W jezuici , albo Słabe jezuici lub (później) Apostolski Duchownym św Jerome , tworzą grupę leżał żebrak religijne. Założona w XIV -go wieku przez Jan Colombini i zatwierdzony w 1367 roku przez Urban V , porządek religijny został stłumiony w 1668 przez Klemensa IX .
Błogosławiony Jan Colombini ( 1304 - 1367 ), bogaty kupiec z Siena ( Włochy ), porzuciwszy wszystkie swoje posiadłości, wydalony z miasta na zbyt ostentacyjnie manifestuje swoją potrzebę pokuty zebrał swoich zwolenników w rodzaju braterstwa Franciszkanów (wędrówki życia, radykalne ubóstwo religijne, odmowa studiów i kapłaństwa ).
Wezwani z powrotem do miasta na początku zarazy w 1363 r. I ponieważ regularnie wzywali imienia Jezusa na początku i na końcu swoich modlitw, jego uczniowie byli popularnie nazywani jezuitami. Ten przydomek zainspirował oficjalną nazwę zakonu, kiedy został założony w 1367 roku przez Urbaina V w Viterbo : „Ubodzy Jezuaci”. Nazywano ich także „jezuatami św. Hieronima ” od imienia ulubionego świętego ich założyciela lub „duchownymi apostolskimi św. Hieronima”.
Jezuici osiedlili się w Wenecji około 1390 r. , W Santa Giustina , następnie w Santa Agnese i wreszcie w San Gerolamo, gdzie dzięki darowiźnie od markiza François I Gonzague w 1423 r. Mogli erygować klasztor i otrzymać oficjalną inwestyturę Papież Aleksander VI .
Aby nieść pomoc biednym i niezamożnym pacjentom, zajmowali się apteką i zawodem gorzelników . Chętnie używając własnej brandy jako środka łagodzącego ból, nazywano ich czasami „ojcami brandy”.
Jezuici przestrzegali reguły św. Augustyna ; Paweł V umieścił ich wśród zakonów żebraczych iw ten sposób umożliwił im przyjmowanie święceń w 1606 r. , Po tym, jak pozostawali świeckimi przez dwa wieki.
Zakonnicy ci odnieśli pewne sukcesy, zwłaszcza w północnych Włoszech i we Francji , ale ulegli wewnętrznym sprzecznościom: pokusie intelektualnej i kapłańskiej, w opozycji do radykalnego ubóstwa początków. Wybór kapłaństwa przez niektórych wywołał poważne napięcia i kontrowersje, które zmusiły władze religijne do interwencji.
Zakon został ostatecznie zniesiony przez Papieża Klemensa IX jako „odtąd bezużyteczny i nieodwracalny” (bulla Romanus Pontifex 6 grudnia 1668).
Ich największym poetą był Bianco da Siena , przyjęty wśród jezuitów w 1367 roku. Jego wiersz Discendi Amor Santo został przyjęty przez anglikanów .
Cztery wielkie nazwiska wśród jezuitów: