| Narodziny |
31 lipca 1702 Dole , Francja |
|---|---|
| Śmierć |
8 grudnia 1768(66 lat) Pekin , Chiny |
| Przezwisko | (Chiński) Wang Zhi-cheng |
| Narodowość | Francuski |
| Trening | Sztuki piękne |
| Czynność | Malarz |
| Religia | Kościół katolicki |
|---|---|
| Zakon religijny | Towarzystwo Jezusa |
| Gatunek artystyczny | Portret |
Jean-Denis Attiret (przyjął chińskie imię Wang Zhi-cheng 王致诚/王致誠, ), urodzony dnia31 lipca 1702w Dole ( Francja ) i zmarł dnia8 grudnia 1768do Pekin ( Chiny ), jest jezuita brat francuski , misjonarz i malarz sławy w Imperial Chin ( XVIII th century ).
Attiret otrzymał pierwszą inicjację artystyczną od samego ojca. Będąc jeszcze nastolatkiem, spędził dwa lata w Rzymie pod patronatem markiza de Broissia , pana z regionu Dole, który w warsztacie ojca dostrzegł talent młodego Jeana-Denisa. Będzie z nim w kontakcie przez całe życie. Jego kariera malarska (zwłaszcza portrety i tematy religijne) wydawała się być na dobrej drodze, kiedy zdecydował się wstąpić do Towarzystwa Jezusowego ( 1735 ) w wieku 33 lat. Podczas nowicjatu w Awinionie kontynuował działalność artystyczną malując 4 ewangelistów w kaplicy domu. Kiedy misjonarze jezuiccy w Chinach poprosili o przysłanie malarza (na wyraźną prośbę cesarza), Attiret zgłosił się na ochotnika.
Opuścił port Lorient dalej8 stycznia 1738 i przybył do Chin 7 sierpnia. aw następnym roku w Pekinie . Obraz - Adoracja trzech mędrców - który zaoferował podczas prezentacji na widowni tak oczarował cesarza Qianlonga , że nazwał go oficjalnym malarzem polowym dworskim. Od tego dnia Attiret pracował w pałacu cesarskim. Pod kierunkiem innego słynnego malarza jezuickiego, Włocha Giuseppe Castiglione, który przybył do Chin około dwadzieścia lat wcześniej, Attiret zapoznał się z ulubionymi motywami cesarza, kwiatami, zwierzętami, a zwłaszcza scenami wojennymi. Gdy cesarz nalegał na stosowanie chińskich metod i motywów, Attiret zwrócił się w stronę coraz bardziej grzesznej sztuki. Pomimo surowych ograniczeń cesarskiego protokołu , między Attiretem a cesarzem, który często odwiedzał go w jego warsztacie, zawiązała się przyjaźń.
W 1754 r. Attiret towarzyszył cesarzowi Qianlongowi do Azji Środkowej , gdzie miał przyjąć poddanie książąt tatarskich . To była okazja do kilku rycin upamiętniających uroczystości, a także początki Attireta jako portrecisty. Mamy jego najsłynniejszy portret Qianlonga , siedzącego na tronie.
Później, w 1762 roku, ku przyjemności cesarza, Castiglione zaprosił Attireta i dwóch innych artystów do transpozycji obrazów An Deyi w formie szesnastu szkiców w ramach projektu „ Podboje cesarza Chin .
Zawsze bardziej przychylny Attiret wolał odrzucić propozycję cesarza, który chciał uczynić go mandarynem . Nie tylko nie uważał się za „uczonego”, ale przede wszystkim uznał za niewłaściwe przyjęcie takiego zaszczytu, gdy poza Pekinem prześladowano chrześcijan i ich księży. Bardzo odważna decyzja, którą cesarz przyjął.
Żył w ten sposób 31 lat w zakazanym mieście, dekorując kilka pałaców cesarskich i wykonując co najmniej 200 portretów członków dworu i innych dostojników. Z tego okresu datowane są także niektóre dzieła religijne, sceny z życia Chrystusa i świętych, np. Anioł, który pokazuje dziecku niebo . Jednak większość jego prac zaginęła, zniszczona w 1860 r. Przez wojska francusko-angielskie, kiedy podczas drugiej wojny opiumowej splądrowano Pałac Letni . On
W ciągu ostatnich pięciu lub sześciu lat swojego życia cierpiał na silne bóle brzucha , ale dopiero w ostatnich kilku miesiącach zrezygnował z codziennych wizyt w Pałacu Cesarskim. Dowiedziawszy się o jego śmierci, cesarz wysłał dużą sumę pieniędzy na pokrycie kosztów pogrzebu, a jeden z braci z Qianlong wysłał eunucha, aby opłakiwać zmarłego malarza, odznakę honorową dla europejskiego misjonarza do Chin . czasu.
Attiret pozostawił również ciekawe zapiski opisujące zwyczaje Chin, z bardziej osobistymi aspektami frustracji i radości jego życia w pałacu cesarskim w Pekinie: „W ciągu dnia przebywamy w pałacu [cesarskim], a wieczorem udajemy się do naszego kościół. (...) Rzadko mieć niedziele i święta, aby modlić się do Boga, prawie nic nie malować z jego gustu i geniuszu, mieć tysiąc innych wstydów (...) wszystko to szybko sprawiłoby, że wróciłbym do Europy. nie wierzył, że mój pędzel jest przydatny dla dobra religii. ” . Jego korespondencja podkreśla, że jego praca (jako niewolnik ...) na dworze ma na celu wyłącznie ochronę tego, co pozostało z wolności religijnej misjonarzy (jezuitów i innych) już poważnie zniszczonych na wsi.
Tylko jeden z jego listów został opublikowany w Lettres édifiantes et curieuses , zbiorze listów wysłanych do Europy przez misjonarzy jezuickich i opublikowanych w latach 1702-1776 .
Joseph-Marie Amiot poświęcił w tej kolekcji jeden ze swoich listów o życiu i twórczości Attireta.
Wokół portretu Ulanary , konkubiny, a następnie drugiej żony cesarza Qianlonga , namalowanego przez Jeana-Denisa Attireta około 1750 roku, Charles de Meaux wyprodukował w 2016 roku interdykt Le Portrait , koprodukcję francusko-chińską. Ten portret „konkubina”, nazywany chińską Mona Lisą , jest przechowywany w Muzeum Sztuk Pięknych w Dole po uprzednim zakupie w 2001 roku.