Helena z Wielkiej Brytanii

Helena z Wielkiej Brytanii Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Księżniczka Christian Scheswig-Holstein-Sonderbourg-Augustenburg, w 1910 roku . Biografia
Tytuł Księżniczka Wielkiej Brytanii i Irlandii
Księżniczka Schleswig-Holstein-Sonderbourg-Augsustenburg
Dynastia Maison de Saxe-Cobourg et Gotha (wtedy Maison Windsor )
Imię urodzenia Helena Augusta Wiktoria
Narodziny 25 maja 1846 r.
Pałac Buckingham , Londyn ( Wielka Brytania )
Śmierć 9 czerwca 1923
mał Schomberg House , Londyn ( Wielka Brytania )
Pogrzeb Królewskie Mauzoleum Frogmore
Tata Albert Sachsen-Coburg i Gotha
Matka Wiktoria z Wielkiej Brytanii
Małżonka Chrześcijanin ze Szlezwiku-Holsztynu
Dzieci Christian Victor Schleswig-Holstein-Sonderbourg-Augustenbourg
Albert Hélène-Victoria of Holstein-Sonderbourg-Augustenbourg Marie-Louise of Schleswig-Holstein Harald of Schleswig-Holstein-Sonderbourg-AugustenbourgKsiążę Schleswig-Holstein


Religia anglikanizm

Księżniczki Wielkiej Brytanii

Helena Augusta Wiktoria Saxe-Coburg-Gotha, księżna Wielkiej Brytanii i Irlandii , urodzona w Pałacu Buckingham w Londynie dnia25 maja 1846 r.i zmarł w Schomberg House w Pall Mall w tym samym mieście dnia9 czerwca 1923, był członkiem brytyjskiej rodziny królewskiej , która przez małżeństwo została księżną Holstein-Sonderbourg-Augustenbourg .

Jest piątym dzieckiem i trzecią córką królowej Wiktorii Wielkiej Brytanii i księcia Alberta Saxe-Coburg-Gotha (przyszły książę Albert, książę małżonek ).

Helenę uczyli prywatni nauczyciele wybrani przez jej ojca i bliskiego doradcę, barona Stockmara. Dzieciństwo spędziła z rodzicami, między różnymi królewskimi rezydencjami w całej Anglii. Kameralna atmosfera dworu królewskiego kończy się14 grudnia 1861, kiedy umiera jego ojciec, a matka wkracza w okres głębokiej żałoby. Na początku lat 60. XIX wieku Helena miała romantyczny związek z niemieckim bibliotekarzem księcia Alberta, Carlem Rulandem. Pomimo faktu, że charakter ich związku jest w dużej mierze nieznany, listy miłosne Heleny do Rulanda zyskują na popularności. Kiedy królowa dowiedziała się o tym w 1863 roku, odesłała Rulanda z powrotem do jego rodzinnych Niemiec. Trzy lata później5 lipca 1866 r, Helena poślubia księcia Christiana Schleswig-Holstein następnie zrujnowanego. Para mieszka w Anglii, z dala od królowej, która mimo to lubi mieć ze sobą córki. Helena zostaje wraz ze swoją młodszą siostrą księżniczką Beatrice nieoficjalną sekretarką królowej. Ale kiedy królowa Wiktoria zmarła…22 stycznia 1901Helena rzadko widuje swoje rodzeństwo, w tym króla Edwarda VII.

Helena była najaktywniejszym członkiem rodziny królewskiej, prowadząc intensywny program działań królewskich. Na czele wielu organizacji charytatywnych jest jednym z członków założycieli Brytyjskiego Czerwonego Krzyża. Jest także prezesem założycielem Royal School of Needlework – szkoły haftu – oraz prezesem Workhouse Infirmary Nursing Association i Royal British Nurses' Association. Jako prezes tych ostatnich stowarzyszeń jest zdecydowanym zwolennikiem uznania pielęgniarek, a tym samym sprzeciwia się Florence Nightingale. W 1916 roku została pierwszą członkinią rodziny, która obchodziła 50. rocznicę ślubu; jej mąż zmarł dopiero rok później. Helena przeżyła go przez 6 lat i umiera w dniu9 czerwca 1923 w domu Schomberga w wieku 77 lat.

