Prawo niezbywalności domeny królewskiej to podstawowe prawo , które sprawia, że mleczko niezbywalnych domeny. Niedostępne ze względu na pozasobne posiadanie Korony, której król jest dożywotnim użytkownikiem i która musi zostać przekazana jego następcom.
Korona nie jest dziedzictwem dziedzicznym, którego następca może robić, co uzna za stosowne (na przykład odmówić). Korona zostaje przekazana w chwili, gdy władca umiera na swego najstarszego syna. Delfin nie dziedziczy po królu, urodził się z tym dziedzicznym usposobieniem i to nie koronacja czyni go królem. Na przykład Jean I er Pośmiertny nigdy nie był święty (zmarł 5 dni), ale zalicza się go do królów Francji. W Le songe du Vergier , Evrart de Trémaugon formułuje wielką zasadę prawną: „martwe chwyta żyjących”, to znaczy, że syn istota nie może zaprzeczyć jego dziedzictwo, a jeśli ten ostatni nazywa go w dążyli ...
Ta reguła jest oryginalna w porównaniu z innymi zwyczajowymi regułami, innymi podstawowymi prawami królestwa. Ponieważ wywodzi się ze zwyczaju, ale poza tym sformułowanie tej zasady podkreśla presję opinii publicznej.
Na początku dynastii Kapetyngów król Francji zachowywał się wobec swojego królestwa jak pan. Jako właściciel król miał swoją domenę. Ale od XIII -go wieku, poddanymi króla Francji zaczął się martwić, że król mógł żyć zasoby swojego królestwa. Jednak król musiałby ponieść nadzwyczajne wydatki, król mógł poprosić swoich poddanych o pomoc, pobierając podatek. Od drugiej połowy XIII -go wieku, te wyjątkowe wnioski o wpis poszły na pomnożenie. Utworzenie prawdziwej administracji zwiększyło wydatki publiczne. Philippe V , pod naciskiem swoich poddanych w 1318 roku, zreformował wszystkie alienacje domeny, aby położyć kres tym alienacjom.
Zasada została później zapisana w edykcie z Moulins w 1566 roku.