczym o różnych kształtach wyposażonych w woltomierze: „rurki Hittorfa”.
Hittorf zaobserwował w latach 1868-69 maskowanie przez nieprzezroczystą przeszkodę fluorescencji na żarówce i w ten sposób ustalił charakterystyczną właściwość promieni katodowych i ich prostoliniowej propagacji przy braku pola magnetycznego , odkrycie, które stanowi decydujący postęp w wynalazku. o X-ray i kineskopu. Sam Hittorf przywołuje w 1869 r. „Prostoliniową trajektorię lub blask scyntylacji” . Charakterystyczne zniekształcenie cienia rzucanego w polu magnetycznym prowadzi Hittorfa do narysowania równoległości z przewodnictwem elektrycznym w ciałach stałych.
Prace Hittorfa dotyczące zrzutów gazów przeszły „praktycznie niezauważone” ; Dziesięć lat później, William Crookes ostatecznie przystąpił do opisywania zjawisk Hittorf zauważył, a Eugen Goldstein kute w 1876 roku koncepcji katodowych : To źródło promieniowania, dzięki lamp powstało wokół 1894 przez Philipp Lenard , pozwoli Thomson do uwolnij się od lamp Hittorfa.
W 1879 r. Reorganizacja Akademii, której był jednym z głównych architektów, umożliwiła mu zmniejszenie liczby zajęć dzięki dostosowanemu katedrze chemii. Friedrich Paschen był asystentem Hittorfa w semestrze zimowym 1888-89. Hittorf był przyjacielem afrykańskiego Heinricha Bartha . Między innymi badaniom Hittorfa Münster Academy zawdzięcza swoją reputację.