Dzieciństwo

Helena urodziła się w Pałacu Buckingham w Londynie, oficjalnej rezydencji królewskiej, dnia 25 maja 1846 r, dzień po 27. urodzinach jej matki. Jest piątym dzieckiem i trzecią córką królowej Wiktorii Wielkiej Brytanii i księcia Alberta z Saxe-Coburg-Gotha. Albert zwierzył się swojemu bratu Ernestowi II, księciu Saxe-Coburg-Gotha, że ​​„Helena urodziła się z niebieskawą skórą, ale teraz ma się lepiej”. Dodaje, że królowa "cierpiała przez długi czas i bardziej niż za poprzednie porody i będzie musiała długo odpoczywać, aby dojść do siebie". Albert i Victoria wybierają imiona Helena Augusta Victoria. Niemiecki pseudonim dla Heleny to Helenchen, później skrócony do Lechen, pseudonim, którym członkowie rodziny królewskiej odnoszą się do Heleny. Jako córka Władcy, Helena przy narodzinach dziedziczy tytuł Jej Królewskiej Wysokości Księżnej Heleny.

Helena zostaje ochrzczona w dniu 25 czerwca 1846 rw prywatnej kaplicy Pałacu Buckingham. Jego ojcami chrzestnymi i matkami chrzestnymi są Frédéric-Guillaume de Mecklenburg-Strelitz wielki książę Meklemburgii-Strelitz, kuzyn z małżeństwa królowej Wiktorii, księżna Orleanu Helena z Meklemburgii-Schwerin i księżna Cambridge Augusta z Hesji-Kassel.

Żywe i niezbyt nieśmiałe dziecko, Helena szybko ujawnia swój silny charakter, odpowiadając w szczególności ciosami na dokuczanie rodzeństwu.

W bardzo młodym wieku wykazywała pewien talent rysunkowy, który z pewnością podkreśli lady Augusta Stanley – honorowa druhna królowej. Podobnie jak jej siostry, od najmłodszych lat zaczęła grać na pianinie na wysokim poziomie. Inne jej zainteresowania to nauka i technika (którą dzieli z ojcem), a także jazda konna i nawigacja. Jej talent zostanie jednak wymazany na korzyść jej sióstr, z artystycznym włóknem bardziej rozbudzonym niż jej.

Helena straciła status młodszej, gdy w 1848 roku urodziła się jej młodsza siostra księżniczka Louise.

Śmierć księcia Alberta

Ojciec Heleny, książę Albert, zmarł dnia 14 grudnia 1861. Zdewastowana królowa Wiktoria postanawia opuścić zamek Windsor i udać się do Osborne House, letniej rezydencji rodziny królewskiej na wschód od East Cowes na wyspie Wight. Smutek Heleny też jest głęboki i tak pisze do przyjaciela, miesiąc po śmierci ojca: „To, co straciliśmy, nigdy nie zostanie zastąpione, a nasz żal jest bardzo, bardzo ogromny… Kochałem to. Tato, ja kochał go bardziej niż cokolwiek na świecie, jego słowo było święte, a on był moim wsparciem i moim doradcą… To były najlepsze lata mojego życia, ale teraz to już koniec.”

Królowa polega na swojej drugiej najstarszej córce, księżniczce Alice, jako jej nieoficjalnej sekretarce. Alicja czuje potrzebę pomocy i pomimo jej pozycji jako trzeciej córki, Helena nie otrzymuje tej roli, uważanej przez matkę za niepewną. W ten sposób wybiera się Louise do wypełnienia tego zadania. Dopiero po ślubie Alicji z księciem Ludwikiem IV Hesji w 1862 roku Helena odziedziczyła tę rolę wraz z matką. Powierza jej drobne obowiązki sekretarskie.

Ślub

Kontrowersyjny

Księżniczka Helena nawiązała romantyczny związek z bibliotekarzem swojego ojca, Carlem Rulandem, po tym, jak ten ostatni odwiedził rodzinę królewską za radą barona Stockmara w 1859 r. Został przydzielony do nauczania niemieckiego brata Heleny, przyszłego Edwarda VII. Jest opisywany przez królową jako „użyteczny i zdolny”. Kiedy królowa odkrywa, że ​​Helena nawiązała romantyczny związek z królewskim sługą, ten zostaje natychmiast odesłany do rodzinnych Niemiec. Nigdy nie odzyskał życzliwości ani nawet szacunku Królowej.

