Wylinka gruczołu to ogólna nazwa nadana gruczołu hormonalnego , który steruje rozwój stawonogów poprzez zapewnienie biosyntezę hormonu linienia lub ekdysonu . Zwykle na zwierzę przypadają dwa gruczoły linienia, które mogą ostatecznie połączyć się w jeden narząd.
Gruczoł linienia powstaje w okresie rozwoju środkowego zarodka, w wyniku inwazji ektodermalnej owadów i skorupiaków. Badania przeprowadzone na owadach wykazały, że gruczoł ten wywodzi się z obszarów zarodkowych głowowych (najczęściej odcinka wargowego) i / lub piersiowego (pierwszego odcinka piersiowego). U skorupiaków gruczoł wylinki pochodzi z odcinka szczęki.
Przeciwnie, u myriapods i chelicera uważa się, że gruczoły linienia mają pochodzenie mezodermalne. Wydaje się zatem, że gruczoły linienia prawdopodobnie nie są homologiczne między jedną grupą stawonogów a inną.
U owadów gruczoł ten często nazywany jest gruczołem przedklatkowym , ze względu na położenie w pierwszym odcinku klatki piersiowej. Jednak ta lokalizacja, a co za tym idzie, ta nazwa różni się w niektórych owadach:
Należy jednak zauważyć, że nazwa gruczoł przedtuchowy stała się powszechna i jest często używana do określenia gruczołu linienia owadów, nawet u gatunków, w których ich lokalizacja jest inna lub nawet nieznana.
W Skorupiaki gruczoł nazywany jest linienia ciała Y . Znajduje się w przedniej części głowotułów. Jego lokalizacja nie jest znana u wszystkich skorupiaków. U niektórych koralik naskórka działa jak gruczoł linienia i faktycznie znajdujemy u różnych gatunków wszystkich możliwych pośredników między prostym zgrubieniem naskórka a gruczołem dobrze oddzielonym od naskórka.
W przypadku innych stawonogów: (do uzupełnienia)
Jak sama nazwa wskazuje, główną rolą gruczołu linienia jest wyzwalanie pierzenia stawonogów poprzez wydzielanie hormonu linienia . Dokładniej, wydziela prekursor hormonu linienia , ekdyzonu lub pokrewnych związków, takich jak 3-dehydro-ekdyzon lub 2-deoksy-ekdyzon. Przemiana w aktywny hormon linienia, 20-hydroksy-ekdyzon , zachodzi w innych narządach, które również są tkankami docelowymi dla tego hormonu. Prekursory wydzielane przez gruczoł linienia, znacznie mniej aktywne niż 20-hydroksy-ekdyzon, są czasami uważane za prohormony .
Pod koniec rozwoju embrionalnego, jak również na każdym etapie larwalnym, gruczoł linienia przechodzi przez cykle aktywności, podczas których komórki gruczołowe gęstnieją i wydzielają ekdyzon, powodując w ten sposób wydzielanie nowego naskórka przez naskórek, a następnie linienie.
Inne role: gruczoł pierzenia prawdopodobnie spełnia co najmniej jedną inną rolę, ponieważ mogą występować oznaki wydzielania białka. Eksperymenty sugerują, że hormon białkowy, zwany czynnikiem teleotropowym , jest wydzielany przez gruczoł wylinki , aby działać synergistycznie z ekdyzonem i ułatwiać metamorfozę.
Gruczoł linienia utrzymuje się przez całe życie owadów apterygotycznych , które po osiągnięciu dojrzałości płciowej nadal topią się . Ale znika podczas metamorfozy u innych owadów, które nie linieją już w stanie dorosłym. Dlatego można go uważać za organ ściśle larwalny u tych zwierząt. Jednak niektóre z tych owadów zachowują gruczoł linienia w bardzo specyficznych przypadkach polimorfizmu : dotyczy to dorosłych szarańczy w fazie stadnej lub żołnierzy termitów.
Zanik gruczołu linienia podczas metamorfozy owadów nie oznacza zaniku ekdyzonu, który jest również syntetyzowany przez inne narządy, zwłaszcza gonady u dorosłych.
Gruczoł linienia pozostaje w skorupiakach, które linieją przez całe życie, nie tylko po ich metamorfozie (która następuje na wczesnym etapie życia embrionalnego), ale także po osiągnięciu dojrzałości płciowej.
W przypadku innych stawonogów: (do uzupełnienia)
Biosynteza ekdyzonu przez gruczoł linienia podlega złożonej regulacji przez czynniki peptydowe, głównie pochodzenia neurohormonalnego. Możemy wziąć pod uwagę, że prawdopodobnie u wszystkich stawonogów istnieją dwa rodzaje czynników regulacyjnych:
Względne znaczenie tych czynników może się różnić w zależności od grupy stawonogów: