Henry biały
Henry biały
Henry White w 1899 roku.
| Ambasador Stanów Zjednoczonych we Włoszech |
|---|
| Narodziny |
29 marca 1850 Baltimore |
|---|---|
| Śmierć | 15 lipca 1927 (w wieku 77 lat) |
| Pogrzeb | Katedra Narodowa w Waszyngtonie |
| Narodowość | amerykański |
| Czynność | Dyplomata |
| Tata | John Campbell White ( d ) |
| Matka | Eliza Ridgely Buckler ( d ) |
| Małżonkowie |
Emily Thorn Vanderbilt ( en ) Margaret Stuyvesant Rutherfurd White ( d ) |
| Dziecko | John Campbell White ( w ) |
Henry White (29 marca 1850 - 15 lipca 1927, to amerykański dyplomata. Był ambasadorem Stanów Zjednoczonych we Francji .
Biografia
Młodość
Pochodzący z Baltimore White urodził się w zamożnej rodzinie. Jest synem Johna Campbella White'a i Elizy Ridgely oraz wnukiem Ridgely'ego Elizy (w) . White spędził większość swojego dzieciństwa w Hamptonie .
W czasie wojny secesyjnej Konfederacja cieszyła się sympatią rodziny. Po wojnie i klęsce konfederatów rodzina White przeniosła się do Francji, gdzie ukończył studia w Paryżu. Pięć lat później wojna francusko-pruska zmusiła rodzinę Białych do przeniesienia się do Anglii.
White wykazywał oznaki złego stanu zdrowia po przeprowadzce do Anglii, jego lekarz nakazał mu utrzymanie energicznego treningu poza sportem. Te rozkazy sprawiły, że White stał się zapalonym łowcą lisów, co z kolei pozwoliło mu spotkać się z wieloma wybitnymi postaciami w wiktoriańskiej Anglii. Polowanie kontynuował aż do ślubu w 1879 roku z Margaret „Daisy” Rutherfurd Stuyvesant, córką Lewisa Morrisa Rutherfurda .
Kariera
Po ślubie White wróciła do Stanów Zjednoczonych po 14 latach spędzonych za granicą.
W 1883 r. Pracował w sekretariacie delegacji Stanów Zjednoczonych w Wiedniu pod kierunkiem ministra Alphonso Tafta. Pod koniec roku awansował na drugiego sekretarza delegacji Stanów Zjednoczonych do Londynu, pracując pod kierunkiem ministra Jamesa Lowella Russella, które to stanowisko zachował nawet po zwycięstwie Demokratów w wyborach prezydenckich w 1884 roku. pierwszego sekretarza delegacji w 1886 r. Po siedmiu latach na tym stanowisku został odwołany z powodów politycznych wPaździernik 1893.
Wybór Williama McKinleya na prezydenta w 1896 roku przywrócił go na stanowisko rządowe. McKinley proponuje mu stanowisko ambasadora USA w Hiszpanii, ale decyduje się wrócić na swoje dawne stanowisko pierwszego sekretarza w ambasadzie w Londynie, gdzie Hay był teraz ambasadorem.
Plik 6 marca 1905, White zostaje ambasadorem, prezydent Roosevelt mianował go do reprezentowania Stanów Zjednoczonych we Włoszech. Jako ambasador stanowy we Włoszech White służył jako główny mediator Stanów Zjednoczonych podczas konferencji w Algeciras w 1906 roku. Porozumienie osiągnięte na tej konferencji pozwoliło uniknąć wojny między Francją a Niemcami o prawa gospodarcze w Maroku.
Plik 19 grudnia 1906White otrzymał kolejny awans od Roosevelta, tym razem na ambasadora USA we Francji, zastępując Roberta Sandersona McCormicka, który przeszedł na emeryturę z powodu stanu zdrowia. Pozostał na tym stanowisku do czasu objęcia urzędu przez prezydenta Tafta w 1909 r. I wezwania do rezygnacji.
Jego córka poślubiła Ernsta von Seherr-Thossa, niemieckiego arystokratę, w 1909 r., A on odwiedzał ich w Niemczech, kiedy wybuchła I wojna światowa w 1914 r. On i jego żona zostali zatrzymani w Berlinie na dwa tygodnie, a następnie mogli opuścić Niemcy przez Holandia z dwójką dzieci córki, która pierwsze dwa lata wojny spędziła w Stanach Zjednoczonych.
W 1914 r. Administracja Wilsona poprosiła go, by w 1914 r. Stanął na czele delegacji amerykańskiej na Konferencję Panamerykańską, a później został ministrem na Haiti. Odrzucił jednak obie oferty i przez te lata trzymał się z dala od dyplomacji ze względu na szybko pogarszający się stan zdrowia swojej żony, która zmarła2 września 1916.
Kiedy Niemcy zadeklarowały, że będą prowadzić nieograniczoną wojnę podwodną przeciwko amerykańskim okrętom, zdały sobie sprawę, że przystąpienie Stanów Zjednoczonych do wojny jest nieuniknione, i poparł to całym sercem. Kiedy Francuzi po wypowiedzeniu wojny wysłali do Stanów Zjednoczonych specjalną misję wojskową, kierowaną przez marszałka Joffre'a, był on gospodarzem misji.
Plik 19 listopada 1918wkrótce po ogłoszeniu rozejmu White otrzymał niespodziewane zaproszenie od prezydenta Wilsona na stanowisko jednego z pięciu amerykańskich komisarzy pokojowych, którzy jechali do Francji, aby pracować nad traktatem pokojowym z Niemcami. Wilson zaproponował mu zaproszenie, ponieważ White był republikaninem, pozostając jednocześnie zwolennikiem pokoju. Wilson ocenił także White'a jako najbardziej doświadczonego amerykańskiego dyplomaty tamtych czasów i człowieka, który znał większość europejskich przywódców, z którymi miała do czynienia Komisja.
Po podpisaniu traktatu pokojowego z Niemcami (później Senat Stanów Zjednoczonych odmówił jego ratyfikacji) Wilson i sekretarz stanu Robert Lansing wrócili do Stanów Zjednoczonych, pozostawiając White'a, aby poprowadził delegację do sporządzenia traktatów pokojowych z Austro-Węgrami i Bułgarii do czasu zwolnienia go ze stanowiska przez zastępcę sekretarza stanu. Po pięciu miesiącach pracy White i reszta delegacji opuścili Paryż dalej9 grudnia1919.
Odrzucenie traktatu zakończyło karierę dyplomatyczną White'a, chociaż nadal był aktywny w życiu publicznym. White nadal korespondował i witał przyjaciół ze świata politycznego i dyplomatycznego.
W 1920 roku ożenił się po raz drugi z Emily Thorn Vanderbilt (en) , wdową po Emily Thorn Vanderbilcie i córce Williama Henry Vanderbilta . Jest matką pani James Abercrombie Bruden, pani John Henry Hammon, pani William B. Osgood Field i pan Malcom Douglas Sloane.
Para dzieli swój czas między Nowy Jork, Waszyngton i ich uroczą rezydencję Lenox w wyjątkowym krajobrazie.
W 1926 roku zdrowie White'a zaczęło się pogarszać i większość czasu spędzał przykuty do łóżka. Zmarł kilka godzin po operacji. Ciało White'a zostało pochowane w Narodowej Katedrze w Waszyngtonie, niedaleko grobu Woodrowa Wilsona.