Po wyjeździe Rulanda w 1863 roku królowa postanawia znaleźć męża dla Heleny. Jednak, jako trzecia córka, perspektywa zaaranżowanego małżeństwa z potomkiem innej potężnej europejskiej rodziny królewskiej jest mglista. Jej wygląd też nie pomaga: w wieku 15 lat biograf opisuje ją jako okrągłą, pulchną i z podwójnym podbródkiem. Ponadto Victoria nalega, aby przyszła para pozostała przy niej, chcąc utrzymać córki geograficznie blisko niej. Jednym z jego wyborów jest książę Chrystian ze Szlezwiku-Holsztynu, ale ten drugi wybór jest politycznie delikatny i powoduje poważny rozłam w rodzinie królewskiej.

Księstwo Schleswig i Holstein to dwa księstwa, które walczyły z Prusami i Danią podczas Wojny Księstw. Prusy i Austria pokonały Danię, ale księstwa zostały przejęte przez Austrię. Pod koniec wojny austriacko-pruskiej z 1866 r., w której Prusy najechały i zajęły księstwa, księstwa te stały się Prusami. Tytuł księcia Szlezwiku-Holsztynu nadal jednak utrzymuje rodzina księcia Christiana.

Tak więc unia Heleny z księciem Christianem gorszy Aleksandrę Duńską, księżniczkę Walii i córkę króla Danii Chrystiana IX, twierdząc, że „te księstwa należą do Papy”. Aleksandrę wspiera jej mąż, jej brat Alfred Sachsen-Coburg i Gotha, a także jej druga siostra, księżniczka Alicja, która otwarcie oskarża matkę o poświęcenie szczęścia Heleny na rzecz „wygody” królowej. Alicja argumentuje również, że zaszkodziłoby to popularności jej siostry w Koronie Pruskiej. Co zaskakujące, królowa, długoletnia bliska przyjaciółka rodziny Christiana, gorąco popiera ten sojusz.

Pomimo kontrowersji politycznych i różnicy wieku – jest od niej o piętnaście lat starszy – Helena wygląda na szczęśliwą u boku Christiana i jest zdeterminowana, by go poślubić. Jako najmłodszy syn niesuwerennego księcia, brak zobowiązań pozwala mu na stałe zamieszkanie w Anglii, co królowa zachwyca. Ten ostatni potwierdza ich małżeństwo. Helena i Christian są kuzynami do 3 -go stopnia.

Relacje między Aleksandrą i Heleną pozostają napięte, a Aleksandra nie jest gotowa zaakceptować Christiana jako szwagra. Królowa nigdy nie wybaczy mu jego oskarżeń.

Zaręczyny i małżeństwo

Zaręczyny ogłaszane są dnia 5 grudnia 1865 ri pomimo początkowej odmowy udziału księcia Walii Alberta, ślub przebiegał szczęśliwie. Królowa upoważnia ceremonię do odbycia się w dniu5 lipca 1866 rw zamku Windsor. Królowej udaje się rozjaśnić swoją tradycyjną czarną suknię żałobną, owijając się białym trenem.

Główni goście weselni wypełniają kaplicę w rytm Marszu Triumfalnego Beethovena, tworząc spektakl, którego jedynym cieniem będzie nagłe zniknięcie księcia Jerzego, księcia Cambridge, podczas ostrego ataku dny moczanowej.

Christian wchodzi do kaplicy w towarzystwie swoich dwóch świadków, księcia Edwarda Saxe-Weimar-Eisenach i księcia Fryderyka Schleswig-Holstein.

Helenie tymczasem towarzyszy matka, która odprowadza ją do ołtarza z księciem Walii i ośmioma druhnami.

Christian wygląda na starszego niż jest w rzeczywistości, a jeden z gości twierdzi, że Helena wydawała się poślubić starego wujka. Rzeczywiście, kiedy został powołany do Anglii, założył, że został powołany na nowego męża owdowiałej wówczas królowej.

Para spędza pierwszą noc poślubną w Osborne House i koniec miesiąca miodowego w Paryżu, Interlaken i Genui.

Życie małżeńskie

Helena i Christian są sobie oddani. Wiodą spokojne życie w porównaniu do sióstr Heleny. Pod koniec ich związku osiedlają się w Cumberland Lodge w Great Park of Windsor. Kiedy są w Londynie, zajmują Belgijski Apartament w Pałacu Buckingham. Para urodziła sześcioro dzieci.

