Giout d'Arahez
| Giout d'Arahez Գյուտ Արահեզացի | |
| Narodziny | to. 395 |
|---|---|
| Śmierć |
478 |
| Przeznaczenie | 461 |
| Koniec | 478 |
| Poprzednik | Movses I st |
| Następca | Hovhannes I st |
Catholicos Ormiańskiego Kościoła Apostolskiego
|
|
Giout , Gut lub Giwt d'Arahez lub Giout Arahezatsi (w ormiańskiej Գյուտ Արահեզացի ; zmarł w 478 ) jest Katolikosa z Ormiańskiego Kościoła Apostolskiego od 461 do 478 .
Biografia
Giout urodził się około 395 roku w Arahez, w regionie Taron . Uczeń Mesrop Masztoc jest biskup Varand lub Vanand (region Kars , na północny zachód z średniowieczny Armenia ) i uczestniczy w Katolikosa Hovsep I st z Holotsim Synodu Chahapivan ( 444 ) i spotkaniu Artashat ( 449 ).
Został wyznaczony jako katolikos w 461 roku i zastąpił Movses I st Manazkerta .
Współczesny historyk armeński Ghazar Parpetsi określił jako „bardzo uczonego w ormiańskich listach, grecki jeszcze mądrzejszy”, co prowadzi do podejrzeń o intrygi z cesarzem bizantyjskim Leonem I św . Wezwany do sądu Sasanidów przez króla królów Peroz I najpierw pod opieką „radzenia sobie z greckiego„w 471 / 472 , Giout uznaje ostatnie prawo zrezygnować swoją funkcję catholicossale ale odmawia mu prawa do odstąpienia od niego jego biskupiej biurowego . Péroz zadowolił się jednak usunięciem go z jego miejsca w Dvin ; Następnie Giout przebywa w Persji , zanim uzyska pozwolenie na powrót do Armenii i osiedlenie się w Votmous w Vanand.
Zmarł w 478 roku i został następcą Hovhannes I st .
Pracuje
Mówi się, że Giout jest jednym z pierwszych wydawców Brewiarza ormiańskiego; przypisuje się mu niektóre tłumaczenia religijne z języka greckiego, a także dwa listy: „Davit” (prawdopodobnie Davit Anhaght ) i królowi Albańczyków Vatché II .
Uwagi i odniesienia
- Hacikyan 2000 , str. 363.
- Garsoïan 2004 , s. 111.
- Hacikyan 2000 , s. 360.
- Grousset 1947 , s. 212.
- Ghazar Parpetsi , Historia Armenii , LIV.
- Grousset 1947 , s. 214.
- Lazare de Pharbe (tłum. V. Langlois), Histoire des Arméniens , Paryż ( czytaj online ) , „On zajmuje się cesarzem; podporządkowuje mu się szlachcicom swego dworu, od których otrzymuje prezenty. "
- Garsoïan 1996 , s. 105.
- Mahé 2007 , str. 191.
Bibliografia
- Nina G. Garsoïan , „Niektóre wstępne szczegóły dotyczące schizmy między Kościołem bizantyjskim i ormiańskim w odniesieniu do soboru Chalcedońskiego - II. Data i okoliczności zerwania ” , w: Nina Garsoïan (red.), Armenia and Byzance: histoire et culture , Paryż, Publications de la Sorbonne,1996( ISBN 9782859443009 ) , str. 99-112.
- (en) Nina Garsoïan , „The Marzpanate (428-652)” , w: Richard G. Hovannisian (red.), Armenian People from Ancient to Modern Times , vol. I: Okresy dynastyczne: od starożytności do XIV wieku , Nowy Jork, Palgrave Macmillan,2004( 1 st ed. 1997) ( ISBN 978-1-4039-6421-2 ) , str. 95-115.
- René Grousset , Historia Armenii od początków do 1071 r. , Paryż, Payot,1947( przedruk 1973, 1984, 1995, 2008), 644 s.
- (en) Agop Jack Hacikyan ( red. ), Dziedzictwo literatury ormiańskiej , t. I: From the Oral Tradition to the Golden Age , Detroit, Wayne State University Press,2000( ISBN 978-0814328156 ).
- Jean-Pierre Mahé , „Affirmation of Christian Armenia (c. 301-590)” , w: Gérard Dédéyan (red.), Histoire du people arménien , Toulouse, Privat,2007( 1 st ed. 1982) [ szczegółowo edycje ] ( ISBN 978-2-7089-6874-5 ) , str. 163-212.