Jurij Trifonow

Jurij Trifonow Opis obrazu Trifonov V A.jpg. Kluczowe dane
Narodziny 28 sierpnia 1925
Moskwa , Związek Radziecki
Śmierć 28 marca 1981
Moskwa , Związek Radziecki
Podstawowa działalność Pisarz
Autor
Język pisania Rosyjski

Yuri Valentinovich Trifonov (po rosyjsku  : Юрий Валентинович Трифонов ), ur.28 sierpnia 1925w Moskwie i zmarł dnia28 marca 1981w Moskwie jest rosyjskojęzycznym pisarzem okresu sowieckiego . Był jednym z głównych przedstawicieli sowieckiej „prozy miejskiej”. Uznawany za faworyta do literackiej Nagrody Nobla w 1981 roku, zmarł na kilka miesięcy przed wyborem jury.

Biografia

Jurij Trifonow jest synem bolszewickiego bojownika Walentina Trifonowa, który po rewolucji został starszym oficerem, a później prezesem Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRR . Od liceum interesował się literaturą. W wieku dziewięciu lat spróbował swoich sił w pisaniu opowieści o latającym słoniu w Denver. Pisze opowiadania i wiersze oraz pisze pamiętnik ścienny swojej klasy. prowadzi też pamiętnik i zbiera znaczki. W czasie wojny po raz pierwszy mieszkał dwa lata w Taszkencie, po ewakuacji Moskwy przed wojskami hitlerowskimi, gdzie ukończył szkołę średnią. Następnie wrócił do Moskwy i przez trzy lata pracował jako robotnik w fabryce lotniczej (1942-1945). Wstąpił jako młynarz, następnie awansował na dyspozytora, a następnie zajął się gazetą ścienną. Równolegle wznowił studia w 1944 roku w Instytucie Literatury im. Maxima-Gorky'ego na zajęciach wieczorowych, a następnie od 1945 roku jako student. Przez pięć lat studiów podążał za nauczaniem pisarza Constantina Fedine'a .

Przyciągnięty pisaniem bardzo wcześnie, opublikował w 1948 r. swoje pierwsze dwa opowiadania: Znane miejsca w moskiewskim dzienniku Moskovsky Komsomolets i Na stepie w gazecie Molodoy Kolkhoznik , zawarte w almanachu Molodaïa Gvardïa . Studia ukończył w 1949 roku, pisząc powieść w stylu socrealizmu Studenci . Ta powieść została opublikowana w 1950 roku przez przegląd literacki Nowy Mir i przyniosła mu popularność i nagrodę Stalina w wieku dwudziestu pięciu lat .

W czasie studiów grożono mu wykluczeniem z Instytutu po odkryciu przez organy bezpieczeństwa , o którym nie wspomniał przy rejestracji, aresztowaniu ojca podczas czystek stalinowskich w 1937 r. i skazaniu go na śmierć. Echo tego wątku znajdujemy również w powieści, której dwójka bohaterów jest wykluczona z Instytutu lub zagrożona wykluczeniem. To może wyjaśniać, dlaczego miałby trudności z opublikowaniem w latach pięćdziesiątych.

Następnie rozpoczął karierę jako dziennikarz sportowy, a pod koniec lat 50. powrócił do literatury z serią opowiadań Sous le soleil . W 1963, po podróży do Turkmenistanu , opublikował powieść poświęconą budowie kanału na środku pustyni gaszonej pragnieniem , którą musiał trzykrotnie przepisywać, aby zadowolić cenzurę. Kontynuował w tym samym duchu społecznym dwie powieści: Le Reflet du Brasier wydaną w 1965, a później Le Temps de l'Impatience (1973). Le Reflet du Brasier to fabularyzowana biografia życia jego ojca.

Zdobył światową reputację od 1969 roku dzięki serii powieści i opowiadań o życiu moskiewskiej klasy średniej lat 60., z których jedną z najbardziej reprezentatywnych jest L'Échange , wydana przez Éditions Gallimard w Bilan wstępna , która opisuje życie rodziny pragnącej zmienić mieszkanie po rozwodzie. Jurij Lioubimow , ówczesny dyrektor teatru Taganka w Moskwie, potem z wielkim sukcesem zaadaptował go na scenę, a także Dom na nabrzeżu , kolejną powieść z cyklu moskiewskiego. Jest także autorem licznych opowiadań, w szczególności o życiu i sporcie Moskwy, częściowo przetłumaczonych w zbiorze Zabijanie gołębia .

Martwy 28 marca 1981w Moskwie zatoru płucnego po operacji nerek w wieku 55 lat został pochowany na cmentarzu w Kountsevo .

Dzieła Jurija Trifonowa zostały przetłumaczone na wiele języków.

Studenci , popularność i zaprzeczenie

W twórczości Jurija Trifonowa szczególne miejsce zajmuje powieść Les Étudiants . Trifonow napisał ją w latach studenckich i ta powieść przyniosła mu, oprócz oficjalnego uznania, wielki sukces wśród sowieckiej młodzieży aż do lat 60. Została przetłumaczona na język francuski od 1953 i ponownie opublikowana w 1954. Niemniej jednak później Trifonow nie będzie o niej wspominał .