Nazwisko Narodziny i śmierć Małżonka
Książę Christian Victor Holstein-Sonderbourg-Augustenbourg 14 sierpnia 1867 - 29 października 1900
Książę Albert Holstein-Sonderbourg-Augustenbourg 28 lutego 1869 - 13 marca 1931
Księżniczka Hélène-Victoria Holstein-Sonderbourg-Augustenbourg 3 maja 1870 r - 13 marca 1948
Księżniczka Marie-Louise z Holstein-Sonderbourg-Augustenbourg 12 sierpnia 1872 r - 8 grudnia 1956 Książę Aribert z Anhalt
Książę Harald z Holstein-Sonderbourg-Augustenbourg 12 maja - 20 maja 1876 r
martwo urodzony syn 7 maja 1877 r.

Para otrzymuje roczną emeryturę parlamentarną w wysokości 6 000  funtów rocznie, której domaga się sama królowa. Ponadto uzgodniono posag w wysokości 30 000 funtów. Królowa płaci również parze sumę 100 000 funtów, co daje odsetki w wysokości około 4000 funtów rocznie.

Oprócz tytułu Rangera z Windsor Park, Christian otrzymał honorowe stanowisko Wysokiego Namiestnika Windsoru i został mianowany Komisarzem Królewskim z okazji Wielkiej Wystawy w 1851 roku. Mimo to był mało obecny na zebraniach i nie wypełniał swoich obowiązków, woli spędzać czas bawiąc się ze swoim psem Corrie, karmiąc jego liczne gołębie i uczestnicząc w polowaniach.

Helena, zgodnie z obietnicą, mieszka blisko matki i, podobnie jak Beatrice, pracuje dla tej ostatniej. Beatrice, którą Victoria wyszkoliła do odgrywania wiodącej roli u jego boku, otrzymuje najważniejsze zadania. Helena odpowiada za najmniejsze, którymi Beatrice nie ma czasu się zająć. W ostatnich latach Helenie asystuje jej niezamężna siostra Helena Victoria, która będzie skrybą dla matki: królowa Wiktoria będzie dyktować jej wspomnienia w ostatnich miesiącach jej życia.

Helena ma kiepski stan zdrowia, jest uzależniona od opium i laudanum. Mimo to królowa nie wierzy, że jest naprawdę chora, oskarżając ją o hipochondrię zachęcaną przez zbyt pobłażliwego męża.

Jednak to nie wszystkie jego lęki podlegają hipochondrii. W 1869 roku została zmuszona do odwołania podróży do Château de Balmoral, ponieważ zachorowała na stacji. W 1870 cierpiała na ciężki reumatyzm i problemy ze stawami. WLipiec 1871, jest podatna na przekrwienie płuc, chorobę na tyle poważną, że jest przedmiotem oficjalnego okólnika ogłaszającego, że jej choroba jest „źródłem wielkiej troski dla członków rodziny królewskiej”. W 1873 r. musiała wyjechać do Francji, aby wyzdrowieć, aw latach 80. XIX wieku udała się do Niemiec do okulisty.

Zawody i zajęcia

Przyczyna pielęgniarek

Helena zainteresowała się pielęgniarstwem i założyła w 1870 r. Komitet Druhny Brytyjskiego Czerwonego Krzyża, pełniąc rolę rekrutacji pielęgniarek i organizowania zespołów ratowniczych podczas wojny francusko-pruskiej. Została zatem prezesem Stowarzyszenia Pielęgniarek Anglii (RBNA), gdy zostało ono utworzone w 1887 r. W 1891 r. otrzymała przedrostek „królewska”, a rok później korzystała z Karty Królewskiej. Jest to ważna pomoc w rozpoznaniu pielęgniarek, problem społeczny, który opowiadają wybitne postacie, w tym Florence Nightingale. W jednym z przemówień Heleny z 1893 r. stwierdza, że ​​RNBA dąży do „poprawy edukacji i statusu oddanych kobiet, poświęcających się opiece nad chorymi, cierpiącymi i umierającymi”. W tym samym przemówieniu ostrzega przed opozycją i złą reprezentacją, z którą się spotykają. Chociaż RBNA wspiera rejestrację pielęgniarek jako sposób na zabezpieczenie i promowanie dyplomowanych pielęgniarek, jego członkostwo w Tajnej Radzie pozwala na prowadzenie listy, a nie formalnego rejestru pielęgniarek.

