| Kontroler Generalny Finansów | |
|---|---|
| 21 maja 1781 r. -29 marca 1783 | |
| Jacques Necker Henri Le Fèvre d'Ormesson | |
| Intendent Burgundii | |
| 1749-1761 | |
| Radny Stanu |
| Narodziny |
7 czerwca 1718 Paryż |
|---|---|
| Śmierć |
12 grudnia 1802 r.(m. 84) Paryż |
| Narodowość | Francuski |
| Czynność | Polityk |
| Rodzina | Rodzina Joly de Fleury |
| Tata | Guillaume-François Joly de Fleury |
| Rodzeństwo |
Omer Joly de Fleury Guillaume-François-Louis Joly de Fleury ( d ) |
| Członkiem | Stała Komisja |
|---|---|
| Nagrody |
Oficer Orderu Kawalera Ducha Świętego Zakonu Św |
Jean-François Joly de Fleury de Lavalette to francuski polityk urodzony w Paryżu na7 czerwca 1718 i zmarł w Paryżu dnia 12 grudnia 1802 r..
Pochodzę z rodziny z parlamentarzystami z Burgundii (patrz rodzinę Joly de Fleury ), syn Guillaume-François Joly de Fleury , Jean-François Joly de Fleury był mistrzem wniosków , Intendant z Dijon ( 1749 - 1761 ), a następnie radnym „państwo . W 1765 wchodził w skład komisji radnych stanowych, której Ludwik XV powierzył przygotowanie „przewrotu majestatu” przeciwko agitacji sejmów; wraz z Pierrem Gilbertem de Voisins , Bertierem de Sauvigny , d'Aguesseau de Fresnes i Calonne przyczynia się do opracowania „mowy biczowania”, którą jest odpowiedzialny za przeczytanie przed zgromadzonymi izbami parlamentu paryskiego ,3 marca 1766, w obecności króla. Jest urzędnikiem Zakonu Ducha Świętego (15 au16 września 1774).
Został wybrany przez Maurepas sukces Jacques Necker został mianowany administratorem ogólne finansów (odpowiednik ogólnego kontrolera finansów ) przez Ludwika XVI21 maja 1781 r.. Ta nominacja natychmiast wywołała ostrą krytykę. Śmiejemy się z niezdecydowanego temperamentu nowego pastora i zastanawiamy się nad wyborem człowieka z rodziny znanej z nieustannego sprzeciwu wobec oświecenia . W rzeczywistości oczekiwano od niego przede wszystkim, że korzystając ze wsparcia rodziny w kręgach parlamentarnych, uda mu się rozbroić sprzeciw parlamentu paryskiego wobec jakiejkolwiek poważnej reformy finansowej.
Joly de Fleury kładzie kres eksperymentom Neckera, tłumiąc utworzone przez niego zgromadzenia prowincjonalne . Wykorzystuje tradycyjne metody zakładania i sprzedawania nowych rad, ale korzystając z kredytu parlamentarnego, podejmuje również odważne i niepopularne środki, takie jak podwyższenie opłat pośrednich (Sierpień 1781) i uruchomienie trzeciej dwudziestej (lipiec 1782 ). W zamian przyznaje sejmom zniesienie weryfikacji XX i zwolnienie dochodów urzędów i przemysłu III XX.
Uruchomił nowe pożyczki, na łączną kwotę blisko 273 mln funtów, z pomocą swojego głównego doradcy, szwajcarskiego bankiera Isaaca Panchauda , twórcy Caisse d'Escompte , przodka przyszłego Banque de France , który odkupywał kredyty na rynku. . W miesiącuStyczeń 1782, uruchomił na 70 mln zł dożywotnią pożyczkę, co było wielkim sukcesem. Nie udało mu się jednak uruchomić drugiej taniej pożyczki w wysokości 150 mln i trzykrotnie zrezygnował (w maju i dwukrotnie wListopad 1782), które zostało odrzucone. Aby uzyskać kwity, postanawia przywrócić urzędy zlikwidowane przez Neckera, Turgota i księdza Terray (Październik 1781).
On też próbował wydatków cięcia, ale został zaatakowany przez dworzan i wydatków ministrów, zwłaszcza Sekretarz Stanu w marynarce , markiza de Castries oraz ministrowie wojny , markiza de Segur , który odmówił ograniczenia wydatków przez ich wydziały mimo końca wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych .
Aby się usprawiedliwić, Joly de Fleury ujawnia rozmiar deficytu - 80 milionów - który ukrył Raport dla Króla . Ale ataki nie słabną, kwestionując prawdziwość jego zeznań lub oskarżając go o to, że sam stworzył ten deficyt. Zrezygnował dnia29 marca 1783 r..
W 1784 ożenił się z Marią Małgorzatą Jogues de Villery, córką orleańskiego finansisty Josepha Jogues de Villery i Marie-Anne Baguenault .
Pozostał członkiem Rady Królewskiej, której był dziekanem w czasie Rewolucji . W tym charakterze został wyznaczony przez Neckera w listopadzie 1788 r. do udziału w pracach drugiego zgromadzenia notabli . Nie wyemigrował w czasie rewolucji francuskiej, ale udało mu się pozostać we Francji bez obaw. Zmarł w 1802 roku .
Ocena historyków, być może przyćmiona kampanią, której doświadczył, była surowa dla Joly de Fleury, ogólnie przedstawianego jako nieskutecznego, reakcyjnego i ograniczonego. Joly de Fleury, następca Neckera, doprowadził do granic ciasnoty reakcyjnego ducha. W notatce, która towarzyszy jego przekładowi Marka Aureliusza, wydaje mu się dziwne, że nie ustanowiono jeszcze najbardziej użytecznego ze wszystkich praw: „Nakazałby ludziom, pod groźbą najsurowszych kar, utrzymywać ich naturalną ciekawość we właściwym ograniczenia i zabronić im mówienia i pisania o rzeczach, które są poza zasięgiem ich inteligencji. »» ( Léon Say , Turgot , 1887). Jego administracja bez wątpienia zasługiwałaby na ponowną ocenę.