Budynek Deneux przy 185 rue Belliard w Paryżu
Budynek Deneux
Fasada przy rue Belliard
| Rodzaj | Budynek |
|---|---|
| Początkowe miejsce docelowe | Budynek mieszkalny |
| Bieżące miejsce docelowe | Budynek mieszkalny, budynek mieszkalny |
| Architekt | Henri deneux |
| Budowa | 1910-1913 |
| Właściciel | Henri deneux |
| Kraj | Francja |
|---|---|
| Region | Ile-de-France |
| Departament | Paryż |
| Podział administracyjny | 18 th dzielnica Paryża |
| Gmina | Paryż |
| Adres | 185 rue Belliard |
| Informacje kontaktowe | 48 ° 53 ′ 44 ″ N, 2 ° 19 ′ 46,8 ″ E |
|---|
|
Budowy Deneux położony jest przy 185 Rue Belliard w Paryżu w 18 th dzielnicy . Znajduje się obok starego toru linii Petite Ceinture de Paris.
Opis
Budynek został zbudowany przez Henri Deneux na własny użytek na trójkątnej działce o powierzchni 82 m 2 , na rogu rue Belliard i rue des Tennis . Ten apartamentowiec z czterema kondygnacjami podzielonymi na mieszkania z wodoodpornym tarasem na dachu, który może pomieścić plantacje.
Deneux używa zbrojonego cementu i cegieł nawleczonych z systemu Cottancin , które jego mistrz, Anatole de Baudot (1834-1915), użył do budowy kościoła Saint-Jean-de-Montmartre (1894-1903).
Elewację ulicy pokryto kolorowymi płytkami z płomienistego piaskowca, wyprodukowanymi przez ceramików Gentil & Bourdet , które ułożył w oryginalne wzory. W przypadku tympanonu drzwi wejściowych podejmuje temat, który był na przedstawieniach architektów w średniowieczu , jest ozdobiony ceramicznym panelem przedstawiającym go przy jego stole roboczym.
Plan budynku nawiązuje do tematów architektury z lat 1890-1914, gdzie dla architektów modernistycznych ważne są względy higieniczne: pozwalają na dopływ światła i powietrza do mieszkań dzięki wykuszowym oknom oraz umieszczenie urządzeń sanitarnych. Architekt zaplanował taras na świeżym powietrzu, który można by obsadzić drzewami.
Henri Deneux mieszkał na piętrze budynku i wynajmował pozostałe mieszkania.
Projekt został opracowany z Marzec 1910 ; budowa trwała odPaździernik 1911pod koniec 1913 roku .
Beton jest częściowo ukryty za ceramiką, ale pozostaje widoczny. Anatole de Baudot doceniał i cytował ten budynek w swoich pismach.
Zobacz też
Bibliografia
- Jean-Marie Pérouse de Montclos (reż.), Le Guide du patrimoine. Paryż , Paryż, Hachette, 1994 ( ISBN 978-2-01-0168123 ) , str. 128.
- Bernard Marrey i Paul Chemetov , Familiarly unknown… architectures, Paryż 1848-1914 , Sekretarz Stanu ds. Kultury, Paryż 1976, s. 233.