| Francis Palmero | |
| Funkcje | |
|---|---|
| Poseł na Sejm 1958 - 1968 Senator 1971 - 1985 | |
| Rząd | V th Rzeczypospolitej |
| Grupa polityczna |
ED ( 1958 - 1962 ) NI ( 1962 - 1967 ) PDM ( 1967 - 1968 ) UCDP ( 1971 - 1985 ) |
| Biografia | |
| Data urodzenia | 8 grudnia 1917 |
| Data śmierci | 13 maja 1985 |
| Partia polityczna | CR |
| Rezydencja | Alpes-Maritimes |
Francis Palmero , urodzony dnia8 grudnia 1917w Nicei ( Alpes-Maritimes ) i zmarł dalej13 maja 1985w Nicei ( Alpes-Maritimes ) jest politykiem francuskim .
Francis Palmero, podobnie jak jego ojciec, wstąpił do administracji miejskiej Nicei w 1935 r. Miał tam błyskotliwą karierę, przerwaną krótką mobilizacją na początku drugiej wojny światowej i objął najwyższe stanowisko, sekretarza generalnego w 1951.
Pod egidą Jean Médecin , burmistrza Nicei, rozpoczął karierę polityczną. Wybrany radnym Menton w 1953 r., W następnym roku został burmistrzem tej gminy.
W 1958 roku jego kariera polityczna nabrała rozpędu. W krótkich odstępach czasu został wybrany radnym generalnym Alpes-Maritimes , a następnie zastępcą w pierwszej turze, przy poparciu miejscowej prawicy i radykalnej partii. Podobnie jak jego mentor zasiada w grupie Entente Démocratique .
Przewodniczący Rady Generalnej od 1961 do 1964, został ponownie wybrany na zastępcę w 1962 roku pod szyldem Centrum Republikańskiego , a następnie zasiadł wśród niezarejestrowanych. Jako dość aktywny poseł, interweniuje głównie w sprawach związanych z jego departamentem wyborczym. Ponownie wybrany na zastępcę w 1967 r., Zasiadając w grupie Postęp i Nowoczesna Demokracja , w tym samym roku powrócił na stanowisko Przewodniczącego Rady Generalnej.
Porwany przez falę gaullistów z 1968 roku, stracił mandat zastępcy Emmanuela Auberta . Wrócił do parlamentu w 1971 roku, kiedy został wybrany na senatora . Następnie zasiadł w grupie centrowej Unii . Bardzo aktywny w debatach parlamentarnych, jest również aktywny w rozwoju lokalnym, w szczególności odgrywając ważną rolę w tworzeniu i rozwoju Sophia Antipolis .
Jednak jego elektorat ma tendencję do kurczenia się. W 1973 r. Przekazał przewodnictwo w Radzie Generalnej Jacquesowi Médecinowi , nowemu silnemu człowiekowi lokalnej prawicy. W 1977 r. Został pobity przez Emmanuela Auberta (RPR) w wyborach samorządowych w Mentonie i na próżno próbował w 1983 r. Odzyskać mandat.
Pozostał jednak radnym generalnym i senatorem aż do śmierci w 1985 r. Po długiej chorobie.