| Burmistrz | |
|---|---|
| Senator V Republiki |
| Narodziny |
6 stycznia 1911 Saint-Germain-des-Fossés |
|---|---|
| Śmierć |
10 sierpnia 2003(w wieku 92 lat) Commentry |
| Narodowość | Francuski |
| Trening | Doktorat |
| Zajęcia | Polityk , ruch oporu |
| Członkiem | Towarzystwo Studiów Lokalnych Bourbonnaise |
|---|---|
| Archiwa prowadzone przez | Archiwa departamentalne Alliera (26 J) |
Georges Rougeron , urodzony dnia6 stycznia 1911w Saint-Germain-des-Fossés ( Allier ) i zmarł dnia10 sierpnia 2003w Commentry ( Allier ) jest francuskim politykiem .
Pierwotnie tynkarz, od października 1934 r. Był sekretarzem Marksa Dormoya , a następnie zastępcą sekretarza generalnego gminy Montluçon . Następnie wznawia działalność tynkarza i rozpoczyna działalność oporu.
Został aresztowany dnia 1 st październik 1.942i internowany administracyjnie. Został zwolniony z powodu choroby w listopadzie 1943 r. I umieszczony w areszcie domowym. Wrócił do swojej działalności, biorąc udział w ukonstytuowaniu się w 1944 r. Departamentalnej Komisji Wyzwolenia Alliera , której objął sekretariat. Plik21 sierpnia 1944, napisał wezwanie do wydania w departamencie.
Został wybrany generalny radca w kantonie Commentry na23 września 1945 rnakaz wydany do 1988 roku . Stał radnego miejskiego i burmistrza Commentry w listopadzie 1947 roku , mandat do 1989 roku odbyło Był wtedy komunalnych radny Bézenet od 1995 do 2001 roku . Był przewodniczącym rady generalnej Allier od 1945 do 1970 i od 1976 do 1979 . Został również wybrany senatorem Alliera na26 kwietnia 1959 i ponownie wybrany na dziewięć lat 23 września 1962, ale nie został ponownie wybrany w 1971 roku .
Stopień doktora nauk historycznych uzyskał na Wydziale Literatury i Nauk Humanistycznych w Clermont-Ferrand . Jest autorem wielu publikacji dotyczących głównie historii Alliera i jego instytucji. Georges Rougeron jest gościem programu radiowego „Histoire d'en parle” w rozgłośni FR3 Auvergne, przez 5 odcinków 30-minutowych poświęconych Marksowi Dormoyowi, programu przedstawionego przez Christiana Lassalasa w 1980 r. (Zeznania przechowywane w „INA”) .