Właśnie tą pracą przedstawioną jury jako praca dyplomowa w 1949 roku Jurij Trifonow ukończył Instytut Literatury, w którym toczy się akcja powieści Les Étudiants . Konstantyn Fedin , który był organizatorem seminarium, w którym Trifonow uczestniczył podczas pięciu lat studiów, jest także członkiem komitetu czytelniczego Nowego Miru . Po zrewidowaniu w ciągu roku po zakończeniu studiów powieść ta, licząca ponad 400 stron, została zaproponowana przez Constantina Fedine redaktorowi naczelnemu Aleksandrowi Twardowskiemu , który publikuje ją w numerach październikowych i październikowych.listopad 1950czasopisma. Sukces był znaczny i został odznaczony Nagrodą Stalina (tylko 3 rd  stopień, to prawda). Prawdziwy triumf 25-letniego pisarza!

Powodami, które mogłyby przekonać ideologicznych cerberów z komisji selekcyjnej, jest szczęśliwa mieszanka surowego konformizmu z ideologią socrealizmu w niecodziennym stylu, oddająca barwnie życie ówczesnych radzieckich studentów. Przedstawia konflikt między bohaterem Wadimem Biełowem, młodym żołnierzem zdemobilizowanym po trzech latach na froncie, studentem w kolejce, animatorem koła literackiego dla młodych robotników, z Serge Pavaline, parweniuszem indywidualistą, gotowym na wszystko, aby kompromisy się udały jako pisarz. Podobnie jak I. Trifonov napisał powieść podczas studiów. Uwielbiany przez rówieśników, ukochany studentów, określany jest jako samolubny, pozbawiony skrupułów, poszukujący za wszelką cenę zaszczytów i pretensji: dokonuje plagiatu w artykule literackim, a następnie jest publicznie „demaskowany” na zgromadzeniu studenckich członków Komsomola . Pod koniec opowieści żałuje i po zwycięstwie homeryckim dla drużyny siatkówki, którą prowadzi do zwycięstwa, zostaje ponownie zintegrowany ze społecznością studencką. Kolejna działka dotyczy wykluczenia profesora literatury XIX th  century, którego metody i analizy są uważane za przestarzałe przez jego uczniów, jest on zwolniony przez Dziekana wypowiedzenia Komsomołu i staną się symbolem starożytnego świata, który musi zniknąć. Parada z 1 st maja jest coda entuzjazmem hymn między Młodzieży Demokratycznej i fajerwerków.

Ta konformistyczna rama pod każdym względem odpowiada specyfikacjom socrealizmu, ale ratuje ją talent w kiełkach I. Trifonowa: subtelność w analizie psychologicznej, ludzie bogatsi niż ich stereotypy, precyzja opisu sytuacji i konflikty, witalność dialogów, które będą esencją jego prozy dojrzałości. Później I. Trifonov raczej szczerze doceni swoją pierwszą powieść. W wywiadzie udzielonym w 1970 r. powiedział: „Jak mam teraz odnosić się do The Students  ? Czasem jestem na to obojętny, czasem czuję się zakłopotany. Była to dziwna mieszanka szczerości i przebiegłości, którą naiwnie uważałem za obowiązkową ”. Według belgijskiej slawistki Carolina de Maegd-Soëp, profesor Uniwersytetu w Gandawie i specjalisty od Trifonov, „Trifonov nie lubił myśleć o swojej pierwszej powieści. Wydawało się, że się tego wstydzi. Poświęcił mi ją tak: „To jest książka, której nie napisałem. ""

Adaptacje

Niektóre tłumaczenia francuskie

Uwagi i referencje

  1. (w) Anthony Austin, „  Yuri Trifonov, autor, nie żyje w wieku 55 lat; Pisał o epoce stalinowskiej  ” , na nytimes.com , The New York Times ,29 marca 1981 r.(dostęp 19 czerwca 2017 )
  2. Neil Cornwell, Przewodnik po literaturze rosyjskiej , Routledge ,2013, 1012  s. ( ISBN  978-1-134-26070-6 , czytaj online ) , s.  827
  3. Cornwell, Neil; Chrześcijanin, Nicole (1998). Przewodnik po literaturze rosyjskiej . Taylora i Francisa.
  4. David Gillespie, Iurii Trifonov: Jedność w czasie , Cambridge University Press , kol.  „Cambridge Studies w literaturze rosyjskiej”,2006, 264  pkt. ( ISBN  978-0-521-02571-3 , czytaj online ) , s.  2
  5. Yuri Slezkine, Izba Rządu: Saga o rewolucji rosyjskiej , Cambridge University Press , coll.  „Wydawnictwo Uniwersytetu Princeton”,2017, 1128  s. ( ISBN  978-1-4008-8817-7 , czytaj online ) , s.  671
  6. David Gillespie, Iurii Trifonov: Jedność w czasie , Cambridge University Press , kol.  „Cambridge Studies w literaturze rosyjskiej”,2006, 264  pkt. ( ISBN  978-0-521-02571-3 , czytaj online ) , s.  14
  7. Georges Michel Nivat, Pod koniec rosyjskiego mitu: eseje o kulturze rosyjskiej od Gogola do współczesności , cz.  17, L'Age d'Homme , kol.  "Słowiańska",1982( czytaj online ) , s.  345
  8. Benjamin Tromly, Tworzenie inteligencji sowieckiej: uniwersytety i życie intelektualne Stalina i Chruszczowa , Cambridge University Press , coll.  "Nowe Studia Historii Europejskiej",2013, 320  pkt. ( ISBN  978-1-107-65602-4 , czytaj online )
  9. Trifonow i dramat rosyjskiej inteligencji . Brugia: Uniwersytet w Gandawie, Instytut Rosyjski, 1990

Bibliografia

Linki zewnętrzne