| Jean Bochart de Champigny | |
| Funkcje | |
|---|---|
| Intendent Nowej Francji | |
| 1687 - 1702 | |
| Monarcha | Ludwik XIV |
| Poprzednik | Jacques de Meulles |
| Następca | François de Beauharnois de la Chaussaye |
| Biografia | |
| Data urodzenia | 1643 |
| Data śmierci | 27 września 1720 |
| Miejsce śmierci | Hawr, Francja |
| Małżonka | Maria Magdalena de Chaspoux |
| Religia | katolicyzm |
| Intendent Nowej Francji | |
Jean Bochart de Champigny , sieur de Noroy i Verneuil ( 1643-1720 ), był zastępcą Nowej Francji w latach 1687-1702. Jego mandat był jednym z najdłuższych, z mandatami Gillesa Hocquarta i Michela Bégona de La Picardière .
w 1643 urodził się Jean Bochart de Champigny, syn Jeana Bocharta de Champigny (intendenta Rouen ) i Marie Boivin.
Mianowany przez króla 24 kwietnia 1686 roku namiestnikiem Nowej Francji, wyruszył z żoną i dwoma synami do La Rochelle.22 lipca 1686 r. Niósł ze sobą kopię popiersie Ludwika XIV instaluje na rynku dolnego miasta z Quebec , tak że Kanadyjczycy mogą poznać wygląd swojego suwerena. Markiz de Denonville , gubernator generalny Nowej Francji wydaje się bardzo zadowolony z tego wyboru; Poprzednicy Champigny, Jacques de Meulles i Jacques Duchesneau , doświadczyli w swoim czasie wielu konfliktów z gubernatorami. Porozumienie to miało być konieczne, aby poradzić sobie z konfliktami z Irokezami, które miały szerzyć się przez następne trzynaście lat; wspólnie przygotowali strategię walki z Irokezami na zachodzie. Musieli także stawić czoła armiom z Nowej Anglii, które w 1690 roku oblegały Quebec . Stosunki były znacznie bardziej napięte, gdy Frontenac przybył jako nowy gubernator Nowej Francji (po raz drugi) w 1689 roku, po powrocie Denonville do Francji.
Ekonomicznie rozwija lokalną gospodarkę, ale wydaje więcej, niż jest winien, co jest mu winne kilka uwag ze strony Ministra Marynarki Wojennej. Uzyskał od Rady Suwerennej w 1688 r. utworzenie biur dla ubogich (w Quebecu , Montrealu i Trois-Rivières ), aby opiekować się ubogimi, dając im pracę; żebranie, z wyjątkiem najbardziej potrzebujących, było zabronione. Champigny stara się ograniczyć wpływ handlu futrami na kanadyjskie rolnictwo, ograniczając w jak największym stopniu liczbę Kanadyjczyków, którzy mogą prowadzić poszukiwania na odległych terenach przez ograniczony czas (a tym samym nie mogąc poświęcić się rolnictwu).
Wykazywał wielką siłę charakteru i kilkakrotnie przeciwstawiał się gubernatorowi, a nawet ministrowi, aby jego opinie zatriumfowały. Tak było zwłaszcza w przypadku Frontenac , zwłaszcza ze względu na ich zdecydowanie przeciwne charaktery i różnice polityczne, z których każdy miał znaczące wsparcie w administracji marynarki wojennej i Nowej Francji. Champigny sprzeciwiał się także władzom religijnym, w szczególności biskupowi Quebecu i jezuitom . W pierwszym odmawia kontroli subwencji królewskich duchowieństwu, a także kwestionuje rozmieszczenie księży na terenie. Tym ostatnim odmawia zakazu brandy i dostępu tylko do misjonarzy z odległych indyjskich wiosek.
W maju 1701 został mianowany namiestnikiem policji, sprawiedliwości i finansów marynarki wojennej i fortyfikacji nadmorskich miejscowości Normandii, aw 1702 powrócił do Francji, by objąć swoje obowiązki.
Zmarł 27 września 1720 roku , w wieku 77, w Havre de Grace- , Francji i został pochowany na następny dzień w Notre Dame w Le Havre.