Międzynarodowy Standard Opis bibliograficzny (ISBD) wyznacza międzynarodowe standardy dla katalogowania opisem określonym przez IFLA, w Międzynarodowej Federacji Stowarzyszeń Bibliotekarzy i Bibliotek . Oficjalne tłumaczenia tego standardu na język francuski są dostarczane przez Bibliotekę Narodową Francji , wcześniej we współpracy z Biblioteką Narodową Quebecu przy niektórych wydaniach standardów w tej rodzinie przed konsolidacją w 2007 r.
Chęć ustanowienia międzynarodowego standardu w tej dziedzinie znalazła odzwierciedlenie w 1954 r. W utworzeniu grupy roboczej w ramach IFLA. W 1961 roku grupa ta zaprezentowała pierwsze wyniki swojej pracy na Międzynarodowej Konferencji Normalizacji Katalogowania, która odbyła się w Paryżu . Dokument ten nosi tytuł Zasad paryskich . Sam standard ISBD został ostatecznie opublikowany w 1971 roku.
Do 2007 roku istniał ogólny standard, znany jako ISBD (G), uzupełniony standardami specyficznymi dla różnych mediów:
Różne ISBD można ewentualnie łączyć zgodnie z ogólnym standardem: ciągły zasób składający się z różnych numerów muzycznych wydrukowanych i opublikowanych przed 1801 r. Mógłby zostać skatalogowany poprzez połączenie reguł z ISBD (A), ISBD (CR) i ISBD (PM ).
Powyższe standardy ISBD zostały skonsolidowane w jednym dokumencie w wersji wstępnej w 2007 r., W wersji ostatecznej w 2011 r.
ISBD definiuje obszary i podobszary opisu, a także rodzaj informacji, które mogą lub muszą zawierać, interpunkcję , użycie języka i inne zasady, niezależnie od katalogowanego dokumentu.
Powiadomienie ISBD (mówimy również o „bloku ISBD”) jest podzielone na dziewięć stref, nawet jeśli nie wszystkie z nich są zawsze konieczne: