|
Atabeg Aleppo | |
|---|---|
| 1118 -8 listopada 1122 | |
| Soltan Shah | |
|
Emir Mardin | |
| 1104 -8 listopada 1122 | |
| Husâm ad-Dîn Temür Tash |
| Narodziny | 1066 |
|---|---|
| Śmierć |
8 listopada 1122 Diyarbakır |
| Zajęcia | Condottiere , polityk |
| Rodzina | Artukids |
| Tata | Ortoq ibn Aksab |
| Rodzeństwo | Soqman ibn Ortoq |
| Dziecko | Husâm ad-Dîn Temür Tash |
Najm ad-Din Il Ghazi ibn Ortoq († 1122) był tureckim oficerem rodziny Ortoqidów na służbie Seldżuków , syna Ortoqa ibn Aksaba . Był Panem Mardin i został Atabegiem z Aleppo od 1118 do 1122 roku .
Jego brat Soqman ibn Ortoq zastąpił swojego ojca w 1091 roku jako gubernator Jerozolimy pod zwierzchnictwem Tutuşa , seldżuckiego sułtana Syrii, a następnie pod rządami jego syna Duqâqa , emira Damaszku , który zastąpił go w 1095 roku. trudności Seldżuków walczących z krzyżowcami, którzy oblegali Antiochię , wezyr fatymidzki al-Afdal Shâhânshâh atakuje Palestynę i zajmuje Jerozolimę bronioną przez Soqmana i Il Ghazi. Ci ostatni mogą jednak swobodnie dołączyć do Damaszku, ale ponieważ ich inne twierdze znajdują się na północy Syrii, wyjeżdżają do Aleppo, gdzie oddają się na służbę Ridwanowi , bratu i wrogowi Duqâq.
Jego brat wygrał na bitwę Harranu przeciwko Franków w 1104 , ale zmarł wkrótce po próbie swobodnego Trypolisie z wojska Raymond de Saint-Gilles , który oblegał miasto , natomiast Il Ghazi zarządzał rodzinną twierdzę Mardin. Wkrótce potem Il-Ghazi został mianowany komisarzem sułtana seldżuckiego kalifa i sprzymierzony z Ridwanem, emirem Aleppo i Albî ibn Arslântâsh, panem Sinjâr, zaatakował Jekermisz , atabeg Mosulu w maju 1106 . Jekermish radzi sobie z tym tylko powodując niezgodę między sojusznikami, którzy wkrótce się rozdzielą. W kwietniu 1110 r. Dołączył do kontrkrucjaty Mawdûd ibn Altûntâsh , ale ten nie zdołał odbić Edessy . W następnym roku nie wziął udziału w kontrkrucjacie, zadowalając się wysłaniem tam swojego syna Ayâza, ale wziął udział w kontrkrucjacie z 1113 roku .
He Gahzi następnie odrzuca zwierzchnictwo sułtana Seldżuków. Mawdûd został zamordowany w 1113 r., A nowy atabeg z Mosulu, Aq Sonqor Bursuqî , przejmuje kontrolę od kontrkrucjat , który poddaje Il-Ghazi w maju 1114 r. I zobowiązuje się do zapewnienia oddziału, aby pomóc mu w oblężeniu Edessy. Ale Bursuqî kłóci się z Il Ghazi, aresztował Ayâza, a ortoqidzi tworzą zjednoczony front, by rozgromić Bursuqî. W 1115 r. Główni emirowie syryjscy, Il-Ghazi w Mardin, Lûlû w Aleppo i Tughtekin w Damaszku, zawarli sojusz i sprzymierzyli się z Frankami przeciwko nowej krucjacie przeciwko Bursuqî.
W 1117 r. Eunuch Lûlû, który rządzi Aleppo w imieniu emira Soltana Shaha, zostaje zamordowany. Miasto jest wtedy zagrożone przez Rogera z Salerno , księcia regenta Antiochii , a Aleppini decydują, że muszą mieć silnego i potężnego emira, aby uratować ich przed Frankami, i wybrać Il-Ghazi. Ten ostatni latem 1118 roku przejmuje Aleppo , poślubia córkę Ridwana i wygania Soltana Szacha. Opiera się Frankom najlepiej, jak potrafi, nieustannie wysyłając prośby o wsparcie do Bagdadu, ale bez odpowiedzi z powodu walk o władzę, które wstrząsają miastem. Roger z Salerno mnoży najazdy i prowokacje przeciwko Aleppo, a Il Ghazi decyduje się wypowiedzieć mu wojnę. W dniu 28 czerwca 1119 , wygrał z Battle of Field of Blood nad Roger z Salerno , regentem Antiochii , który zginął w czasie bitwy, ale nie mógł wykorzystać swój sukces, choć poparte Tughtekin , ponieważ król Baldwin II nałożył na niego wycofać się w walce o hab na14 sierpnia 1119.
W 1120 roku Il Ghazi próbuje najechać hrabstwo Edessa i niszczy je, ale Baudouin II ponownie interweniuje i zmusza go do odwrotu.
W 1121 roku zawarł kruchy pokój z krzyżowcami i ogłosił dżihad, najeżdżając Gruzję z armią 350 000 ludzi, częściowo dowodzoną przez jego zięcia Sadaqah i sułtana Ganja Malik. David IV Gruzji i jego 40.000 Cuman żołnierzy dowodzonych przez otrok zadać katastrofalną klęskę na Didgori na12 sierpnia 1121. W swojej kronice przesadzonej chrześcijańską sympatią, Mathieu d'Edesse recytuje, że tylko Il Ghazi, ciężko ranny, i jego zięć uciekli z pola bitwy.
Il Ghazi zmarł z powodu ran wkrótce potem, 3 listopada 1122 r. , A jego majątek został podzielony między jego najstarszego syna Shemsa al-Dawla Sulaîmâna, który przyjął Maiyâfâriqîn, swojego drugiego syna Husâma ad-Dîn Temür Tasha, który przyjął Mardina , jego siostrzeńca Balaka, który przyjął Kharpûta i jego drugiego siostrzeńca Badra al-Dawla Sulaîmâna, który przyjmuje Aleppo.