Po śmierci Wiktorii w 1901 roku nowa królowa Aleksandra nalegała na ponowne mianowanie Heleny na stanowisko prezesa Army Nursing Services. To powoduje dodatkowy rozdźwięk między księżniczkami, a król Edward VII utknął między swoją siostrą a żoną. Lady Robert napisała do przyjaciela „problemy są często bardzo trudne i nie zawsze przyjemne” . Niemniej jednak, zgodnie z rodowodem, Helena zgadza się zrezygnować na korzyść Aleksandry i zachowuje swoją funkcję prezesa w Army Nursing Reserve. Chociaż uważane za sztuczne, zmiany te doprowadziły Helenę do stosowania autokratycznego i skutecznego reżimu: „Niech nikt nie odważy się rzucić wyzwania Jej Królewskiej Wysokości” ; „To jest moje życzenie i wystarczy” .

RBNA stopniowo znikała na rzecz Ustawy o Rejestracji Pielęgniarek z 1919 r., po sześciu nieudanych próbach między 1904 a 1918 r. brytyjski parlament uchwalił ustawę zezwalającą na formalną rejestrację pielęgniarek. Doprowadziło to do powstania Royal College of Nursing (RCN) i utraty dominacji RNBA. Helena popiera proponowane powiązanie nowego RCN, które niestety okazuje się bezpłodne, gdy RNBA wycofuje się z negocjacji.

Mimo wszystko Helena pozostaje aktywna w innych sprawach pielęgniarskich.

Szycie

Helena działa również na rzecz promocji szycia i zostaje pierwszym rektorem niedawnej Szkoły Sztuki Szycia w 1872 roku; w 1876 roku temu ostatniemu nadano przedrostek „królewski”, stając się tym samym Królewską Szkołą Sztuki Szycia. Jak mówi Helena, celem szkoły jest „po pierwsze przywrócenie piękna sztuce zbyt często zapomnianej, a po drugie zapewnienie komfortowego życia młodym kobietom bez środków” . Podobnie jak w przypadku innych organizacji, którym przewodniczy, Helena jest zaangażowanym prezydentem i aktywnie działa na rzecz utrzymania standardu szkoły. Formułuje wnioski o dotacje do komisarzy królewskich. Na przykład w 1895 r. poprosiła i uzyskała - zwłaszcza dzięki swojemu statutowi - 30 000 funtów na budowę szkoły w South Kensington. Helena jest bardzo blisko uczennic, prowadząc przerwy na herbatę w szkołach i sama służąc młodym damom.

Pragnąc pomóc ludziom w trudnej sytuacji, dzieciom i bezrobotnym, zaczęła organizować darmowe bufety w Ratuszu Miasta Windsor. Podczas ostrej zimy 1886 roku, w lutym i marcu, przewodniczyła dwóm z tych przyjęć, a dzieciom i bezrobotnym wydano ponad 3000 posiłków.

Te różne akcje charytatywne dają Helenie pewną popularność i uwagę. CW Cooper, współczesny autor pisze, że „biedny Windsor idealizuje go . ”

Pisma

Helena interesuje się między innymi pisaniem, aw szczególności tłumaczeniem. W 1867 roku, kiedy pierwszą biografię ojca napisał sir Charles Gray, ten ostatni oświadczył, że listy księcia zostały przetłumaczone z niemieckiego na angielski przez Helenę z „zaskakującą wiernością tekstowi”. Później pojawiło się wiele innych przekładów, aw 1887 opublikowała przekład Les Memoires de Wilhelmine, Margravine de Beyreuth .

Epoka postwiktoriańska

Okres edwardiański

Ulubiony syn Heleny, książę Christian Victor zmarł w 1900 roku na malarię – chorobę, którą nabawił się w walce podczas drugiej wojny burskiej – wkrótce potem zmarła królowa Wiktoria 22 stycznia 1901. Nowy król Edward VII nie utrzymuje bliskich stosunków ze swoimi siostrami, z wyjątkiem księżnej Luizy. Siostrzeniec Heleny, książę Aleksander Battenberg (późniejszy markiz Carisbrooke) pamięta, że ​​królowa Aleksandra jest zazdrosna o rodzinę królewską i nie zaprasza swoich szwagierek do Sandringham. Ten ostatni nigdy nie pogodzi się z Heleną i Christianem po kontrowersji wokół ich związku.

Helena rzadko widuje się z braćmi i siostrami, ale przyczynia się do wpływu rodziny królewskiej poprzez dzieła charytatywne, którymi się opiekuje. Z Christianem para prowadzi spokojne życie, ale jest bardzo zajęta wieloma zajęciami. Para reprezentuje nawet króla Edwarda VII na srebrnej uroczystości weselnej cesarza Wilhelma II (siostrzeńca Heleny) i Augusty Victorii (siostrzenicy chrześcijanina) w 1906 roku.

Tytuł

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne