Hotel De Brouckère

Hotelu De Brouckère jest secesyjny budynek wybudowany w Brukseli przez architekta Octave Van Rysselberghe , we współpracy z Henry van de Velde .

Lokalizacja

Hotel De Brouckère znajduje się w Brukseli, pod numerem 34 rue Jacques Jordaens , na rogu rue Jacques Jordaens i rue De Crayer , kilka kroków od alei Louise .

Historyczny

Hôtel de Brouckère został zbudowany w 1898 roku dla Florence De Brouckère, urodzonej we Florence Tant, wdowy od 1887 roku po Gustave De Brouckère i przyjaciółce Élisée Reclus . W rzeczywistości to Élisée Reclus był prawdziwym promotorem i kulturowym motorem tej konstrukcji i który skontaktował swojego partnera z Henry van de Velde i twórczym światem tamtych czasów.

Został sklasyfikowany jako zabytek w 1997 roku i obecnie jest siedzibą „Przedstawicielstwa Niemieckojęzycznej Wspólnoty Belgii ”.

Architektura

Materiał

Hotel De Brouckère jest zbudowany z ciosanego kamienia w pięknym złotym kolorze, z wyjątkiem podstawy, która jest wykonana z niebieskiego kamienia .

Fasada

Ma krótką fasadę z widokiem na rue De Crayer i długą fasadę znajdującą się z przodu rue Jordaens, przy czym dwie fasady są połączone wycięciem.

Znacznie prostszy niż Hotel Otlet , nie prezentuje takiej samej obfitości tomów jak ten ostatni. Nie ma tu wykuszu ani wykuszowego okna, ani loggii , ani werandy: tylko balkon z kamienną attyką daje niewielką ulgę elewacji rue De Crayer.

Okna parteru zwieńczone są obniżonymi łukami o bardzo eleganckim wyglądzie, natomiast piętro, podkreślone bardzo wyraźnym kordonem, jest przeprute szeregiem okien o lekko cofniętej prostokątnej ramie i zwieńczonych pięcioma zwornikami . Okna umieszczone na końcach piętra są potrójne .

Elewacje wieńczy gzyms wsparty na eleganckim fryzie z kamienia, przerywany cienkimi konsolami, również wykonanymi z kamienia.

Dziedziniec

Budynek przedłużony jest o dziedziniec ograniczony murem ogrodzeniowym, który przylega do głównej fasady eleganckim łukiem.

Fasada boczna wychodząca na ten dziedziniec ma piękną dwukolorową kolorystykę wynikającą z naprzemienności białego kamienia i czerwonej cegły.

Powiązane artykuły

• Octave Van Rysselberghe
• Secesja w Brukseli
• Art Nouveau w Belgii
• Rue De Crayer
• Rodzina De Brouckère
• Hotel Otlet
• Dom Van Rysselberghe'a

Bibliografia

1. Współrzędne znalezione w Mapach Google
2. Patrz: Inwentaryzacja dziedzictwa architektonicznego Regionu Stołecznego Brukseli : „ Florence de Brouckère jest teściową i ciotką Louisa de Brouckère, działacza Belgijskiej Partii Robotniczej, profesora na Wolnym Uniwersytecie of Brussels Ten hotel był przeznaczony dla niej i jej syna Léona, dla którego przewidziała niezwykłą edukację, zwaną „szkołą małych studiów”, złożoną z wyjątkowych prywatnych nauczycieli, takich jak anarchistyczny geograf Élisée Reclus ”. Zobacz także Louis Meers, Secesyjne spacery w Brukseli , 1995: " Hôtel De Brouckère rue De Crayer n ° 34 1050 Brussels Architekci: Octave Van Rysselberghe i Henry Van de Velde ... Kierownik projektu Madame De Brouckère, matka (uwaga: teściowa) socjalistycznego bojownika Louisa de Brouckère "
3. Gustave Adolphe Eugène Sylvain De Brouckère, „spinmeester” (tkacz), urodzony w 1829 r. I zmarł w 1887 r., Po raz pierwszy poślubił w 1865 r. Léonie Sylvie Tant (1839–1874), drugi poślubił jej szwagierkę Flore Eugénie (Florencja ) Wdowa po swoim bracie Josephie Antoine Louis De Brouckère. Gustave De Brouckère miał socjalistycznego bojownika Louisa De Brouckère'a przy swojej pierwszej żonie .
4. Revue belge de géographie , Société royale belge de géographie, 1986, tomy od 110 do 112: „ Żywa przyjaźń połączyła Elisée Reclus i Florence de Brouckère, drugą żonę Gustave de Brouckère, która będąc wdowcem, poślubiła jego siostrę: teściowie Florence Tyle. Z tego drugiego małżeństwa urodziło się dwoje dzieci ”. Oraz: André Jaumotte i Paul Glansdorf, „Notice François Bouny”, w: Biographie Nationale de Belgique , tom 42, 1981, s. 86: „ Gustave de Brouckère, obecnie wdowiec, poślubia swoją szwagierkę Florence Tant. Z tego drugiego małżeństwa rodzi się dwoje dzieci. Leon, urodzony w 1886 r., Jest ostatnim. Jego matka, owdowiała w 1887 r., Boi się szkoły dla to dziecko. które rozpieszcza. Decyduje się zorganizować zajęcia, które przygotują jej syna do życia i dadzą mu przyjaciół do nauki i zabaw, których wybierze. Silna przyjaźń łączy Florence de Brouckère i Elisée Reclus. Umrze na śmierć . 'gdzie indziej w 1905 roku w wiejskim domu, który trzymała w Thourout. "
5. Paul Vidal de la Blache, Élisée Reclus , Paryż, l'Harmattan, 2009, s. 14: „ Pewnego dnia Ermance (Trigant-Beaumont) odchodzi, na krótko przed śmiercią Élisée. Zastępuje ją Florence de Brouckère. Więź starości. W ramionach tego ostatecznego kochanka Élisée wygasła ”.
6. Henry van de Velde, Historia mojego życia , wyd. Anne van Loo, Fabrice van de Kerckhove, 1992: „ To także dzięki Elisée Reclus poznałam Wdowę De Brouckère… błagała mnie, abym zbudował dla niej prywatną rezydencję ”.

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona Dyrekcji ds. Zabytków i Miejsc Regionu Stołecznego Brukseli

Oficjalna strona inwentarza dziedzictwa architektonicznego Regionu Stołecznego Brukseli